ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΜΙΑΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ
Μιά ἡμέρα, ἕνα μικρό ἄνοιγμα ἔμφανίστηκε σέ ἕνα κουκούλι, ἕνας ἄντρας κάθισε καί παρακολουθοῦσε τήν πεταλούδα γιά ὧρες καθώς πάλευε γιά νά περάσει τό σῶμα της μέσα ἀπό τήν μικρή ὀπή.
Τότε, φάνηκε σάν νά εἶχε σταματήσει κάθε προσπάθεια.
Ἔμοιαζε σάν νά εἶχε προχωρήσει ὅσο μποροῦσε καί νά μήν μποροῦσε νά πάει παραπέρα.
Τότε ὁ ἄντρας ἀποφάσισε νά βοηθήσει τήν πεταλούδα, πῆρε ἕνα ψαλίδι καί ἄνοιξε τό κουκούλι.
Ἡ πεταλούδα τότε ξεπρόβαλε εὔκολα.
Ἀλλά εἶχε ἕνα μαραμένο σῶμα καί ζαρωμένα φτερά.
Ὁ ἄντρας συνέχισε νά παρακολουθεῖ γιατί περίμενε, ἀπό στιγμή σέ στιγμή, ὅτι τά φτερά θά ἄνοιγαν, θά μεγάλωναν καί θά ἐπεκτείνονταν, ὅτι θά ἦταν ἱκανά νά στηρίξουν τό σῶμα τῆς πεταλούδας καί ὅτι θά γίνονταν γερά.
Ἡ πεταλούδα πέρασε τήν ὑπόλοιπη ζωή της περιφερόμενη ἀργά καί δύσκολα μέ τό σῶμα της μαραμένο καί τά φτερά της ζαρωμένα. Ποτέ δέν μπόρεσε νά πετάξει.
Αὐτό πού ὁ ἄντρας, μέ τήν εὐγένεια καί τήν καλή του θέληση δέν μπόρεσε νά κατανοήσει ἦταν ὅτι ὁ περιορισμός τοῦ κουκουλιοῦ καί ὁ ἀγώνας πού ἀπαιτήθηκε ἀπό τήν πεταλούδα ἦταν ὁ μόνος τρόπος γιά νά ἀναγκάσει τά ὑγρά νά κινηθοῦν ἀπό τό σῶμα τῆς πεταλούδας πρός τά φτερά της, ἔτσι ὥστε νά εἶναι ἕτοιμη νά πετάξει μόλις κατάφερνε νά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τό κουκούλι.
Μερικές φορές ὁ ἀγώνας εἶναι ἀκριβῶς αὐτό πού ἔχει ἀνάγκη ἠ ζωή μας.
Ἄν ὁ Θεός ἐπιτρέψει νά περάσουμε τήν ζωή μας χωρίς δυσκολίες, αὐτό θά ἔχει παραλυτική ἐπίδραση πάνω μας.
Δέν θά γινόμασταν τόσο δυνατοί ὅσο θά μπορούσαμε νά γίνουμε.
Ποτέ δέν θά γινόμασταν ἱκανοί νά "πετάξουμε".
Ζήτησα δύναμη...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε δυσκολίες γιά νά μέ κάνει δυνατό.
Ζήτησα σοφία...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε προβλήματα γιά νά λύσω.
Ζήτησα εὐημερία...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε μυαλό καί ὑγεία γιά νά δουλέψω.
Ζήτησα κουράγιο...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε ἐμπόδια γιά νά τά ξεπεράσω.
Ζήτησα ἀγάπη...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε πονεμένους ἀνθρώπους γιά νά τούς βοηθήσω.
Ζήτησα χάρες...
Καί ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε εὐκαιρίες. Δέν ἔλαβα τίποτε ἀπό ὅ,τι ζήτησα... Ὅμως ἔλαβα ὅλα ὅσα χρειαζόμουν.
Ἄν ὁ Θεός εἶχε ψυγεῖο, ἡ φωτογραφία σου θά ἦταν πάνω του.
Ἄν εἶχε πορτοφόλι, ἡ φωτογραφία σου θά ἦταν μέσα σέ αὐτό.
Σοῦ στέλνει λουλούδια κάθε Ἄνοιξη.
Σοῦ στέλνει μία Ἀνατολή κάθε πρωΐ.
Τελικά εἶναι τρελός μαζί σου!
Ὁ Θεός δέν ὑποσχέθηκε μέρες χωρίς πόνο, γέλιο χωρίς θλίψη, ἥλιο χωρίς βροχή, ἀλλά ὑποσχέθηκε δύναμη γιά κάθε μέρα, ἀνακούφιση στά δάκρια καί φῶς γιά τόν δρόμο.
(Ἀπό τό μηνιαῖο περιοδικό «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Τεῦχος 115, σ.44-45).
