052 22/6/2021 Μέρος 4ο (τελευταῖο) : “Τι λέγουν ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Ἃγιοι Πατέρες γιά τήν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τούς αἱρετικούς”

 

Μέρος 4ο (τελευταῖο) : “Τι λέγουν ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Ἃγιοι Πατέρες γιά τήν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τούς αἱρετικούς” (μετά σχολίων).

 

Βλέπε το Μέρος Α’ με τίτλο: «Ἀποφθέγματα τοῦ Κυρίου μας άπό την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και τῆς Παναγίας Μητέρας Του, για την ἂμεση ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τους παναιρετικούς ψευδεπισκόπους και άπό ὃσους ἐπικοινωνοῦν με αὐτούς», στην ἰστοσελίδα: ttps://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2021/03/kai-2016.html

Το Μέρος Β’ με τίτλο: «Ἀποφθέγματα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Συνόδων και τῶν Ἁγίων Μεγάλων Θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας, για την άπομάκρυνσή μας ἀπό τους αἱρετικούς (μετά σχολίων)» στην ἰστοσελίδα: https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2021/04/2.html

Το Μέρος Γ’ με τίτλο: «Ἀποφθέγματα τῶν Ἁγίων Μεγάλων Ἱεραρχῶν, τῶν Ἁγ. Ὁμολογητῶν  και τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, για την άπομάκρυνσή μας ἀπό τους αἱρετικούς (μετά σχολίων)» στην ἰστοσελίδα: https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2021/04/3.html

Μέρος Δ’ :

«Ἀποφθέγματα τῶν λοιπῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, καθώς και Ἁγιασμένων Γερόντων και γνωστῶν λογίων, για την άπομάκρυνσή μας ἀπό τους αἱρετικούς (μετά σχολίων)»

     [σ.σ. Παραθέτουμε στο τελευταῖο αὐτό μέρος, κείμενα Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, που ἒζησαν και ἒδρασαν κυρίως μετά το σχῖσμα (1054 μ.Χ.) ἀπό τους αἱρετικούς λατίνους τοῦ “πάπα”, καθώς και κείμενα ἁγιασμένων Γερόντων και λογίων, μέχρι τῆς ἐποχῆς μας, εὐχόμενοι καλή μελέτη και ἀπομάκρυνση ἀπό τους παναιρετικούς οἰκουμενιστές και ἀπό ὃσους τους μνημονεύουν και ἒχουν ἐπικοινωνία με αὐτούς. 

      Τα κείμενα με ἐπικεφαλίδα σε γαλάζιο φόντο, ἒχουν προστεθεῖ  μετά τήν Α’ ἀνάρτηση ὃπως εἶχαμε προαναγγείλει, καί περί αὐτοῦ βλέπε στόν πρόλογο τοῦ α’ μέρους. Οἱ προσθέσεις τῶν κειμένων ὃπως καί  μερικές διορθώσεις και διασκευές τοῦ ἀρχικοῦ κειμένου ἒγιναν τήν 6η  Δεκεμβρίου 2022, ἑορτῆς τοῦ Μεγάλου Ἱεράρχου Ἁγίου Νικολάου Μύρων τοῦ θαυματουργοῦ, μυροβλήτου καί ὀμολογητοῦ]. 

    Βοήθειά μας ὁ Ἃγιος καί ὃλοι οἱ Ἃγιοι πού ἀναφέρονται στά παρατιθέμενα κείμενα τῆς παρούσας ἐργασίας διαρκείας σύν Θεῶ, τριῶν καί πλέον ἐτῶν.  ΚΑΛΗ ΜΕΛΕΤΗ.

 

Ἃγιος Θεοφύλακτος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος και πάσης Βουλγαρίας (μέσα 11^ου αἰώνα -1107):  «Διότι τότε ὑπάρχει ἀληθινή ἑνότητα τῆς πίστεως, τότε γνωρίζουμε (πνευματικά) τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ὅταν καὶ στά δόγματα ὀρθοδοξοῦμε καὶ τὸν σύνδεσμο τῆς ἀγάπης συντηροῦμε. Διότι ἀγάπη εἶναι ὁ Χριστός».(Ἁγ.Θεοφυλάκτου Ἀχρίδος, PG 124, σελ. 1088Α: Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Ἐξήγησις).

Ὁ Ὃσιος Νεόφυτος ὁ Ἒγκλειστος (ΙΒ’αἰῶν):  «ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς παπικοὺς ἐντάσσει τὸν κοινωνοῦντα στὰ ἀναθέματα τῶν Συνόδων καὶ στὸν πυθμένα τοῦ ἅδη». (Ὃσιος Νεόφυτος ὁ Ἒγκλειστος)

Ὁ Ὃσιος Μελέτιος ὁ Ὁμολογητής ὁ Γαλησιώτης (1206-1283 μ.Χ.): «Μη ὑπακούετε σε μοναχούς, οὒτε σε ἱερεῖς, σε ὃσα κακῶς σᾶς συμβουλεύουν να φρονῆτε (να πιστεύετε). Και τι λέγω σε μοναχούς και σε ἱερεῖς; Οὒτε σε ἐπισκόπους να ὑπακούετε, σε ὃσα με δόλιο τρόπο σᾶς παρακινοῦν να κάνετε, να λέγετε και να πιστεύευτε κακῶς (διαφορετικά ἀπό την Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας). Οἱ ὁποῖοι, ἂν και ἒχουν ἀποκτήσει μόρφωση εὐσεβείας, ὃλη την δύναμή της την ἒχουν ἀρνηθεῖ…..στους ὁποίους δεν πρέπει να πείθεσθε, ἀκόμα και (πνευματικοί) ποιμένες σας ἂν εἶναι, ἀλλά και οὒτε ποιμένες να τους ἀποκαλεῖτε, αὐτούς που λυμαίνονται και καταστρέφουν την ποίμνη τοῦ Χριστοῦ, και δεν διαφυλάττουν τοὺς ὅρους τῆς ἀρχιερωσύνης (δηλαδή τις ὑποσχέσεις που ἒδωσαν ὃταν χειροτονήθηκαν και εἰδικά σε θέματα πίστεως)». (Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Σπύρου, Ἡ Ἀποτείχισίς μου, Σπέτσες 2008 ἐσώφυλλο).

Καί:  «Αἱρετικοί εἶναι οἱ λατίνοι καὶ ὃσοι συγκοινωνοῦν με αὐτούς θα χαθοῦν στην κόλαση …».  (Ὁ Ἅγιος Μελέτιος ὁ Γαλησιώτης: V.Laurent-j.Darrouzes, Dossier Grecde l; union de Lion, σελ.554,558,559).

Ἃγιος Ἰωσήφ, Πατριάρχης Κων/πόλεως (ΙΓ’αἰών): «Ἐκεῖνος πού διώκεται ἀπό αὐτούς πού φαίνεται ὅτι εἶναι ὁμόπιστοι, λόγῳ τῆς ὑγιοῦς πίστεως, θά ἔχη μεγαλύτερο στεφάνι ἀπό αὐτόν πού μαρτυρεῖ ἀπό εἰδωλολάτρη». (Ἅγιος Ἰωσήφ, Πατριάρχης Κων/λεως)

Ὁ Ὃσιος Ἡσαϊας ὁ Ὁμολογητής (13ος αἰών): Αὐτός ὁ Μακάριος ἔπαθε πολλὰ κακὰ ἀπ’ τὸν βασιλέα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγο τὸν λατινόφρονα, γιατί δὲν ἤθελε νὰ συγκοινωνήσει μὲ τὸν τότε “Πατριάρχη” Ἰωάννη τὸν Βέκκο,  διὰ τὴν καινοτομία τοῦ ὈρθοδόξουΔόγματος,   ἀλλὰ ἀπό θείο ζήλο κινούμενος ἀγωνίστηκε πολύ ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ μὲ τὴν ἀκούραστη διδασκαλία του, καὶ παρόμοια φροντίδα καὶ προθυμία του, ἓνωσε ὅλους μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πολύ τελειώτερα». (Νέον Ἐκλόγιον, σελ. 337-

Ὁ Ὃσιος Νικηφόρος (13ος αἰών): «Ὅταν παντοῦ ἄναψε γιὰ τὰ καλὰ ἡ φλόγα τῆς ἀσεβείας, τότε ἔφθασε ὁ καπνὸς μέχρι καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος, ἐπειδὴ ὁ βασιλεὺς ἄκουσε ὅτι οἱ Πατέρες ἔπαυσαν τελείως τὸ μνημόσυνό του (σ.σ. καὶ τοῦ “πατριάρχη” Ἰ.Βέκκου)…. στὸ τέλος ὅμως, ὅταν ἀντιλήφθηκε ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο, ἄναψε ὅπως μποροῦσε, ἐναντίον μας γιὰ τὰ καλά, το πῦρ τῶν βασάνων ἀπαιτώντας ἢ νὰ κοινωνήσουμε μαζί του καὶ δι΄αὐτοῦ μὲ τὴν λατινικὴ Ἐκκλησία ἢ νὰ μᾶς ἀφαιρέσει τὴν ζωὴ μὲ βίαιο τρόπο». (V. Laurent- J. Darrouzes, Dossier Grec de l’ union de Lyon, σελ. 487-4

Ὁ Ὁμολογητής  Γερμανός Β’ Πατριάρχης Κων/πόλεως (Πατρ.1222-1240): ‘‘Ἐξορκίζω ὅλους τοὺς λαϊκούς, ὃσοι  εἶστε γνήσια τέκνα τῆς Καθολικῆς  (Ὀρθοδόξου)  Ἐκκλησίας,  νὰ φεύγετε ὁλοταχῶς μακρυά ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ποὺ ὑπέπεσαν στὴν ὑποταγὴ στοὺς Λατίνους, και μήτε σὲ ἐκκλησία νὰ συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε νὰ παίρνετε ὁποιαδήποτε εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους. Γιατί εἶναι καλύτερα να προσεύχεσθε στον Θεό μόνοι σας στα σπίτια σας, παρά να ἐκκλησιάζεσθε μαζί με τους λατινόφρονες». (Γερμανοῦ Κων/λεως, ἐπιστολή σταλεῖσα ἐν τῆ νήσῳ Κύπρῳ, παρά Κ.Ν. Σάθα, σελ. 17-19) και (Ἰωσὴφ Βρυεννίου, Τὰ Εὑρεθέντα, τόμ. Β΄, σελ. 26).

Καί: “Ἐὰν κάποιος ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ποὺ προαναφέραμε κοσμεῖται μὲ σεμνὸ βίο καὶ ἀποδέχεται τὴν εὐσέβεια, ἀλλὰ ἠμάρτησε μόνο σ΄αὐτὸ τὸ πράγμα - δηλαδὴ ἐνέδωσε λόγῳ βίας ἢ συναρπαγῆς στὴ λατινικὴ τυραννία, ποὺ εἰσχώρησε στὶς ἐκκλησίες σας καὶ ὁμολόγησε ὅτι ἔχει τὸν πάπα ὡς ἀρχιερέα - σ΄αὐτὸν ἃς μὴ παραχωρηθεῖ νὰ ἐκκλησιάζεται μαζί σας. Οὔτε ἐπίσης νὰ ἐκτελεῖ τὰ τῆς ἱερωσύνης, ἐὰν προηγουμένως δὲν μετανοήσει καὶ πεῖ ἐνώπιον τοῦ ἀρχιεπισκόπου τῶν Λατίνων καὶ τῶν ἐπισκόπων του, ὅτι δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα’’.(ἐπιστολὴ πρός Κυπρίους ὃ.ἂ.) [σ.σ. Μοιάζει πολύ η κατάσταση της Κύπρου τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ, με την τωρινή κατάσταση τῆς «κρατούσας ἐκκλησίας», Τότε στην Κύπρο, ὃλοι οἱ “ὀρθόδοξοι” ἱερεῖς εἶχαν ὑποταχθεῖ στους αἱρετικούς Λατίνους (“παπικούς”) ἐπισκόπους και μνημόνευαν τον «πάπα». Και τώρα σχεδόν ὃλοι οἱ κληρικοί και οἱ μοναχοί (ἐκτός ἐλαχίστων ἀποτειχισμένων δυστυχῶς και αὐτῶν  κακοδόξων τῶν περισσοτέρων), ἒχουν ὑποταχθεῖ και μνημονεύουν τους παναιρετικούς οἰκουμενιστές ἐπισκόπους (που μνημονεύουν τον ”πάπα”, ὃπως τον Βαρθολομαῖο παναιρεσιάρχη ψευδοπατριάρχη Κων/πόλεως ].

Καί: «Ὅσοι κληρικοὶ ἀποδέχονται τὴν Ἐκκλησία μας καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ κρατήσουν τὴν πατροπαράδοτη πίστη, νὰ μὴν ὑποκύψουν στοὺς ἀρχιερεῖς τους ποὺ ὑποτάχθηκαν στοὺς Λατίνους. Οὔτε νὰ ὑπακούσουν ἔστω καὶ γιὰ λίγο σὲ αὐτούς, ἐπειδὴ οἱ ἐπίσκοποι θὰ τοὺς ἀφορίσουν μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς κάνουν νὰ πεισθοῦν στὴ λατινικὴ ἐκκλησία. Ἐπειδὴ ἕνας τέτοιος ἀφορισμὸς εἶναι ἄκυρος καὶ ἐπιστρέφει μᾶλλον σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸν πράττουν. Καὶ τοῦτο διότι ἔχουν γίνει πρόξενοι σκανδάλων στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ καταπάτησαν τὴν ἀκρίβεια τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ δέχθηκαν τοὺς ἐπιβήτορας καὶ ἀλλοτριοεπισκόπους καὶ τοὺς ἔδωσαν τὰ χέρια, τὸ ὁποῖο εἶναι σημεῖο εὐπειθείας καὶ ὑποδουλώσεως….»  (ἐπιστολὴ πρός Κυπρίους ὃ.ἂ.)

Καί: «Ἐσεῖς δὲ περιούσιε λαὲ τοῦ Χριστοῦ, στερεωθεῖτε στὴν πίστη, ἀνδρίζεσθε, γίνεσθε ἰσχυροί, σωφρονίζοντας τοὺς ἀτάκτους καὶ ἐλέγχοντας ὅσους παραποιοῦν τὴν εὐσέβεια. Νὰ μὴν προδίδετε κανένα ἀπὸ τὰ ὀρθὰ δόγματα τὰ ὁποῖα ἔχετε λάβει ἀπὸ παλαιά. Νὰ θεωρεῖτε χαρὰ καὶ κέρδος κάθε βιοτικὴ θλίψη καὶ κάθε ζημία, προκειμένου νὰ διαφυλαχθεῖ μέσα σας ἀπαραβίαστος ὁ θησαυρὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως».  (ἐπιστολὴ πρός Κυπρίους ὃ.ἂ.)

Καί:  «…..Ἦταν δυνατὸ καὶ ἐξαιρετικὰ εὔκολο νὰ συναινέσω μὲ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Κύπρου καὶ νὰ τοὺς δεχθῶ σὲ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία (σ.σ. αὐτὸ ἄλλωστε ἤθελε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως) μέσα σὲ τρεῖς μόνο ὧρες, ἀφοῦ ἄλλωστε ὅλη ἡ ὑπόθεσις εἶχε ἀνατεθεῖ σὲ μένα. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ μάλιστα μὲ παρακινοῦσαν καὶ μὲ πίεζαν μὲ μύρια δῶρα, ἀπειλές, φόβητρα, ὑποψίες, ὑποσχέσεις, δόξα, κολακεία…. Παρὰ ταῦτα ἐγὼ ἀπετίναξα ὅλα ἐκεῖνα μὲ μεγάλη ἀνδρεία – μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ φυσικὰ- καὶ ἐπέδειξα σὲ ὅλα γενναία ἀντίσταση χωρὶς νὰ ἐνδώσω οὔτε στὸ ἐλάχιστο. Ἀντιθέτως, μὲ ὅλη μου τὴν ψυχὴ καὶ τὴν καρδιὰ διάλεξα τὴν φτώχεια καὶ τὴν ἀκάθαρτη δυσφημία, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ διατηρήσω καθαρὴ καὶ ἀμώμητη τὴν ἁγνὴ ἐν Χριστῷ πίστη». (Τὰ εὑρεθέντα, Μελέτη περὶ τῆς τῶν Κυπρίων…, τόμος β΄. σελ. 29)

Καί: Τι εἲδους κοινωνία μπορεῖ να ὑπάρξει μεταξύ ἀληθείας και πλάνης; Ἀλλά και τι κοινό μεταξύ τῶν Κυπρίων και ἡμῶν; Ἐκεῖνοι, ἂν και ἦταν πάντοτε αὐτόνομη Ἐκκλησία, πρόδωσαν την αὐτονομία τους αὐτή σε μία ἐκκλησία, που εἶναι αντίθετη ἀπό ἐμᾶς στα καίρια σημεῖα τῶν δογμάτων. Ἀπό τότε λοιπόν ὑπόκεινται ὁλωσδιόλου σ’αὐτήν και ὡς τώρα την ὑπηρετοῦν ἑκουσίως ἢἀκουσίως. Ἐμεῖς ὃμως, τι ὂφελος ἢὑπηρεσία ἐλπίζουμε να ἒχουμε ἀπό αὐτούς, ὣστε να δεχθοῦμε να κοινωνήσουν μαζί μας; Ἂς μᾶς ἀφήσουν ἣσυχους, ἢ μᾶλλον ἂς χαθοῦν ἀπ’ἐδῶ. Διότι θέλουν μεν να ἑνωθοῦν με την Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά ὃμως να μείνουν ἀμετάτρεπτες και ὃλες τους οἱ συνηθισμένες τους ὑποχρεώσεις, τις ὁποῖες ὁφείλουν να ἐπιτελοῦν προς τους Λατίνους...…Ὃλα αὐτά ὃμως δεν θα σημάνουν την προσάρτησι τῆς ἐκκλησίας τῶν Κυπρίων προς την οἰκουμενική, ἀλλά την ὑποταγή τοῦ οἰκουμενικού πατριάρχου  και των ὑπ’ αὐτόν, στον “πάπα”τῆς Ρώμης χωρίς να το πάρουμε εἲδηση. Ἂλλωστε, και κάθε αἳρεση παρακαλεῖ να ἑνωθεῖ με μᾶς τους Ὀρθοδόξους, ἐφόσον θα διατηρήσει ἀμετάτρεπτες τις συνήθειές της. Ἀλλά και αὐτός ὁ “πάπας” δεν ζητεῖ τίποτε ἂλλο από μᾶς, παρά να τον ἀποκαλοῦμε ἃγιο και να συλλειτουργοῦμε με τους ὑπηκόους του».  (Οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας,σελ. 284)

Καί: Ἀπό τότε πού οἱ Κύπριοι ὑπέκυψαν στους Λατίνους, πέρασαν διακόσια σαράντα ἒτη. Ἐπίσης ἒζησαν τριάντα δύο πατριάρχες  αὐτῆς ἐδῶτῆς βασιλίδος τῶν πόλεων και δεκαεπτά βασιλεῖς, οἱ ὁποῖοι δεν σκέφτηκαν οὒτε στο ὃνειρό τους να δεχθοῦν τους Κυπρίους σε ἐκκλησιαστική κοινωνία.  Αὐτούς λοιπόν πού τόσο πολλοί και ἐξαίρετοι ἂνδρες περιφρόνησαν ὡς ἀναξίους για ἐκκλησιαστική κοινωνία με τους Ὀρθοδόξους, ἐμείς θα τους δεχθοῦμε, σάν να ἦμαστε δῆθεν ἁγιώτεροι και σοφώτεροι ἀπό ὃλους αὐτούς; Μακριά ἀπό μᾶς μία τέτοια ἂγνοια, για να μην πῶ πώρωσις! Διότι το να δεχθοῦμε αὐτούς πούἐκεῖνοι ἀπέφυγαν, προσάπτει μεν σε ὃλους ἐκείνους τη κατηγορία τῆς μεγίστης ἀπραξίας, σε μᾶς δε, καταδεικνύει τελεία παραφροσύνη. Ἐγώ φυσικά θα προτιμοῦσα να θανατωθῶ μύριες φορές, παρά να δῶ την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (ἡὁποία ἑνώνεται βέβαια μόνο με την Οὐράνια Ἐκκλησία τῶν πρωτοτόκων),ἑνωμένη με την Κυπριακή». (Οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, σελ. 285)

Ἰώβ ὁ Ἰασίτης ὁ Ὁμολογητής : «Νὰ μὴν τοὺς συναναστρεφόμαστε λοιπὸν (τους αἱρετικούς Λατίνους) προσαρμοζόμενοι στὶς συνήθειές τους. Οὔτε ἐπίσης νὰ συνυπάρξουμε σὲ ἕνα περίβολο, γιὰ νὰ μὴ παραδοθοῦμε καὶ ἐμεῖς μαζί τους ὡς περιφρονημένοι στὸν διάβολο γιὰ νὰ μᾶς καταπατήσει. Τί λοιπόν; Θὰ τοὺς σιχαθοῦμε ἢ θὰ τοὺς καταραστοῦμε; Φυσικὰ ὄχι. Θὰ προσπαθήσουμε ὅμως μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις νὰ μὴ μολυνθοῦμε μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους καὶ νὰ μὴ μετέχουμε στὴν ψώρα, ἢ τὴν ὀλέθρια ἀσθένειά τους. Θὰ προφυλάξουμε ἐπίσης τοὺς ἑαυτούς μας μὲ κάθε τρόπο καὶ θὰ ἀπέχουμε τελείως ἀπὸ τὴν φατρία τους». (Ἀνδρ. Δημητρακοπούλου, Ἱστορία τοῦ σχίσματος…, σελ. 61)

Ἡ διάσταση τῶν Ἑλλήνων Μοναχῶν ἀπό τους ὑποταχθέντες στον «πάπα» Ἰβηρίτες (13ος αἰώνας): «Οἱ Λατίνοι ἒπεισαν τους Ἲβηρες το γένος Μοναχούς τῆς Μονῆς Ἰβήρων, να ὑποταχθοῦν στην ἔδρα τῆς Ρώμης, δίνοντες ἁπλή ὑπόσχεση διά χειραψίας στον Λατῖνο ἐπίσκοπο τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐξαιτίας αὐτοῦ, ἐπῆλθε διάσταση μεταξύ τῶν συμμοναζόντων στην Μονή Ἰβήρων Μοναχῶν και τῶν  Ἑλλήνων, διότι οἱ τελευταῖοι δεν ἀποδέχονταν την ὑποταγή τους στην ρωμαϊκή “ἐκκλησία” τοῦ «πάπα». Τότε, οἱ Ἕλληνες Μοναχοί, για να μη πράξουν κάτι το ἀντικανονικό, ἒστειλαν προς τον παραπάνω Χωματιανό (μεγάλο χαρτοφύλακα τοῦ Πατριαρχείου και ἀπό το 1220 ἀρχιεπίσκοπο Βουλγαρίας), κάποιον Μοναχό ὀνόματι Οἰκοδομόπουλον και τον συμβουλεύτηκαν ἄν στο ἐξῆς, μποροῦν να συγκοινωνοῦν με τους ἀποσχισθέντες ἀπό την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Ἴβηρες. Τότε ὁ Χωματιανός προέτρεψε τους Ἕλληνες να παύσουνκάθε ἐπικοινωνία με ἐκείνους και συγχρόνως, τους διαφώτισε περί τῶν δογμάτων και τῆς διαφορᾶς τῶν δύο Ἐκκλησιῶν».   (Γερ. Σμυρνάκη, Το Άγιον Όρος, σελ. 71)

Ἡ Ἐπιστολή τῶν Ἁγιορειτῶν και ἡ Ὀρθόδοξη ἀντίδραση στην ψευδοσύνοδο τῆς Λυών (1274): [σ.σ. Συμπεριλάβαμε ἐκτεταμένα ἀποσπάσματα τοῦ κειμένου, καθ’ ὃτι περιλαμβάνουν την ὀρθόδοξη διδασκαλία για πολλά θέματα που μᾶς ἀπασχολοῦν σήμερα, λόγῳ τῶν πολλῶν παρεκκλίσεων ἀπό την ὀρθόδοξη διδασκαλία, που ὑπάρχουν ὃχι μόνο στους οἰκουμενιστές, ἀλλά και στους  περισσότερους “ἀποτειχισμένους”].

Ἀποσπάσματα ἀπό το πολύ καλό κείμενο: “Ἡ Ὀρθόδοξη ἀντίδραση στην ψευδοσύνοδο τῆς Λυών και ἡ σύγχρονη ἀδράνεια” τοῦ “πρωτοπρεσβυτέρου” προσφάτως “ἀποτειχισμένου” Ἂγγελου Ἀγγελακόπουλου. [Αὐτό δεν σημαίνει ὃτι ἀποδεχόμαστε και ὃλα τα ἂλλα κακόδοξα φρονήματα τοῦ π.Ἀγγέλου, ὃπως π.χ. περί τελέσεως ἐγκύρων μυστηρίων ὑπό τῶν παναιρετικῶν οἰκουμενιστῶν και ὃσων διατηροῦν κοινωνία μαζί τους, ἢ τῆς ἀρνήσεὠς του να ὑπογράψει λίβελο ἑναντίον τους και να στυλιτεύσει την μέχρι πρόσφατα πρίν την ἀποτείχισή του, κοινωνία και συμπόρευση μαζί τους, ὃπως κατ’ἰδίαν μοῦ δήλωσε. Δυστυχῶς ὁ κατά τα ἂλλα ἀγωνιστής π.Ἂγγελος, πολύ σωστά ἀναφέρει τα τῶν Ἃγίων Ὀμολογητῶν Ἁγιορειτῶν οἱ ὁποῖοι κατόπιν μαρτύρησαν για την Ὀρθόδοξη πίστη τους, ἀλλά αὐτά που λέγουν οἱ Ἃγιοι και ὁ ἲδιος τα ἀναφέρει, με την στάση του ἒναντι τῶν οἰκουμενιστῶν και τῆς ψευδοσυνόδου τους στην Κρήτη το 2016, οὓτε τα ἀποδέχθηκε ποτέ, οὒτε τα τήρησε. Ἀντίθετα ἀγνόησε τις αἱρετικές ἀποφάσεις τους και παρέμεινε για 3,5 περίπου χρόνια μέσα στην παναιρετική τους “ἐκκλησία” και ἀποτειχίστηκε τελικά ὂχι ἐξ αἰτίας τῆς παναιρετικῆς τους ψευδοσυνόδου, ἀλλά ἐξ αἰτίας τοῦ Οὐκρανικοῦ σχίσματος, ἀπ’ ὃτι ἀναφέρει σε σχετικό του κείμενο με τίτλο “Ἡ ἀποτείχισίς μου λόγω τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος”: https://sotiriosnavs.com/%CE%B7-%CE%B1%CF%80% CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%B9%CF%83-% CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%89-%CF%84%CE% BF%CF%85-%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE% BA%CE%BF%CF%85/, “καταπίνων την κάμηλο και διϋλίζων τον κώνωπα” κατά το Κυριακό ρητό. (Ματθ.ΚΓ’24)  Νά τοῦ εὐχηθοῦμε καλή μετάνοια].

1.Τό ἱστορικό πλαίσιο: «Τό 1261 μετά ἀπό ἑξῆντα σχεδόν χρόνια δουλείας, ἔγινε ἡ ἀνάκτηση καί ἀπελευθέρωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς σταυροφόρους. Ὁ αὐτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ ὁ Παλαιολόγος, γιά νά ἀποφύγει νέα ἐκστρατεία τῶν σταυροφόρων ἐναντίον τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, θέλησε νά ἀποσπάσει τήν εὔνοια καί φιλία τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Γρηγορίου Ι΄. Τό ἐνέχυρο, πού θά δινόταν, καί τό πρός θυσίαν σφάγιο, τό ὁποῖο θά κατατίθονταν στόν παπικό βωμό, ἦταν φυσικά ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἔπρεπε νά ὑποταχθεῖ στόν παπισμό, ἀναγνωρίζοντας τήν αἵρεση τοῦ «Filioque», τήν παπική ἐξουσία καί αὐθεντία ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τά ἄζυμα στή Θεία Λειτουργία καί ὅ,τι ἄλλο ἀξίωναν οἱ Πάπες. Ὁ αὐτοκράτορας, γιά νά πετύχει τόν σκοπό του, ἔπρεπε νά ἔχει σύμμαχο καί ὁμόφρονα καί τόν Πατριάρχη. Πατριάρχης τότε ἦταν ὁ Ἰωσήφ, ἄνδρας κατά πάντα ὀρθόδοξος, ἀντιτιθέμενος στήν κακή καί ψευδή ἕνωση Ὀρθοδοξίας και παπισμοῦ, καί ὑπέρμαχος τῆς καλῆς και ἀληθοῦς ἑνώσεως.

Τό 1274 ἔγινε στή Λυών τῆς Γαλλίας παπική ψευδοσύνοδος (ἡ 14^η Οἰκουμενική Σύνοδος τοῦ παπισμοῦ), στήν ὁποία ἔστειλε ἀντιπροσωπεία ὁ αὐτοκράτορας, χωρίς τήν συγκατάθεση τοῦ Πατριάρχου. Οἱ  Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι δέχθηκαν τήν ψευδοένωση μέ τόν “πάπα”. Ἐν συνεχείᾳ, ὁ αὐτοκράτορας, προκειμένου νά ἑδραιωθεῖ ἡ ψευδοένωση, ἄρχισε νά ἐξορίζει καί νά βασανίζει ποικιλοτρόπως τούς Ὀρθοδόξους. Ὑπέστησαν τά πάνδεινα οἱ φανεροί καί ἀφανεῖς ὁμολογητές τῆς πίστεως, διότι δέν δέχονταν νά ἀναγνωρίσουν τά τρία κεφάλαια, δηλαδή τό πρωτεῖο, τό ἔκκλητο καί τήν μνημόνευση τοῦ Πάπα κατά τήν τάξιν τῆς μνημονεύσεως τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν.

Μετά τήν ἐξορία τοῦ Πατριάρχου Ἰωσήφ κατά τό 1275 μέ τήν προτροπή τοῦ αὐτοκράτορα, ἀναβιβάσθηκε Πατριάρχης ὁ λατινόφρων καί ὁμόφρονάς του Ἰωάννης ΙΑ΄ ὁ Βέκκος. Κατ’ αὐτήν τήν περίοδο καί προκειμένου νά ἔχει βοήθεια ἀπό τούς Λατίνους, ὁ αὐτοκράτορας πίεζε ὅλους νά ἀποδεχθοῦν τήν ψευδοένωση, ἐξαιρέτως δέ τούς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκουμένους μοναχούς.

Ἡ ἐπιστολή, πού ἀπέστειλαν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες στόν αὐτοκράτορα, εἶναι ὄντως, ὄχι μόνο ἕνα ὁμολογιακό κείμενο, ἀλλά καί ἕνας ἀπλανής ὁδηγός πρός σωτηρίαν ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί κινδυνευούσης πίστεως, στήν ὁποία ἀναφέρονται σέ ὅλα τά παραπάνω θέματα, πού μᾶς ἀπασχολοῦν.

2. Ἡ κοινωνία μέ ἀκοινωνήτους. Ὑπόδικοι ἔναντι τῶν Θείων Κανόνων ὅσοι ἔχουν κοινωνία μέ ἀκοινωνήτους. (Ἐπιστολή ὁμολογητική, ἀποσταλεῖσα ἀπό ὃλους τους Ἁγιορείτες,  πρός τόν βασιλέα Μιχαήλ  Παλαιολόγον, ὁ ὁποῖος ἒκανε τα πάντα με ὃλη του την δύναμη, για να ἑνώσει τούς Ἰταλούς παραλόγως με μᾶς τους Ὀρθοδόξους, ἐνῶ ἐκείνοι ἒμεναν παντελῶς ἀδιόρθωτοι στις αἱρέσεις τους καί ἀμετάβλητοι,(Lettre des Hagiorites a l’ Empereur (1275), στίχ. 14-24, ἐνArchives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 395).  Λέγουν:«Πῶς εἶναι, λοιπόν, νόμιμο καί θεάρεστο νά ἑνωθοῦμε μέ ἐκείνους, ἀπό τούς ὁποίους ἀποκοπήκαμε δίκαια καί κανονικά, ἐφ’ὅσον παραμένουν ἀμετάβλητοι στίς αἱρέσεις τους; Ἐάν τό δεχθοῦμε αὐτό, ἀνατρέπουμε μονομιᾶς τά πάντα καί καταργοῦμε τήν Ὀρθοδοξία καί μάλιστα σ’ἐκεῖνα τά σημεῖα, πού τήν ἀνατρέπουν καί αὐτοί, πού γίνονται ἀποδεκτοί τώρα ἀναξίως. Διότι, οἱ Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες λέγουν: «Ὅποιος συμπροσευχηθεῖ μέ ἀκοινώνητο, ἀκόμη καί μέσα σέ σπίτι, νά ἀφορίζεται»(10^ος Ἀποστολικός Κανών)(Ἱερόν Πηδάλιον, ἔκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 13).Καί σέ ἄλλο μέρος: «Ὅποιος κοινωνεῖ μέ ἀκοινωνήτους, νά εἶναι ἀκοινώνητος, ἐπειδή συγχέει καί παραβαίνει τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας»(2^ος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ)(Ὅ.π.σσ.407-408).Καί πάλι : «Ὅποιος δέχεται τόν αἱρετικό, ὑπόκειται στίς ἴδιες κατηγορίες μ’ἐκεῖνον».  Ἄν, λοιπόν, δεχθοῦμε τήν ψευδοένωση, θά γίνουμε καί ἐμεῖς ὑπόδικοι ἀπέναντι στούς Θείους Κανόνες, πού ἀποφαίνονται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι γιά ὅλα ὅσα καί αὐτοί κατηγοροῦνται καί εἶναι ὑπεύθυνοι».

3. Ἡ κοινωνία διά τῆς μνημονεύσεως. Μέγα ψεῦδος ἡ μνημόνευση αἱρετικῶν ὡς ὀρθοδόξων. Ἀπομάκρυνση ἀπό τούς μνημονεύσαντες. Λέγουν: «Ἄν, λοιπόν, ἐμποδιζόμαστε νά χαιρετᾶμε τόν αἱρετικό ἁπλά στόν δρόμο καί ἄν δέν μᾶς ἐπιτρέπεται νά τόν βάλουμε σ’ἕνα συνηθισμένο σπίτι, πῶς δέν εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά τόν εἰσάγουμε, ὄχι σέ σπίτι, ἀλλά στόν ναό τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα σ’αὐτά τά ἴδια τά ἄδυτα, πάνω στήν μυστική καί φρικτή (Ἁγία) Τράπεζα τοῦ ἀμώμου Υἱοῦ, ἔτσι ὥστε ὁ ἀναμάρτητος (Υἱός) νά μᾶς ἐξιλεώσει στόν Πατέρα καί τόν Ἑαυτό Του καί νά καθαρίσει τίς ἁμαρτίες μας μέ τό ἴδιο τό Αἷμα Του; Ποιός ᾃδης θά ἀναφωνήσει τήν μνημόνευση τοῦ “πάπα”, ὁ ὁποῖος ἀποκόπηκε δίκαια ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐξ αἰτίας τῆς αὐθάδειάς του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τῶν θείων Μυστηρίων, καί θά γίνει μ’αὐτόν τόν τρόπο ἐχθρός τοῦ Θεοῦ; Διότι, ἄν ἀκόμη καί ὁ ἁπλός χαιρετισμός μᾶς καθιστᾶ κοινωνούς τῶν πονηρῶν ἔργων αὐτοῦ πού χαιρετᾶμε, πόσο μᾶλλον ἡ μνημόνευσή του ἐκφώνως καί μάλιστα τήν στιγμή, πού ἀντικρύζουμε μέ φρίκη τά θεῖα Μυστήρια; Ἄν αὐτός ὁ Ἴδιος, πού βρίσκεται μπροστά μας, εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀνεχθεῖ ἕνα τόσο μεγάλο ψεῦδος, τό νά συγκατατάσσεται δηλ. ὁ «πάπας» μεταξύ τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν; Μήπως θά παίξουμε θέατρο κατά τόν καιρό τῶν φρικτῶν Μυστηρίων καί θά ὑποκριθοῦμε ὅτι εἶναι ὑπαρκτό, αὐτό πού δέν εἶναι; Καί πῶς θά τά ἀνεχθεῖ αὐτά ἡ ψυχή τοῦ Ὀρθοδόξου καί δέν θά ἀπομακρυνθεῖ ἀμέσως ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία αὐτῶν, πού τόν μνημόνευσαν, καί δέν θά τούς θεωρήσει ἱεροκαπήλους;»(Ἐπιστολή, στίχ. 25-34, σ. 397 καί στίχ. 1-8, σ. 399).   

4. Ἡ σημασία τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως κατά τήν Θεία Λειτουργία. Ὁ διά τῆς μνημονεύσεως τῶν αἱρετικῶν μολυσμός. Λέγουν:(Ἐπιστολή…, στίχ. 9-23, σ. 399).    «Ἄλλωστε, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δεχόταν ἀπό παλαιά τήν ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως ἐνώπιον τῶν ἁγίων Μυστηρίων ὡς τελεία συγκοινωνία. Διότι, ἔχει γραφεῖ στήν ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ὁ λειτουργός ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, γιά νά δείξει ὅτι ὑποτάσσεται στόν ἀνώτερό του, ὅτι εἶναι κοινωνός του καί ὅτι ἔχει δεχθεῖ δι’αὐτοῦ τήν πίστη καί τήν χάρι τῆς ἱερουργίας τῶν Μυστηρίων. Καί ὁ μεγάλος πατέρας μας καί ὁμολογητής Θεόδωρος Στουδίτης λέγει τά ἑξῆς πρός κάποιον μέσῳ τῆς τιμίας του ἐπιστολῆς: «Μοῦ εἶπες ὅτι φοβᾶσαι νά πεῖς στόν πρεσβύτερό σου νά μήν ἀναφέρει τόν αἱρεσιάρχη. Σχετικά μ’αὐτό δέν θά διστάσω νά σοῦ πῶ τό ἑξῆς˙ ὅτι μολυσμό ἔχει ἡ κοινωνία καί μόνο, πού τόν ἀναφέρει,παρ’ὅλο πού μπορεῖ αὐτός, πού τόν ἀναφέρει, νά εἶναι ὀρθόδοξος». Αὐτά λέγει ὁ πατέρας (Θεόδωρος Στουδίτης). Ἀλλά, καί πρίν ἀπ’αὐτόν καί ὁ Θεός τό φανέρωσε, λέγοντας τό ἑξῆς : «Οἱ Ἱερεῖς ἀθέτησαν τόν νόμο μου καί βεβήλωσαν τά ἅγιά μου».(Ἰεζ. 22, 26).Μέ ποιόν τρόπο τό ἔκαναν αὐτό; Μέ τό νά μήν κάνουν διάκριση μεταξύ βεβήλων καί ὁσίων ἀνθρώπων, ἀλλά νά ἔχουν τά πάντα κοινά μέ ὅλους˙ καί ποιό ἄλλο ἐναργές καί ἀληθινό παράδειγμα ἀπ’αὐτό χρειαζόμαστε»;

5. Δέν χωρᾶ οἰκονομία στήν μνημόνευση αἱρετικῶν. Βέβηλη οἰκονομία. Πῶς θεωροῦνται οἱ μνημονεύοντες αἱρετικούς. «Ἤ μήπως νά κάνουμε τήν ἕνωση σάν ἕνα εἶδος οἰκονομίας; Καί πῶς νά γίνει δεκτή μία οἰκονομία, ἡ ὁποία βεβηλώνει τά θεῖα Μυστήρια, κατά τόν θεῖο λόγο, πού προαναφέραμε, καί ἀπωθεῖ ἀπ’αὐτά τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί στερεῖ ἀπό τούς πιστούς τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τήν Χάρι τῆς υἱοθεσίας, πού πηγάζει ἀπ’αὐτά τά Μυστήρια; Καί τί πιό ἐπιβλαβές ἀπό μία τέτοια οἰκονομία;Αὐτή εἶναι φανερή κοινωνία μ’αὐτούς καί μ’ἕνα λόγο ἔκπτωση καί ἀνατροπή κάθε ὀρθοῦ. «Διότι, αὐτός, πού δέχεται αἱρετικό, ὑπόκειται στίς ἴδιες κατηγορίες μ’ἐκεῖνον» καί «αὐτός, πού κοινωνεῖ με ἀκοινωνήτους, εἶναι ἀκοινώνητος, ἐπειδή συγχέει καί παραβαίνει τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας». Ἐπειδή καί αὐτοί οἱ γενναῖοι, ἐξαιτίας τῆς ἀπείθειάς τους στούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς, «συγκοινωνοῦν καί μέ τούς Ἰουδαίους καί μέ τούς Ἀρμενίους καί μέ τούς Ἰακωβῖτες καί μέ τούς Νεστοριανούς καί μέ τούς Μονοθελήτες καί, γιά νά μιλήσουμε γενικά, μέ ὅλους τούς αἱρετικούς». Καί γι’αὐτό μόνο, ἄν ὄχι γιά κάτι ἄλλο, εἶναι ἀσυγχώρητοι ὁμολογουμένως καί ἀκοινώνητοι καί ὑπόδικοι γιά ὅλες τίς θεοστυγεῖς αἱρέσεις ἐκείνων. Καί εἶναι φυσικό ἐπακόλουθο, ἀπ’αὐτό καί μόνο καί ὄχι ἀπό ἀλλοῦ, δηλαδή ἀπό τό νά μήν διέστειλλαν (ξεχώρισαν) τούς ἑαυτούς τους ἀπό τούς αἱρετικούς, σύμφωνα μέ τόν κανόνα τῆς Ἐκκλησίας καί τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἔχει παραδοθεῖ ἀπό πάνω, ἀπό τόν Οὐρανό, νά γέμισαν ἀπό κάθε αἵρεση». (Ἐπιστολή…, στίχ. 24-33, σ. 399 και στίχ. 1-7, σ. 401).

(Στό ἴδιο πνεῦμα μέ τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς οἰκονομίας, κινεῖται καί ὁ ἁγιώτατος καί σοφώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κυρός Μιχαήλ ὁ Ἀγχιάλων στόν διάλογό του πρός τόν πορφυρογέννητο βασιλέα Μανουήλ τόν Κομνηνό,  περί τῆς ὑποθέσεως τῶν Λατίνων, ὃταν πολλοί τῶν ἀρχιερέων καί ἐπισκόπων καί φρερίων τοῦ “πάπα”, πῆγαν στήν Κωνσταντινούπολη, ζητοῦντες τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν καί δεν ἁπαιτοῦσαν τίποτε ἂλλο ἀπό τους  Γραικούς ἀπό το να παραχωρήσουν στον “πάπα” το πρωτεῖο, το ἒκκλητο, και το να τον μνημονεύουν.Ὁ βασιλεύς τοῦ λέγει : «Ἀλλά, πρέπει νά οἰκονομήσουμε μέ διάκριση τά πράγματα» – ὄχι μόνο τούς λόγους, καί νά ἀναμίξουμε στήν αὐστηρότητα τήν ἐπιείκια».Ὁ Πατριάρχης τοῦ ἀπαντᾶ: «Σέ ἄλλα θέματα αὐτό μπορεῖ νά γίνει». Ὁ βασιλεύς τοῦ λέγει : «Καί στά θεῖα πράγματα». Καί ὁ Πατριάρχης τοῦ ἀπαντᾶ: «Ἔτσι λές ἐσύ, ἀλλά ὄχι ὁ πολύς καί μέγας Βασίλειος˙ ἐντελῶς ἀντίθετα αὐτός νομοθέτησε νά μήν παραβιάζουμε τό παραμικρό ἀπό τίς πνευματικές διατάξεις γιά λόγους οἰκονομίας. Γιατί δέν θά μποροῦσε νά οἰκονομήσει κανείς καλύτερα ἀπό Αὐτόν, πού ἐπιβλέπει τό πᾶν, καί γενικά πρέπει, ἀκολουθώντας Αὐτόν, νά ἀφήνουμε καθ’ἡμᾶς ὅπως οἰκονομοῦνται καί διεξάγονται ἀπό Ἐκεῖνον. Ἄν, ὅμως, ἐπιχειρεῖ κανείς νά οἰκονομεῖ χωρίς τήν ἄνωθεν οἰκονομία, μέ πράγματα, πού ἐξυπηρετοῦν τά συμφέροντά του, μέ αὐτό, χωρίς νά τό ἀντιληφθεῖ, θά κατορθώσει τά χείριστα. Οὔτε τήν Πόλη θά φυλάξει, οὔτε θά μπορέσει κάτι νά οἰκονομήσει, ἄν ὁ Κύριος δέν οἰκονομεῖ καί δέν φυλάξει, ἀλλά μάταια θά ἀγρυπνήσει καί θά πέσουν στό κενό οἱ κόποι, πού ἔβαλε στά θεμέλια».(DialoquedeMicheld’Anchialos, στίχ.1-28, ἐνArchives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 357).).

6. Οἱ τραγικές καί φρικτές συνέπειες τῆς μνημονεύσεως αἱρετικοῦ. Λέγουν:(Ἐπιστολή…, στίχ. 5-23, σ. 419).«Ἀλλά, τί βλάπτει τό νά μνημονεύει κανείς τόν αἱρετικό; Λέγουν οἱ θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων˙ «Ἄν κάποιος μόνο συμπροσευχηθεῖ σέ σπίτι μέ ἀκοινώνητο, αὐτός νά ἀφορίζεται».Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κακῶς καί ἀθέως εἰσήγαγαν, ὄχι μόνο τήν συμπροσευχή, ἀλλά καί τήν μνημόνευση, ὄχι μόνο τοῦ ἀκοινωνήτου, ἀλλά καί τοῦ αἱρετικοῦ στήν Ἐκκλησία, ὄχι σέ σπίτι, ἀλλά στόν ναό τοῦ Θεοῦ, μέσα στόν ὁποῖο βρίσκεται ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πάνω στήν μυστική καί φρικτή (Ἁγία) Τράπεζα, αὐτοί συγκοινωνοῦν μέ τελειοτάτη κοινωνία στό ποτήριο τῆς ζωῆς, καί γι’αὐτό εἶναι ἕνα μ’αὐτούς. Γιατί λέγει κι ἄλλος Ἱερός Κανόνας˙ «Αὐτός, ὁ ὁποῖος δέχεται τον αἱρετικό, ὑπόκειται στις ἴδιες κατηγορίες μ’ ἐκεῖνον». Καί πάλι ἄλλος Ἱερός Κανόνας τῆς ἐν Καρθαγένῃ Ἁγίας Συνόδου, (Πηδάλιον, Τῆς ἐν Καρθαγένη Τοπικῆς Συνόδου Κανών ΡΛΔ΄ , ἔκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 535), ὁ 134^ος, λέγει: «Ὅποιος Ἐπίσκοπος τυχόν γνωρίζει ὅτι οἱ Δονατιστές ἤ ἄλλοι αἱρετικοί δέν ἐπέστρεψαν στήν Καθολική (Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία καί συγκοινωνήσει μ’αὐτούς, λέγοντας ὅτι θά τούς μεταστρέψει πρός τήν Ὀρθοδοξία, αὐτός, ἐπειδή εἶπε ψέμματα σχετικά μέ τήν κοινωνία τους καί ἀπάτησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, νά εἶναι καθηρημένος καί ἀποκηρυγμένος».Ἀπό αὐτό βγάζουμε τό συμπέρασμα ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι, πού κοινώνησαν μέ τούς αἱρετικούς καί ὑπέβαλαν τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ σέ καθολική ἀπώλεια, ταυτοχρόνως καί τήν ἱερωσύνη στεροῦνται καί γίνονται ἀποκηρυγμένοι, δηλαδή λογίζονται ἀπό ὅλους ὡς ἀποκομμένοι ἀπό τό Ὀρθόδοξο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας».

Αὐστηρότερη θέση γιά τό θέμα τῆς κοινωνίας καί τῆς μνημονεύσεως αἱρετικοῦ τηρεῖ ὁ Ἀθανάσιος ὁ Β΄, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας τήν περίοδο τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Λυών, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ ὅτι ὅσοι ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία καί μνημονεύουν τούς αἱρετικούς ὡς ὀρθοδόξους στά Ἱερά Δίπτυχα, βρίσκονται ὑπό κατάρα καί ἀνάθεμα καί εἶναι ἀκοινώνητοι.Γράφει σέ ἐπιστολή του :«Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἤ πιστεύουν ἤ πράττουν ἤ εὐαγγελίζονται μέ ἐπιπολαιότητα τόν λαό τοῦ Χριστοῦ ἐνάντια στίς θεῖες αὐτές καί σωστικές παραδόσεις, μέ σκοπό νά συστήσουν τίς δικές τους ἐρεσχελίες (φλυαρίες, μωρολογίες) καί νά ἀθετήσουν τίς θεῖες καί ἱερές συνόδους, γιά νά ἐξαπατήσουν καί νά ἐπιφέρουν τόν ὄλεθρο στούς ἁπλούστερους, αὐτοί ἄς εἶναι ἀνάθεμα (χωρισμένοι ἀπό τόν Κυριο). Ἀλλά καί αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κοινωνοῦν μ’αὐτούς μέ ὁποιαδήποτε κοινωνία, ἤ κοινώνησαν ἤ τούς μνημόνευσαν ὡς εὐσεβεῖς, ἐνῶ αὐτοί ἐπιμένουν ἀκόμη στήν κακογνωμοσύνη καί τήν ἀθεότητά τους, αὐτοί νά εἶναι κάτω ἀπό κατάρα καί ἀνάθεμα, διότι ἐπέλεξαν τήν ἕνωση, πού χωρίζει ἀπό τόν Θεό. Γιατί, ἄν «αὐτός, πού συμπροσευχήθηκε μόνο σέ σπίτι μέ ἀκοινώνητο, εἶναι ἀκοινώνητος», ὅπως διαγορεύει ὁ Ἀποστολικός Κανόνας, πολύ περισσότερο εἶναι ἀκοινώνητος αὐτός, ὁ ὁποῖος συμπροσευχήθηκε μ’αὐτούς στήν Ἐκκλησία καί τούς μνημόνευσε ὡς εὐσεβεῖς στά ἱερά δίπτυχα καί ἀνεκήρυξε μέ βοή τήν κακοδοξία τους ὡς νόμιμη, τήν ὁποία προηγουμένως, ἐπειδή δέν ἦταν ἀντίθεος, τήν χλεύαζε, ἐπειδή ἦταν ἄξια χλεύης, καί ἔλεγε καί ἔγραφε φυσικά ἐναντίον της. Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι στό ἑξῆς θά μνημονεύσουν, ἔτσι θά φρονοῦν καί ἔτσι θά πράττουν».(Ἀθανασίου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας ἐπιστολή, Lettre d’Athanase d’Alexandrie (1276), στίχ. 8-23, ἐν Archivesdel’orientchretien 16, DossierGrecdel’uniondeLyon (1273-1277) parV. LaurentetJ.Darrouzes, InstitutFrançaisd’etudesByzantines, Paris 1976, σ. 345).

7. Ὁ 15^ος Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου. Ἡ διακοπή μνημονεύσεως δέν εἶναι σχίσμα, ἀλλά ἀπαλλαγή ἀπό τά σχίσματα καί ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας.Ὅσον ἀφορᾶ τόν 15^ο Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοί στήν ἐπιστολή τους λέγουν τά ἑξῆς ἀποστομωτικά, ἀπευθυνόμενοι σέ ὅσους ἑσφαλμένα θεωροῦν ὅτι ἡ διακοπή μνημονεύσεως εἶναι σχίσμα: «Ἐμπεριέχεται δέ καί στόν 15^ο Κανόνα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, πού ἐπονομάσθηκε Πρωτοδευτέρα, ὅτι αὐτοί, πού χωρίζουν τόν ἑαυτό τους, καί πρίν γίνει συνοδική καταδίκη, ἀπό τούς Ἐπισκόπους, πού διδάσκουν δημόσια αἱρετικά διδάγματα καί εἶναι προφανῶς αἱρετικοί, ὄχι μόνο δέν φέρουν καμμία εὐθύνη, ἀλλά πρέπει καί νά ἐπαινοῦνται. Διότι, δέν χώρισαν τόν ἑαυτό τους ἀπό ἀληθινούς ἐπισκόπους, ἀλλά ἀπό ψευδεπισκόπους καί ψευδοδιδασκάλους. Καί αὐτό, πού ἔκαναν, εἶναι ἄξιο ἐπαίνου καί ταιριάζει στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Καί αὐτό δέν εἶναι σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μᾶλλον ἀπαλλαγή ἀπό τούς μερισμούς (τά σχίσματα) καί ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας».(LettredesHagioritesal’ Empereur (1275), στίχ.6-14, ἐνArchives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V.Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 395). Σε ἔργο Ἀνωνύμου κατά τοῦ λατινόφρονος “Πατριάρχη” Ἰωάννου ΙΑ΄Βέκκου, γίνεται ἀναφορά στον ὅσιο Θεόδωρο Στουδίτη, στην διακοπή μνημονεύσεως, πού ἔκανε, και στην ἀποστροφή τῆς κοινωνίας, πού πρέπει να ἔχουν οἱ Ὀρθόδοξοι, ὄχι μόνο προς τους κατεγνωσμένους Λατίνους, ἀλλά και προς ὅσους εἶναι ὁμόφρονές τους και συγκοινωνοῦν μ’αὐτούς.

Λέγει ὁ Ἀνώνυμος: «Ἐάν, λοιπόν, αὐτός ὁ ἅγιος και μεγάλος ὁμολογητής Θεόδωρος (ὁ Στουδίτης), παρ’ ὅλο πού οἱ τότε βασιλεῖς ἦταν ὀρθόδοξοι και σε τίποτε δεν ἐγκαλοῦνταν σχετικά με την ὀρθόδοξη πίστη, παρά μόνο ὅτι παρανόμησαν σε κάποια πράγματα και καθένας ἔκανε κάτι ἀντικανονικό, και γι’αὐτό, ὄχι μόνο ἀπεμάκρυνε τον ἑαυτό του ἀπό την κοινωνία μ’ ἐκείνους, ἀλλά διέκοψε και την μνημόνευσή τους ἀπό τις θεῖες συνάξεις, ἐμεῖς ποιό ἄδικο ἤ καινούργιο πρᾶγμα πράττουμε τώρα, ἀψηφώντας την ἀνθρώπινη δόξα, ἐξαιτίας τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ; Γιατί, ἐάν δενἀκολουθήσουμε τους θείους Πατέρες, αὐτοί θα μᾶς ἐγκαλέσουν. Ἐάν, ὅμως, ἀκολουθοῦμε τούς ἁγίους, τότε γιατί διωκόμαστε; Ἀκολουθώντας, λοιπόν, αὐτές τίς δεσποτικές καί εὐαγγελικές αὐθεντίες καί ἀκόμη περισσότερο τίς ἀποστολικές θεολογίες καί τίς συνοδικές καί πατερικές παραδόσεις καί διατάξεις, βρίσκουμε ὅτι οἱ Λατῖνοι ἔχουν πάρα πολύ ἐκτραπεῖ ἀπό αὐτά τά θεῖα προστάγματα καί τίς παραδόσεις, καί γι’αὐτό πάρα πολύ ἀποστρεφόμαστε τήν κοινωνία μαζί τους, ἀλλά καί μέ ὅσους εἶναι ὁμόφρονες καί συγκοινωνοῦν μαζί τους, ἐπειδή κάθε ἀποστολικό καί ἐκκλησιαστικό θεσμό τόν θεωροῦν ὡς ἕνα τίποτα».(Ἀνωνύμου. ΚατάτοῦΒέκκου (Anonyme, contre Bekkos 1275), στίχ. 1-16, ἐνArchives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 333).

(Δυστυχῶς, ἡ παραπάνω ὁμολογιακή ἐπιστολή τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων δεν στάθηκε ἱκανή να συνετίσει τον βασιλέα Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε την γενική ἀποδοχή τῆς ψευδοενώσεως τῆς Λυών. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀποδοκίμαζαν την ψευδοένωση, θεωροῦσαν ὅσους την ἀποδέχθηκαν ὡς μολυσμένους και διέκοψαν την ἐκκλησιαστική κοινωνία με τον λατινόφρονα πατριάρχη Ἰωάννη ΙΑ΄Βέκκο και τους ὁμόφρονές του. (ΙΩ.ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, Ὁ θρυλλούμενος διωγμός…ἐν Ἀθωνικῇ Πολιτείᾳ, σ. 223). Τους κατηγοροῦσαν ὄτι ἐξέπεσαν τῆς ἱερωσύνης και ὅτι τελοῦσαν ἄκυρα μυστήρια.(ΧΡ.ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία και ἡ Ρώμη κατά τον ιγ΄αἰῶνα, σ. 109). Αὐτό ἦταν σύμφωνο με τους Κανόνες α΄ και β΄ τῆς Γ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. (ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σσ. 170-172). Γι’αὐτό προέτρεπαν τούς πιστούς νά μήν ἐκκλησιάζονται μέ τόν Πατριάρχη καί τούς ὁμόφρονές του κληρικούς. Ὁ Βέκκος ἐπεκύρωσε τήν ψευδοένωση διά Συνόδου,(ΑΡΧΙΜ. ΣΠ. ΜΠΙΛΑΛΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός, τ. β΄, Ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Τύπος» καί Σύλλογος «Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης», Ἀθήνα 2014, σ. 18). ἐνῶ τόν Ἰούλιο τοῦ 1277 ἐξέδωσε «πατριαρχικό ἀφορισμό» ἔναντι τῶν «σχισματικῶν» Ὀρθοδόξων, πού ἦταν ἐναντίον τῆς ψευδοενώσεως).

Τό συλλείτουργο με τους αἱρετικούς στην Ἱ.Μονή Μεγίστης Λαύρας (ἐπί λατινόφρονος "Πατριάρχου" Βέκου 1260-1282):  -Τα φοβερά γεγονότα που ἀκολούθησαν και οι συνέπειες τῶν μοναχών που συμμετείχαν.  Στόν Μέγα Συναξαριστή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς 4ης Ἰανουαρίου(Ἀθῆναι 1978, ἔκδοσις ἕκτη) διαβάζουμε τά ἑξῆς: «Αὐτοί οἱ λατινόφρονες ἀφοῦ ἦλθαν στην Λαύρα, τους ὑποδέχτηκαν κάποιοι Μοναχοί της (ἐπειδή φοβήθηκαν μη τους καταδικάσουν σε θάνατο), στους ὁποίους (λατινόφρονες) καί ἔδωσαν πολλά ἱερά σκεύη, δηλαδή Ἅγια Ποτήρια, Εὐαγγέλια, θυμιατήρια καί λοιπά, τά ὁποῖα εἶχαν κλέψει ἀπό ἂλλες ἱερές Μονές σαν ληστές. Ἐκεῖνοι δέ οἱ ὁποῖοι συγκοινώνησαν με τους παραπάνω λατινόφρονες, μετά θάνατον ἔμειναν τυμπανιαῖοι καί τά ἄθλια σώματά τους, που ἦσαν μαῦρα καί ἀπόπνεαν βρώμικη ὀσμή, δέν τα ἒθαψαν στο κοινό κοιμητηρίῳ, ἀλλ᾿ ἐκτός αὐτοῦ, σ’ἕνα ὑπόγειο σπήλαιο τό ὁποῖον το περίφραξαν, σαν ἀποκομμένα καί ξένα τῆς Ἁγίας Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί τῶν ὀρθῶν δογμάτων της». Σύμφωνα μέ χειρόγραφο τοῦ μακαριστοῦ μοναχοῦ Λαζάρου Διονυσιάτου (†1974) πού ὑπάρχει στήν Μονή Διονυσίου στήν Λαύρα συλλειτούργησαν ἱερομόναχοι καί διάκονοι μέ τούς Λατίνους κληρικούς, συνολικά ἑπτά ἄτομα. Μετά τήν κοίμησί τους τά πτώματά τους παρέμειναν τυμπανιαῖα. Τό 1937, σύμφωνα μέ τό μνημονευθέν χειρόγραφο, συνέβη τό ἑξῆς περιστατικό: Τά πτώματα τῶν τυμπανιαίων πατέρων τά εἶχαν τοποθετήσει στόν νάρθηκα τοῦ κοιμητηρίου τῆς Μονῆς, σέ κοινή θέα πρός διδασκαλία καί σωφρονισμό τῶν ἀπογόνων τους. Ἕνα βράδυ μία ὁμάδα ἐργατῶν, τήν ὥρα πού ἔτρωγαν καί ἀστειεύοντο εἶπε ἕνας στούς ἄλλους: «Ὅποιος θά μπορέση νά πάη αὐτή τήν νύκτα στά ἀφωρισμένα πτώματα, χωρίς νά φοβηθῆ, θά πάρη αὐτό τό στοίχημα. Καί κανόνισαν τί χρηματικό ποσό θά πάρη. Σηκώθηκε ἕνας καί εἶπε ὅτι δέν φοβᾶται καί θά πάη νά σταθῆ δίπλα στά πτώματα. Ἐπῆγε λοιπόν ἐκείνη τήν νύκτα, ἀλλά ἀπό τόν φόβο του ἔπαθε συγκοπή καρδίας καί ἀπέθανε. Τό θλιβερό αὐτό γεγονός εἶχε σάν ἀποτέλεσμα ἡ Σύναξις τῆς Μονῆς νά μεταφέρη τά πτώματα σ᾿ ἕνα ἀπόκρημνο παραθαλάσσιο σπήλαιο μεταξύ Λαύρας καί Ρουμανικῆς Σκήτης καί ἀφοῦ τά τοποθέτησε ἐκεῖ, ἔδωσε διαταγή καί κτίσθηκε τό στόμιο τοῦ σπηλαίου. Ἔκτοτε ἀπό τότε τείνει νά ξεχασθῆ αὐτό τό περιστατικό. Εὐτυχῶς πού τό διέσωσε ὁ μακαριστός π. Λάζαρος Διονυσιάτης, ὁ ὁποῖος, ὅσο ζοῦσε, συγκέντρωνε διάφορα περιστατικά ἀπό τήν ζωή τῶν Μονῶν καί τῶν Πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἄφησε στήν Μονή του τέσσερα μεγάλα χειρόγραφα βιβλία.

Ἀπό τό βιβλίο «Ὀρθοδοξία καί Παπισμός» τῆς κ. Οὐρανίας Λαμπάκη, (ἔκδοση 1964, σελ.154-157) διαβάζουμε: «Ἄς δοῦμε καί στην Μεγίστη Λαύρα, ὅπου τούς ὑποδέχτηκαν με κωδωνοκρουσίες. Καί ἐκεῖ βλέπομεν ὅτι ἐπακολούθησαν φοβερώτερα, γεγονότα γεμᾶτα φρίκη καί τρόμο, καθώς ἡ ἀψευδής παράδοση διέσωσε...Ὁ μέν ἱεροδιάκονος Λαυριώτης, που συλλειτούργησε στην θείᾳ Λειτουργίᾳ, ἀφοῦ τον κτύπησε ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, πέθανε, ἀφοῦ ἒλυωσε σαν το κερί που καίγεται στην φωτιά, οἱ δέ συλλειτουργήσαντες ἱερομόναχοι ἑπτά (κατ᾿ ἄλλους 11) μετά θάνατον βρέθηκαν ἄλυωτοι, τυμπανιαῖοι, τῶν ὁποίων τά λείψανα μέχρι τέλους τοῦ 19ου αἰῶνος τα εἶχαν τοποθετήσει στόν νάρθηκα τοῦ κοιμητηρίου…σε κοινή θέα…, πρός διδασκαλία καί σωφρονισμό τῶν ἐπιγενομένων…». Στην συνέχεια ἐξιστορεῖται ὅτι, «λόγῳ θλιβερῶν γεγονότων που συνέβηκαν ἐξ αἰτίας τῆς ἀπαίσιας θέας τῶν ἂλυωτων τούτων λειψάνων, οἱ μοναχοί τά μετέφεραν σ’ἓνα σπήλαιο δυσκολοδιάβατο καί ἀπόκρημνο στά παράλια τῆς Ρουμανικῆς Σκήτης, ἀλλ᾿ἐπειδή καί ἐκεῖ οἱ περίεργοι πήγαιναν, ἒφραξαν τελευταία με κτιστές πέτρες τήν πόρτα  τοῦ σπηλαίου, καί ἒτσι ἔγινε τοῦτο ἀγνώριστο…». Μία ἄλλη παρόμοια προφορική μαρτυρία ἔχουμε ἀπό τούς παλαιούς Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου. Συγκεκριμένα ὁ μοναχός Ἡσύχιος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει νά μονάση στήν Μονή μας τό 1924 μᾶς ἔλεγε: «Ἔχουν περάσει ἀπό τήν Μονή μας μοναχοί καί λαϊκοί καί εἶδαν τά πτώματα τῶν ἀφωρισμένων. Ἤθελα κι ἐγώ νά πάω στήν Λαύρα νά τά ἰδῶ, ἀλλά μετά ἀπό λίγα χρόνια ἔμαθα ὅτι τά ἐξαφάνισαν. Δέν ξέρουμε πού τά ἔβαλαν». (από το βιβλίο:«Περιστατικά για την ἀλήθεια τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί τήν πλάνη τῆς παπικῆς ἐκκλησίας»Ἱ.Μ.Γρηγορίου,ἋγιονὊρος ).

Ὁ Ἃγιος Ἀθανάσιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1230-1310 μ.Χ.):  «Στὴν ἀρχὴ λοιπὸν προσπαθεῖ (ὁ ἐπίσκοπός τοῦ Γάνου ὅρους) μὲ τὸ καλὸ καὶ τὶς κολακεῖες νὰ τοὺς καταπείσει καὶ νὰ τοὺς ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν εὐσέβεια καὶ τὸ ὀρθὸ δόγμα τῶν Χριστιανῶν. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ προσβολὲς του ἀποκρούσθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀλύγιστους καὶ γενναίους ὑπερασπιστὲς τῆς εὐσεβείας καὶ ἔχασε κάθε ἐλπίδα, ἀποκαλύπτει τότε τὸ σχέδιό του. Δοκιμάζει λοιπὸν μὲ τὶς ἀπειλὲς νὰ φοβερίσει τὸν λέοντα, ἀπειλῶντας τον μὲ ψευδῆ φόβητρα. Στὴν συνέχεια ἀπαιτοῦσε ἀπὸ αὐτοὺς νὰ συμμετάσχουν μαζί τους τουλάχιστον στὴν προσευχὴ πρὸ τῆς τραπέζης καὶ νὰ φάγουν ἀπὸ τὸ κοινὸ φαγητό. Ὅταν ὅμως ὁ μανιώδης ἐκεῖνος ἀρχιερεὺς εἶδε, ὅτι ὁ Ἅγιος ἦταν καὶ  σὲ αὐτὸ ἀνένδοτος καὶ παρουσίαζε στὴ συζήτηση τὸν (I’) ἀποστολικὸ κανόνα ποὺ λέγει ὅτι:  “ἐὰν κάποιος συμπροσευχηθεῖ μὲ ἕναν ἀκοινώνητο ἔστω καὶ μέσα σὲ σπίτι, νὰ εἶναι καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητος” . τότε δὲν μπόρεσε πλέον νὰ ἀντέξει τὴν ἀπτόητη καὶ θαρραλέα εὐθύτητα τοῦ μεγάλου Πατρός».  (Καλοθέτου, Βίος καὶ πολιτεία τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἠμῶν Ἀθανασίου, σeλ. 478-480) (Στὴ παροῦσα πηγή, μπορεῖ κανεὶς νὰ θαυμάσει τὴν ἀκρίβεια  καὶ τὴν εὐαισθησία στὰ θέματα τῆς πίστεως ποὺ εἶχαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Δὲν δέχονταν οὔτε νὰ συνδειπνήσουν μὲ αἱρετικούς! Τι θὰ ἔλεγαν στοὺς σημερινοὺς “ἐπισκόπους” ποὺ ὀργανώνουν πανάκριβες φιέστες καὶ δεξιώσεις γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν «πάπα» καὶ κάθε εἴδους αἱρετικό; Τι θὰ ἔλεγαν σὲ αὐτοὺς ποὺ διατυμπανίζουν τὴν οἰκονομία καὶ τὰ ἄχρι καιροῦ (μέχρι τὸ κοινὸ ποτήριον), διότι, δῆθεν  ἀκόμα δὲν ὑπάρχει προδοσία τῆς πίστεως;  Νομίζουμε ὅτι ἡ ἀπάντηση στὰ παραπάνω ἐρωτήματα εἶναι προφανής).

Ὁ Ἃγιος Μάρκος Ἐπίσκοπος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός (1393-1445):  «Ἡ γνώμη μου εἶναι ἡ ἑξῆς: Ὅποιος θὰ μνημονεύση τὸν Πάπα ἢ θὰ ἔχη κοινωνία μὲ αὐτοὺς ποὺ τὸν μνημονεύουν ἢ θὰ συμβουλεύση ἢ θὰ παραινέση κάποιον νὰ μνημονεύση, θὰ τὸν θεωρήσω ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ ἁγία καὶ μεγάλη σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία ἐξήτασε τὸ λατινικὸ δόγμα καὶ κατεδίκασε ὅσους τὸ πίστεψαν, τὸν Βέκκο δηλαδὴ καὶ τοὺς ὁμόφρονές του. Ἔπειτα δὲν θεωρῶ μικρὸ πράγμα τὸ μνημόσυνο τοῦ Πάπα ἢ ὁποιουδήποτε ἐπισκόπου. Ἄλλωστε ἡ πνευματικὴ κοινωνία τῶν ὁμοδόξων καὶ ἡ τελεία ὑποταγὴ πρὸς τοὺς γνήσιους ποιμένες ἐκφράζεται μὲ τὸ μνημόσυνο. Οἱ σύνοδοι καὶ οἱ ἄλλοι Πατέρες ὁρίζουν ὅτι: αὐτῶν ποὺ ἀποστρεφόμεθα τὸ φρόνημα πρέπει νὰ ἀποφεύγωμε καὶ τὴν κοινωνία. καὶ ὅλα τα σχετικὰ ποὺ γνωρίζετε ὅτι ὁρίζουν. Πάνω ἀπ' ὅλα ὅμως ὁ Κύριός μας λέγει: «Ἀλλοτρίω δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνὴν» (Ἰω. ι', 5)

Καί: «Ἀντιθέτως, ὅσοι ἀγαποῦν τὸν Θεό, πρέπει νὰ ἔχουν ἑτοιμασθεῖ νὰ πολεμήσουν μαζί τους στὰ ἔργα. Ἐπίσης, νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποφέρουν κάθε κίνδυνο γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ γιὰ τὸν ἀγώνα νὰ μὴν μολυνθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἀσεβεῖς».   (Ἀ. Δημητρακοπούλου, Ὀρθόδοξος Ἑλλάς, σελ. 106-107)

Καί: ‘‘Ὃλοι οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, ὃλες οἱ  Σύνοδοι, ὃλες οἱ Θεῖες Γραφές, μᾶς προτρέπουν να ἀποφεύγουμε τους αἱρετικούς  και να ἀπομακρινόμαστε ἀπό την ἐπικοινωνία μαζί τους’’. (P.G. 160, 105C).

Καί: “Σε κανέναν δεν ἐπιτρέπεται να παρουσιάζει ἂλλη πίστη ἀπό την πίστη που ὂρισαν οἱ Ἃγιοι Πατέρες”. (PG 103, 953-956).

Καί: «Καλό εἶναι νά εἰρηνεύουμε μέ τούς πάντες, ἀλλά ταυτόχρονα νά συμφωνοῦμε σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ὀρθή πίστη. Νά ἀποφεύγετε, σάν νά ἀποφεύγετε φίδια, τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ αὐτούς πού εἶναι ἀκοινώνητοι, καί τό μνημόσυνο αὐτῶν πού δέν πρέπει νά μνημονεύονται. Διότι αὐτοί εἶναι ψευδαπόστολοι, ἐργάτες δόλιοι πού μετασχησματίζονται σέ ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ» (P.G. 99, 1048C-D).

Καί: [Ὁ Ἃγιος Μάρκος, διαπρύσιος πολέμιος τοῦ παπισμοῦ, λίγο πρίν κοιμηθεῖ, ἂφησε ἐντολή]:«οὒτε στην κηδεία μου, οὒτε στα μνημόσυνά μου να πατήσει ὁποιοσδήποτε ὑπέγραψε την ἓνωση με τους παπικούς». (P.G. 160, 536 C- 537 A)

Καί: «Οἱ περισσότεροι ἀδελφοί, ἔχοντας πάρει θάρρος ἀπὸ τὴν ἐξορία μου, ἐλέγχουν μὲ αὐστηρότητα τοὺς ἀλητήριους (λατινόφρονες) καὶ παραβάτες τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ τῶν πατρικῶν θεσμῶν. Τοὺς διώχνουν ἐπίσης ἀπὸ παντοῦ ὡς καθάρματα, χωρὶς νὰ ἀνέχονται νὰ συλλειτουργοῦν μαζί τους, οὔτε τοὺς μνημονεύουν καθόλου στὰ μυστήρια ὡς Χριστιανοὺς ….»

Καί: «Νὰ  συμβουλεύσεις δὲ τοὺς ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποφεύγουν μὲ κάθε τρόπο τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν λατινόφρονα μητροπολίτη τους καὶ οὔτε νὰ συλλειτουργοῦν μαζί του, οὔτε νὰ τὸν μνημονεύουν καθόλου, οὔτε νὰ τὸν θεωροῦν ἀρχιερέα, ἀλλὰ ὡς μισθωτὸ λύκο!»  (TLG,Theodorus Studites Scr.Eccl.,Theol.,Epistulae, Epistle 39,line51-80. P.G. 99, 1048C-D).

Καί: «Ὁ δὲ καλόγηρος αὐτοῦ τοῦ μισθωτοῦ καὶ ὄχι γνήσιου ποιμένα σας, ὁ ἐπίσκοπος Μονεμβασίας ποὺ προανέφερα, ἀφοῦ ἔλαβε ἀπὸ τὸν βασιλέα τὴν ἡγουμενία τῆς Μονῆς τοῦ Προδρόμου, οὔτε μνημονεύεται ἀπὸ τοὺς καλόγηρούς του, οὔτε τὸν θυμιάζουν καθόλου ὡς Χριστιανό…»  (Οἱἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας. β΄ ἒκδοση - Ἱ.Μ. Ἁγίας Ἀναστασίας Ρωμαίας, Ρέθυμνο 2008. Σελ. 298)

Καί:  «Νὰ ἀποφεύγετε λοιπὸν καὶ ἐσεῖς ἀδελφοί, τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους καὶ τὸ μνημόσυνο τῶν ἀμνημονεύτων. Δεῖτε, ἐγὼ ὁ ἁμαρτωλὸς Μάρκος σᾶς λέγω, ὅτι ὅποιος μνημονεύει τὸν πάπα ὡς Ὀρθόδοξο ἀρχιερέα, ἢ τοῦ παραχωρεῖ το δικαίωμα τοῦ ἐκκλήτου, ἢ τον θεωρεῖ πρῶτο μεταξύ τῶν ἀρχιερέων τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἔνοχος νὰ ἐκπληρώση ὅλο τὸν Λατινισμό, μέχρι καὶ αὐτοῦ τοῦ ξυρίσματος τῆς γενειάδας. Ὁ Λατινόφρων αὐτὸς θὰ καταδικαστεῖ μαζὶ μὲ τοὺς Λατίνους καὶ θὰ θεωρηθεῖ ὡς παραβάτης τῆς πίστεως. Παρακαλῶ φυλαχτεῖτε ἀπό τούτη τη μόλυνση των Ἰταλῶν. Μην ἀφήσουμε να μᾶς ἀγγίξει ο μολυσμός τους, και μας ἀποστραφεῖ ὁ Νυμφίος τῶν ψυχών μας προς αἰώνια ντροπή μας.».   (Ἁγ.Μάρκου Εὐγενικοῦ, Ἐπιστολή πρός Θεοφάνην, P.G. 160, 1097D, 1100A). [σ.σ.Ὂχι μόνο μνημονεύουν οἱ παναιρετικοί οἰκουμενιστές τον αἱρεσιάρχη και ἀντίχριστο “πάπα”  (ὃπως τον ἀποκαλεῖ ὁ Ἃγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός), ἀλλά τοῦ ψάλλουν το πολυχρόνιο, τον θυμιάζουν, συλλειτουργοῦν και συμπροσεύχονται μαζί του και με ἂλλους αἱρετικούς, ἀλλά και με ὃλους τους ἀλλoθρήσκους» βλέπε σχετικά, ἀποκαλυπτικά βίντεο, στην ἰστοσελίδα: https://ieraapotihisis.blogspot.com/2020/01/blog-post_22.html].

Καί:  «Να τους ἀποφεύγετε, ὃπως ἀποφεύγει κάποιος το φίδι, ἐπειδή αὐτοί εἶναι τέτοιοι (φίδια), ἡ μᾶλλον και ἀπό αὐτά (τα φίδια) χειρότεροι, ἐπειδή εἶναι  χριστέμποροι καὶ χριστοκάπηλοι… Να τούς ἀποφεύγετε λοιπόν ἀδελφοί, καὶ τὴν κοινωνία με αὐτούς. Διότι αὐτοί εἶναι ψευδαπόστολοι, ἐργάτες δόλιοι, που μετασχηματίζονται σε ἀποστόλους Χριστοῦ.   (Τοῖς Ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, §6, ἐν Ἰω. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐν Ἀθήναις 1960, τομ. Α΄, σ. 427)

Καί: ‘‘Αὐτοὺς  ποὺ  προσποιοῦνται  ὅτι  κρατοῦν  καὶ ὁμολογοῦν τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ὅμως γίνονται συγκοινωνοὶ μὲ τοὺς ἐτερόφρονες αἱρετικούς, ἐὰν δεχθοῦν παραγγελία  νὰ ἀπομακρυνθοῦν καὶ  δὲν τὸ κάνουν, (αὐτούς), ὄχι μόνο νὰ μὴ τοὺς δεχόμαστε στὴ Θεία Κοινωνία, ἀλλὰ οὔτε ἀδελφοὺς νὰ τοὺς ὀνομάζουμε’’(Ν.Βασιλειάδη, Ἄγ.Μάρκος Εὐγενικὸς καὶ ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἔκδοσις «ὁ Σωτὴρ» Ἀθῆναι 1972 σελ.95).

Καί: Γιατί εἶμαι πεπεισμένος ἀκριβῶς, ὅτι ὅσο ἀπομακρύνομαι ἀπό αὐτόν (τον λατινόφρονα Πατριάρχη) καὶ ἀπό αὐτούς (τους ἑνωτικούς), πλησιάζω πιό κοντά στον Θεό καὶ σε ὃλους τους πιστούς καὶ τους ἁγίους Πατέρες. Καὶ ὃσο χωρίζομαι ἀπό αὐτούς, (τους λατινόφρονες ἑνωτικούς), τόσο πιο πολύ ἑνοῦμαι με τὴν ἀλήθεια καὶ με τους ἁγίους Πατέρες τούς θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας. (P.G.160,536 C-D)

Καί: Ὁ Ἃγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός προειδοποιεῖ, πιστοποιεῖ και προσδιορίζει σαφέστατα την πάρα πολύ κρίσιμη σημασία τοῦ μνημοσύνου τοῦ ἐπισκόπου: «Ἒχει πολύ μεγάλη και ὂχι μικρή σημασία το μνημόσυνο, διότι ἐκεῖνοι (μόνο) μνημονεύονται “ἐπ’ἐκκλησίαις”, ὃσοι εἶναι Ὀρθόδοξοι και ἒχουν κοινωνία με αὐτή την ἐκκλησία. Ὃσοι δε εἶναι ἀκοινώνητοι, οὒτε μνημονεύονται, ἐπειδή οὒτε  ἒχει ἂδεια κανείς ἀπό τους ἰερωμένους να εὒχεται γι’αὐτούς “ἐπ’ ἐκκλησίαις”». Αὐτά λοιπόν με κάθε ἀκρίβεια καὶ ἐπιμμέλεια που διατυπώθηκαν ἀπό μᾶς, ὥρισε ἡ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ σύνοδος, σε κανέναν δεν ἐπιτρέπει να ὀμιλεῖ ἢ να συγγράφει ἢ συντάσσει ἢ να φρονεῖ ἢ να διδάσκει ἂλλη Πίστη διαφορετική. Αὐτούς δὲ που τολμοῦν ἢ να συντάσσουν Πίστη διαφορετική  ἢ και να παρουσιάζουν ἢ να διδάσκουν ἢ να παραδίδουν (σε ἂλλους) ἂλλο Σύμβολον (τῆς Πίστεως) [σ’αὐτούς που θέλουν να ἐπιστρέψουν στην ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας, ἀπό τον  ἑλληνισμό (την εἰδωλολατρεία) ἢ ἀπό τον ἰουδαϊσμό ἢ και ἀπό ὁποιαδήποτε αἳρεση], τούτους, ἐάν μὲν εἶναι ἐπίσκοποι ἢ κληρικοί, να εἶναι ἀποβλημένοι οἱ ἐπίσκοποι ἀπό την ἐπισκοπή τους καὶ οἱ κληρικοί ἀπό τον κλήρο· ἐάν δὲ εἶναι μονάζοντες ἢ λαϊκοὶ, να ἀναθεματίζονται”(Κανόνες Α’ ἒως Ζ’τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Ὁ Ἱερός Ἰωσήφ ὁ Καλόθετος (ΙΔ’αἰώνας) (μαθητής και συναγωνιστής τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου  τοῦ  Παλαμᾶ): «…Ἀντιθέτως, δὲν γνωρίζω πὼς θὰ καταφέρει νὰ μὴ συγκαταλεχθεῖ μετὰ τῶν ὑποκριτῶν (Ματθ. Κδ’, 51)καὶ ἀπίστων, αὐτὸς ποὺ δὲν ἀπέχει ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τὸν ἀμετανόητο (Ἀκίνδυνο), ἡ μᾶλλον αὐτὸς ποὺ δὲν ἐναντιώνεται διαρκῶς καὶ δὲν προετοιμάζεται  πάντοτε γιὰ νὰ πολεμήσει κατὰ τοῦ ἀμετανοήτου, ἕως ὅτου διάκειται ἔτσι ἐχθρικὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὶς αΐδιες ἐνέργειές Του». (Ἰωσὴφ Καλοθέτου συγγράμματα, παρὰ Δ.Τσάμη, Λόγος 2,κέφ. 36-37, σέλ. 138)

Καί: «Ὅταν δὲ ὁ πατριάρχης Καλέκας ‘‘ἀπέκοψε’’ τὸν θεῖο Γρηγόριο τον Παλαμᾶ καὶ τοὺς ὁμόφρονές του ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία (1344), ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ ἔγραφε: “Ποιὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἰσχυρίζεται (ὁ Καλέκας) ὅτι μᾶς ἔχει ἀποδιώξει; Ἡ των Ἀποστόλων; Ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε ὑποστηρικτές της καὶ συμφωνοῦμε σὲ ὅλα μαζί της. Ἐπιθυμήσαμε μάλιστα νὰ πάθουμε τὰ πάντα γιὰ χάρη της κατὰ τὴν παροῦσα περίσταση καὶ ἔχουμε σκοπὸ νὰ ὑποφέρουμε μὲ γενναιότητα κάθε πόνο καὶ κόπο μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἐξαιτίας δὲ αὐτῆς ὑφίσταται ὁ διαρκὴς πόλεμος μὲ τὸν θρασύμαχο (Βαρλαὰμ) καὶ τὸν γλαυκοφάνη (Ἀκίνδυνο). Ἑπομένως δὲν λέγει ὅτι μᾶς ἔχει ἀποβάλει ἡ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία - διότι πῶς ἦταν δυνατὸ νὰ γίνει αὐτό;- ἀλλὰ  ἡ καινοφανὴς Ἐκκλησία καὶ τὰ παράδοξα δόγματα ποὺ αὐτὸς συνέστησε μὲ τὰ περὶ τὸν Θρασύμαχο καὶ Γλαυκοφάνη νεαρὰ ἄτομα. Οἱ «φάγοντες τράπεζαν Ἰεζάβελ» (Γ’ Βασ. ἰη’, 19) περιφρόνησαν λόγους, νόμους, Προφῆτες, Ἀποστόλους καὶ τόσους ἄλλους. Πῶς καὶ εἶσαι ἐσὺ Ἐκκλησία εὐσεβῶν; Ἀπὸ τὸν τρόπο; Ἀπὸ τὶς πράξεις; Ἀπὸ τὰ ὑγιῆ δόγματα; Ἀφοῦ λοιπὸν ἔγινες ἐργαστήριο κάθε ψεύδους, κάθε συκοφαντίας, ὁποιουδήποτε φαύλου πράγματος, κάθε ἐπαναστατικοῦ φρονήματος, κάθε ἀδικίας, πλεονεξίας, ἱεροσυλίας, ἁρπαγῆς καὶ καπηλείας, ἔπειτα ‘‘χειροτονεῖς’’ –ὢ τοῦ θράσους! - καὶ τὸν ἑαυτό σου Ἐκκλησία! Δὲν γνωρίζεις φαίνεται, ὅτι καὶ οἱ Νεστόριος καὶ Μακεδόνιος πιθανῶς νὰ ἰσχυρίστηκαν αὐτὸ ποὺ καὶ ἐσὺ τώρα ἰσχυρίζεσαι, διότι καὶ αὐτοὶ εἶχαν τὸν ἴδιο θρόνο μὲ σένα. Γιατί εἶσαι Ἐκκλησία; Ἀπὸ τὸ ὅτι δωροδοκεῖς; Ἀπὸ τὸ ὅτι ἐξαγοράζεις τὶς δίκες; Ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν κάνεις διάκριση μεταξύ των ἀνιέρων καὶ τῶν ἁγίων; Ἀπὸ τὸ ὅτι ἐπιτρέπεις τὴν εἴσοδο τοῦ ἱεροῦ σὲ ὅλους τους μολυσμένους καὶ βεβήλους; Ἀπὸ τὸ ὅτι καταπείθεις τοὺς ἀνθρώπους νὰ χορταίνουν ἀπὸ συγγενικὸ αἷμα; Ἀπὸ τὸ ὅτι πωλεῖς τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἀπὸ τὸ ὅτι γέμισες τὴν Ἐκκλησία μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις –προχωρῶ δὲ καὶ σ΄αὐτὴ τὴν κορωνίδα τῶν κακῶν - ἢ ἀπὸ τὸ ὅτι πωλεῖς (διὰ τῆς Σιμωνίας) τὴν εὐσέβεια τὴν δική σου καὶ τῶν ἐπισκόπων σου καὶ ὅσων σὲ ἀκολουθοῦν, γιὰ τοὺς ὁποίους καὶ καυχᾶσαι ὅτι ἀποτελοῦν καὶ Ἐκκλησία; Τέτοιου εἴδους μὲν εἶναι ἡ κατὰ τὴν γνώμη σου Ἐκκλησία, τὴν ὁποία συνέστησες πρὶν ἀπὸ λίγο καιρό, ἀφοῦ ἀποστάτησες ἀπὸ τὴν δική μας. Ἡ δική μας ὅμως Ἐκκλησία εἶναι ἀπὸ παλαιὰ ἁγνή, καθαρή, εἰρηνική, ἀποχωρισμένη ἀπὸ ὁποιοδήποτε φαῦλο καὶ πονηρὸ πράγμα, ἐλεύθερη ἀπὸ ὁποιαδήποτε κακία, καθαρὴ ἀπὸ κάθε ἀκαθαρσία καὶ κηλίδα. Σέβεται ἐπίσης τὰ ὑγιῆ, καθαρὰ καὶ ἀποδεδειγμένως εἰλικρινῆ δόγματα τῶν θεοφόρων ἀνδρῶν. Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Κύριός μας, μέλη δὲ καὶ μέρη αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας τὸ σύνολο καὶ σύνταγμα τῶν εὐσεβῶν.   (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς : «…Ἄλλοτε πάλι χαρακτηρίζει τὴν ψευδεκκλησία τοῦ Καλέκα «ὡς λανθασμένη και πολύ μακρυά τοῦ Θεοῦ». Κατὰ συνέπεια ὁ πατριάρχης (σ.σ. ἄκριτος ἀκόμα ἀπὸ  Ὀρθόδοξη Σύνοδο), «πρέπει να ὑποταχθεῖ στὴ δική μας ἐκκλησία, κατά τῆς ὁποίας πρὸ ὀλίγου ἀφηνίασε, ἀφοῦ πρῶτα ἀποσκίρτησε ἀπ’ αὐτήν». Γιὰ ὅλα αὐτὰ ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ συνιστοῦσε: «ἐμεῖς κόβουμε την κοινωνία μας ἀπ’ αὐτόν». Προσέθετε δέ, ὅτι χρειάζονται πηγὲς δακρύων γιὰ νὰ κλαύση κανεὶς τὸ «σύντριμμα» τῆς Ἐκκλησίας. Τὶς σφαγὲς -ὄχι τῶν σωμάτων - ἀλλὰ τῶν ψυχῶν καὶ τὴν καινοτομία τῆς πίστεως».   (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, σελ. 275)

Καί: Ἐκείνη τὴν περίοδο, ποὺ ὁ Ἱερομόναχος Γρηγόριος Παλαμᾶς βρίσκεται στὴ φυλακὴ κατηγορούμενος γιὰ αἵρεση, ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ Καλόθετος γράφει αὐτὴ τὴν ἐπιστολή, στὴν ὁποία τονίζει ὅτι: «οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ πολεμοῦν ποικιλοτρόπως τὴν ἀλήθεια. Οἱ αἱρέσεις εἶναι ὅπλο τους κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὅμως διὰ τῶν Ἁγίων της περιορίζει τὴν ἔκταση  τῆς ἀποστασίας».

Ὁ Ἀκίνδυνος τώρα (σύμμαχος τοῦ Κελέκα), εἶχε ἤδη καταδικαστεῖ γιὰ τὶς θέσεις του ἀπὸ Σύνοδο τοῦ 1341, ἀλλὰ δέχτηκε να ὑπογράψει μια θολή δήλωση μεταμέλειας, και ἀπέφυγε τη μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του μέσα στις συνοδικές ἀποφάσεις.Ἔτσι, μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ πατριάρχη Καλέκα, καὶ ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἔγγραφη-ἐπίσημη καταδικαστικὴ ἀπόφαση, διαδίδει «τὰς κακοδόξους διδασκαλίας του, ὡς βραβεῖον δὲ τοῦ ἀπονέμονται Μοναί»! (Δ.Τσάμη,στὸ Σύγγραμμα Ἰωσήφ Καλόθετος σελ. 352). Οἱ μαθητὲς τοῦ Ἁγίου, βέβαια, δὲν ἀποδέχονται αὐτὲς τὶς «δραστηριότητες» τοῦ Ἀκίνδυνου (καὶ Καλέκα), ἀφοῦ μὲ αὐτές, κατὰ τὸν Ἱ. Ἰωσὴφ Καλόθετο ὁ Ἀκίνδυνος «ἀπεκόπη οὐσιαστικῶς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἵδρυσε μετὰ τοῦ Πατριάρχου (Καλέκα) ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν». (Δ. Τσάμη, ὅπ. παρ.). Καὶ αὐτὰ τὰ λέει ὁ ἱερὸς Ἰωσήφ, χωρὶς κάποια Σύνοδος νὰ ἔχει ἀφορήσει τὸν Καλέκα, μεταφέροντάς μας τὴν ἐπικρατοῦσα πεποίθηση-πράξη τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ συνειδητὰ αἱρετίζων ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ὡς ἀποκεκομμένος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Στὸ τμῆμα τῆς 2ας Ἐπιστολῆς τοῦ Ἰωσὴφ Καλόθετου §9 ποὺ παραθέτουμε, ὁ ἱερὸς συγγραφεὺς ἀνατρέχει στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ ἐρωτᾶ: “Εἶναι δυνατόν, ἀφ’ ὅτου ὁ Ἄρειος καὶ ὁ Νεστόριος ἀποκόπηκαν καὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, κατόπιν, κάποιοι ἐκκλησιαστικοὶ προϊστάμενοι (Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι κ.λπ.) νὰ ἐπιχειροῦν νὰ φέρουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ πάλι στὴν Ἐκκλησία; Νὰ ἐπαναφέρουν δηλαδή, τοὺς αἱρεσιάρχες, ἀλλὰ καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὸ ἴδιο πνευματικὸ νόσημα τῆς αἱρέσεως, στὴν ἀμώμητο νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καὶ νὰ τοὺς συγκαταλέξουν μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους, ἐνόσῳ οἱ αἱρετικοὶ συνεχίζουν νὰ φρονοῦν καὶ νὰ παραμένουν ἀμετανόητοι στὴν αἵρεση;Ὁ ἅγιος Κύριλλος π.χ., ποὺ ὑπερασπίστηκε τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀντιπαρατέθηκε σὲ ὑψηλοὺς τόνους μετὰ τοῦ Νεστορίου, ἦταν δυνατόν, ἀφότου καταδικάστηκε ὁ Νεστόριος κι ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, κατόπιν ὁ ἴδιος νὰ τὸν «εἰσαγάγει» καὶ πάλι στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τοῦ ἐπιτρέψει νὰ συναναμείγνυται μὲ τοὺς πιστούς, ἐνῶ παρέμενε ἀμετανόητος; (Ἡ ἀπάντηση, βέβαια, εἶναι ὄχι, γιατὶ αὐτὴ ἡ συναναστροφὴ θὰ προκαλοῦσε μολυσμὸ καὶ βλάβη στοὺς πιστούς). Ἂν ἔφτανε, ὅμως, σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, νὰ τὸν ξαναφέρει δηλ. στὴν Ἐκκλησία ἀμετανόητο, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ κατεδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ καταδικάστηκε κι ὁ Νεστόριος; («…οὐν ἂν συνεξώσθη αὐτῷ καὶ αὐτός;»).Κι ἂν τότε ἔτσι ἔγινε καὶ «ἐξώσθησαν» τῆς Ἐκκλησίας, ὅσοι ἀνῆκαν στὴν «πονηρὰ φατρία» τῶν αἱρετικῶν, τοῦτο δὲν πρέπει νὰ γίνει καὶ σήμερα, καὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ τῆς Ἐκκλησίας ὁ αἱρετικὸς καὶ μὴ καταδικασμένος Ἀκίνδυνος, «ἅρπαγμα γενόμενος τοῖς κακοδόξοις καὶ πάντα τρόπον ἐκείνοις συνηγορῶν καὶ προμαχῶν;”.

 

Ἂς ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, τὶς ὁμοιότητες τοῦ Ἀκινδύνου καὶ τοῦ Καλέκα μὲ τοὺς Ζηζιούλα, Βαρθολομαῖο, καὶ ὅσον ἀναφορὰ τὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς σύγχρονους αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τὶς κακόδοξες θεωρίες ποὺ οἱ ἴδιοι διδάσκουν! Δὲν ἔχουν, λοιπόν, θέση στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οἱ αἱρετικοί, (σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας), ὅπως οἱ Βαρθολομαῖος καὶ Ζηζιούλας (ὁ ζηλώσας θέση Καρδιναλίου τοῦ Πάπα), οἱ ὁποῖοι μάλιστα, κατὰ τὸν Ἰωσήφ Καλόθετο, φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ χρησιμοποιοῦν τυραννία καὶ ἀπειλές. Γι’ αὐτὸ ἐμεῖς, πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦμε, νὰ ἀποτειχιστοῦμε ἀπὸ αὐτόν, λέγει, νὰ διακόψουμε τὴν κοινωνία μαζί του,νὰ διακόψουμε τὸ Μνημόσυνό του: «ἀποκοπτέον ἡμᾶς αὐτοὺς τῆς ἐκείνου κοινωνίας».

«Ἀλλ’ ἂν κάποιος μᾶς ἀντείπει (συνεχίζει στὴν ἑπομένη παράγραφο §10. ὁ ἱερὸς Ἰωσήφ) ὅτι, ὄχι, δὲν πρέπει νὰ ἀποτειχιστοῦμε πρὶν ἀποφασίσει τοῦτο κάποια Σύνοδος(δηλ. «πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης»), τότε ἂς ἀκούσει αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ περιέχει «καὶ τὸ ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ». (Κι αὐτὸς ὁ Κανόνας ποὺ τὸ περιέχει, σημειώνει ὁ Δημ. Τσάμης –ὅπ. παρ. σελ. 374– εἶναι ὁ 2ος Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ποὺ λέγει καὶ τὰ ἑξῆς: «μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις… ὁ τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον». Στὸ ἴδιο ἔργο του ὁ Δημ. Τσάμης παραθέτει καὶ τὸν 33ο Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου: «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι», ὅπως ἐπίσης καὶ τοὺς Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων 45^ον καὶ 46^ον).

Στο σημεῖο αὐτό νὰ θυμίσουμε καὶ πάλι (ἀφοῦ αὐτὸ ἀποτελεῖ σημεῖο προστριβὴς καὶ προβληματισμοῦ μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων, ἂν δηλαδὴ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸν αἱρετικό, πρὶν αὐτὸς καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο), ὅτι ὁ “πατριάρχης” Ἰωάννης Καλέκας δεν εἶχε καθαιρεθεῖ ἀπό Σύνοδο. Μετὰ τρία (3) περίπου χρόνια «καθαιρέθηκεἀπό τη Σύνοδο τῆς Κωνσταντινούπολης τό 1347». «Ἂς ἀκούσει-θυμηθεῖ, ἐπίσης (συνεχίζει ὁ ἱερός Ἰωσήφ Καλόθετος), αὐτὸς ποὺ θέλει -καὶ ἐπιμένει- ἕναν τέτοιο αἱρετικὸ νὰ προσκαλέσει καὶ εἰσαγάγει στὴν Ἐκκλησία, ὅτι τὸν αἱρετικὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔχει συνοδικῶς καὶ ἐγγράφως καταδικάσει καὶ ἀποκηρύξει ὡς κακόδοξο, καὶ ὅσον χρόνον παραμένει στὴν κακία καὶ στὴν ἀθεΐα του, ἐκεῖνος ποὺ θὰ κοινωνήσει μὲ τὸν κακόδοξον, ἀποδεικνύει καὶ πιστοποιεῖ ὅτι συμφωνεῖ κατὰ πάντα μὲ τὸν αἱρετικό». [Ἐδῶ, πάλι ὁ Δημ. Τσάμης μᾶς ὑπενθυμίζει τοὺς σχετικοὺς κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, (α’ Κανών και συναφεῖς β’ ἒως ζ’) στὴν ὁποία θεσμοθετεῖται καὶ δηλώνεται ὅτι, ὄχι μόνον ἐκεῖνος ποὺ ἔχει προστεθεῖ στὴν παράταξη τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ποὺ και στὸ μέλλον θὰ προστεθεῖ στὴν παράταξή του φρονῶν τὰ ἴδια («ἐφρόνησεν, ἢ φρονήσει»), ποὺ δηλαδὴ θὰ ἀποδεχτεῖ τὶς κακοδοξίες ποὺ κατεδίκασε ἡ Σύνοδος (κάθε Ὀρθόδοξη Σύνοδος), αὐτὸς ἀπὸ τώρα κανονίζουμε, ὅτι χωρὶς σύγκληση ἄλλης Συνοδου, εἶναι ἐκβεβλημένος τῆς Ἐκκλησίας! «πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐντεῦθεν ἤδη ὑπὸ τῆς συνόδου ἐκβεβλημένος, καὶ ἀνενέργητος ὑπάρχων». (Βλέπε και στο β’ μέρος τῆς παρούσης μελέτης περί τῶν Κανόνων αὐτῶν τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Καὶ αὐτὸ ὁ ἱερός Καλόθετος τὸ ἀναφέρει γιὰ τὸν Ἀκίνδυνο καὶ τὸν Καλέκα· τὰ κακόδοξα φρονήματα τοῦ πρώτου, ἀποδέχεται πλέον καὶ ὁ δεύτερος, ὁ “πατριάρχης” Καλέκας. «Καὶ ὅσα πιστεύματα τῆς Ἐκκλησίας ὁ Ἀκίνδυνος ἔχει ἐγκαταλείψει, τὰ αὐτὰ ἔχει ἐγκαταλείψει καὶ ὁ Καλέκας. Ἂρα ὁ Καλέκας κοινωνεῖ μὲ ἀκοινώνητο! Μάλιστα ἔχει φτάσει στὸ σημεῖο νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι ἀπειθεῖς στὴν Ἐκκλησία, δὲν εἶναι ἐκεῖνοι που κακοδοξοῦν, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀντιδροῦν καὶ δὲν δέχονται τὶς κακοδοξίες τους, δηλαδὴ ἐμεῖς, λέγει ὁ Ἰωσήφ! (Μᾶς θυμίζει αὐτὸ κάτι σήμερα;).Ἐπειδή, λοιπόν, ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, πρέπει νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς δώσει πηγὲς δακρύων γιὰ νὰ κλαύσουμε τὸ «σύντριμμα τῆς Ἐκκλησίας», ἀφοῦ, ὄχι μόνον τὰ μέλη της ἐναντιώνονται ἀλλήλοις, ἀλλὰ καὶ γιατὶ ὑπάρχει καινοτομία τῆς Πίστεως, κι ὄχι μόνον μία-δυὸ αἱρέσεις, ἀλλὰ πολλές».Τέτοιες «πηγὲς δακρύων» θὰ ἔπρεπε πολύ περισσότερο νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸ Θεὸ ἐμεῖς σήμερα, γιὰ τὸ «σύντριμμα τῆς Ἐκκλησίας», ποὺ ἐπιτελεῖται ἀπὸ τὴν φατρία τῶν παναιρετικῶν τοῦ Κολυμπαρίου, και τῶν σύγχρονων “ποιμένων” και “μοναχῶν” που συγκοινωνοῦν μαζί τους καὶ δυστυχῶς μάλιστα και τῶν λεγομένων ἀντι-oἰκουμενιστῶν!].

Ὁ Ἱερός Ἰωσήφ Βρυέννιος ὁ ὀμολογητής (1350-1431): «Αὐτῶν που τὸ μνημόσυνο καὶ ἡ ἐπικοινωνία μαζί τους μᾶς προξενοῦν την ἀπώλεια, αὐτῶν ἡ παύση (τῆς μνημονεύσεως) καὶ ἡ διάσταση (ἡ ἀποτείχιση) ἀπό αὐτούς γίνεται σε μᾶς ὑπόθεση σωτηρίας». (Ἰωσὴφ Βρυέννιος). 

Καί: «Κάθε ἓνας που μπορεῖ να λέγει την ἀλήθεια και δεν την λέγει, θα κατακριθεῖ ἀπό τον Θεό. Και αὐτά (ἰσχύουν) ὃπου κινδυνεύει ἡ πίστη και ἡ βάση ὃλης τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων. Διότι το να ἐφησυχάζει κανείς ὃταν γίνονται τέτοια, (ὃταν δηλ. καταλύεται ἡ πίστη) εἶναι το ἲδιο με την ἂρνηση, ἐνῶ το να μιλάει κανείς, αὐτό εἶναι ὀμολογία εἰλικρινής». (Τα εὑρεθέντα ἒργα αὐτοῦ, τ. Β΄, σελ. 18).

Ὁ Ἃγιος Ἱερομάρτυς και Ἰσαπόστολος Κοσμάς ὁ Αἰτωλός (1714-1779): “τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε γιατί αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ χαλασμοῦ τοῦ τόπου”. (Προφητεία 90^η“Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός-Προφητείες κ’διδαχές” Αὐγουστίνου Μητροπ.Φλωρίνης σ.348)

Καί: ‘‘διατί ἒφερε ὁ Θεός τον Τοῦρκο και δεν ἒφερε ἂλλο γένος; Γιά δικόν μας συμφέρον΄ διότι τα ἂλλα ἒθνη (φράγκοι-παπικοί)θα μᾶς ἒβλαπταν στην πίστη, ὁ δε Τοῦρκος ἂσπρα (χρήματα) ἃμα τοῦ δώσεις, κάνεις ὃτι θέλεις”. (διδαχή 3η“Ἡ δουλεία τοῦ Γένους” ὃ.ἂ.σελ.154)

 

Καί:‘‘ὁ ἀντίχριστος εἶναι΄ ὁ ἓνας εἶναι ὁ πάπας και ὁ ἓτερος εἶναι αὐτός πού εἶναι στο κεφάλι μας (ὁ Σουλτάνος),…’’(διδαχή 8η “Oἱ δύο ἀντίχριστοι” ὃ.ἂ.σελ.286,287).

Καί: «οἱ κληρικοί θά γίνουν οἱ χειρότεροι καί οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὃλων»Προφητεία 57^η Μακαρ.Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου “Kοσμᾶς ὁ Αἰτωλός Προφητείες καί διδαχές” σελ.342].

Καί: “Tον παλαιό καιρό, οἱ ἂνθρωποι, ὃταν ἢθελαν να παιδεύσουν κανένα ἂνθρωπον, ἒκαναν ὃρκο  και  ἒλεγαν,  να δώσει  ὁ Θεός να τον βάλει με τους ἰερεῖς τοῦ 8^ου αἰῶνα. Γιά τοῦτο ἀδελφοί μου, εἶναι δύσκολο την σήμερον να σωθοῦν πατριάρχες, ἀρχιερεῖς, ἰερεῖς κ.λ.π. Για τοῦτο σᾶς συμβουλεύω, ἃγιοι ἰερεῖς, τώρα  πού ἒχετε καιρό, μετανοήσετε, για να σωθεῖτε” (διδαχή 3^η «Φοβερά Προφητεία» ὃ.ἂ.σελ.162).

Ὃσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (1749-1809): ‘‘Ἂν ὁ προεστώς σου εἶναι σφαλερός εἰς την πολιτείαν και τα ἒργα του, μη περιεργάζεσαι. Ἂν ὃμως εἶναι σφαλερός κατά την πίστη φεῦγε και παραίτησέ τον, ὂχι μόνον ἂν εἶναι ἂνθρωπος, ἀλλά κἂν ἂγγελος εἶναι ἀπό τον οὐρανό’’ (Περί συνεχοῦς Μεταλήψεως σελ.157).

Καί: ‘‘Μιμητές τοῦ Ἰούδα εἶναι ὃσοι για τον  φόβο τῶν ἀνθρώπων, ἀρνοῦνται τα δόγματα τῆς Πίστεως, τους Ἀποστολικούς, Συνοδικούς Κανόνες και τίς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας’’. (Ἑρμηνεία τῆς Θ’Ὡδῆς)

Καί: «….Ἐμᾶς (τους Ὀρθοδόξους) δεν μᾶς ἐνδιαφέρει  τι εἶπαν ἢ τι ἐφρόνησαν μερικοί Πατέρες (ὃταν ἐννοεῖται λέγουν ἀντίθετα ἀπ’την Ἱερά Παράδοση), ἀλλά τι λέγει ἡ Γραφή και ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων και τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων και ἡ κοινή γνώμη (δοξασία) τῶν Πατέρων. Διότι δεν ἀποτελεῖ δόγμα ἡ γνώμη μερικῶν ίγων) στην Ἐκκλησία». (Πηδάλιον Ε’Ἀποστολ.Κανών, Συμφωνία ὑποσημ.1)

Καί: «Ἐάν ὅμως ὁ λόγος καί ἡ ὑπόθεσις εἶναι περί πίστεως καί τῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε καί ὁ πλέον εἰρηνικός καί ἠσύχιος πρέπει νά πολεμεῖ ὑπέρ αὐτῶν». (Ἁγ.Νικόδημος).

Καί: «Πλὴν μὲ ὅλα αὐτά, πού λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος εἶναι τόσο ἀληθινό, ἀλλά και τόσο φοβερό. Διότι λέγει, ὅτι ἐκεῖνο που θα ἀφιερωθεῖ στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἕως τότε ἔχει τὴν τιμὴ ὡς ἅγιο, ἕως ὅτου φυλάσσεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σε αὐτό. Γι’ αὐτό, καὶ ὁ οἶκος ἐκεῖνος καὶ ναὸς (τοῦ Σολομῶντος) στην Ἱερουσαλὴμ ἀφέθηκε ἔρημος ἀπό την Θεία χάρη, κατὰ τὸ λόγιο τοῦ Κυρίου· “ἰδοὺ ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος” (Ματθ. ΚΓ’28),  ἐπειδή δέν ἐφυλάττετο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτόν, πού εἶναι τό ἲδιο μέ τό νά πεῖ κάποιος, ἐπειδή δέν τό ἐφύλαγαν (τό θέλημα τοῦ Κυρίου) αὐτοί οἱ ἱερεῖς πού τόν λάτρευαν·» (Πηδάλιο Ἁγίου Νικοδήμου σελ. 203,204)

Ὁ Ἃγιος Ἰννοκέντιος Ἰεραπόστολος τῆς Ἀλάσκας (26/8/1797-31/3/1879): Και ὁ Ἃγιος Ἰννοκέντιος, στὸ μικρὸ ἀλλὰ περίφημο ἔργο του «Ὑπόδειξη τοῦ δρόμου πρὸς τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» στο κεφ.  γ'. "Πῶς μποροῦμε ν' ἀποκτήσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα", (*) λέγει: «Πρὶν μιλήσουμε γιὰ τὸ πῶς μποροῦμε ν' ἀποκτήσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι Αὐτὸ δίνεται μόνο στοὺς ἀληθινὰ πιστούς. Καὶ ἀληθινὰ πιστὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ὁμολογεῖ σωστὰ τὴν ἁγία ὀρθόδοξη πίστη, χωρὶς καμιὰ πρόσθεση ἢ ἀφαίρεση ἢ ἀλλοίωση, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ ὅπως τὴ διατύπωσαν καὶ τὴν ἐπικύρωσαν οἱ ἅγιοι πατέρες στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Κάθε ἀμφιβολία ἡ σόφισμα σὲ θέματα πίστεως εἶναι ἀνυπακοή. Καὶ ὁ ἀνυπάκουος δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ γίνει ναὸς καὶ κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ὁ Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος  (1815-1894):  “Ἀλλά ἂν ἒχεις ἢδη ἐγκαταλήψει την ὑγιῆ διδασκαλία, τότε τι δουλειά ἒχεις με το τι γίνεται στην Ἐκκλησία ἀπό αὐτούς που δεν την ἒχουν ἐγκαταλήψει; (την ὑγιῆ διδασκαλία;) Και μόνον ἀπό το ἲδιο το γεγονός ὃτι ἒχεις συλλάβει μία διαφορετική ἂποψη για τα πράγματα ἀπό ἐκείνη που τηρεῖται στην Ἐκκλησία, ἒχεις ἢδη διαχωρίσει τον ἑαυτό σου ἀπό την Ἐκκλησία. Δεν εἶναι ἡ καταγραφή στους βαπτισματικούς καταλόγους που καθιστᾶ κάποιον μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά το πνεῦμα και το περιεχόμενο τῶν ἀπόψεών του. Εἲτε ἡ διδασκαλία σου και το ὂνομά σου προφέρονται σαν να εἶναι ὑπό το ἀνάθεμα εἲτε ὂχι, ἢδη ὑπόκεισαι σε αὐτό, ὃταν οἱ ἀπόψεις σου ἀντιτίθενται σε ἐκεῖνες τῆς Ἐκκλησίας, και ὃταν ἐπιμένεις σ’αὐτές.Εἶναι φοβερό το ἀνάθεμα.Ἐγκατέλειψε  τις  κακές σου ἀπόψεις. Ἀμήν”.  

Καί:«...την παρακαταθήκη (την παραδοθεῖσα πίστη) να φυλάττεις. Να φυλάγεσθε ἀπό τούς ψευδοδιδασκάλους. Ὃσους δέν συμφωνοῦν μ΄ αὐτά πού διδάσκει ἡἘκκλησία, νά τούς ἀπομακρύνετε, ὁποιαδήποτε θέση και ὀποιουσδήποτε τίτλους κι’ἂν κατέχουν»(Ἃγιος Θεοφάνης
ὁἚγκλειστος)

Ὁ Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ὁ Θαυματουργός (1846-1920):  «Ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία (ἀπό τους αἱρετικούς και σχισματικούς), προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα». (Ἁγίου Νεκτάριου Αἰγίνης, Περὶ σχέσεως μὲ αἱρετικοὺς, ἔκδ. Παναγόπουλος).

Καί: «Ἡ Ἱερά Παράδοση, ἂποτελεῖ πηγή τῶν ἀληθειῶν τῆς χριστιανικῆς θρησκείας ἰσότιμη με τον θείο γραπτό λόγο». (Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως).

Καί: «Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἒχουν και ἂλλα ἰδιάζοντα προσόντα. Και πρῶτο εἶναι ἡ ἀειζωΐα τους και ἀθανασία, ἑπομένως το να ὑπάρχουν πάντοτε και το να ἒχουν πάντοτε κῦρος· διότι συγκροτήθηκαν με την ἐνέργεια και χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος και κανόνας τους εἶναι το ἀπόλυτο ἀγαθό και ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια, τα ὁποῖα διαμένουν στον αἰώνα». (Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως).

Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν (20^ος αἰών): «Ὁ Alfred Gustavson, γράφει τά ἐξῆς σχετικά μέ τήν Ὁμολογία -Ἐκκλησιολογία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν: "Τό Ἀνάθεμα τό ὁποῖο ἐξαπολύθηκε ἀπό τόν Πατριάρχη Τύχωνα, βρίσκεται ἀκόμη σέ ἰσχύ, ἀφ' ὅσον ἡ "ἀνάκλησή" του ἀπό τήν "Ζωντανή Ἐκκλησία" ἔχει καταδικασθεῖ. Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία δέν βρίσκεται ἁπλᾶ σέ συνεργασία μέ μία Κυβέρνηση πού βρίσκεται κάτω ἀπό Ἀνάθεμα, ἀλλά ἔχει ὑποταχθεῖ σ' αὐτή. Ἔτσι ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία ἔχει ἐκτεθεῖ στόν κίνδυνο ἐπηρεασμοῦ ἀπό τό Ἀνάθεμα αὐτό.Ἐπιπλέον, σύμφωνα μέ ἔκθεση τοῦ Ἐπισκόπου Μαξίμου τοῦ Σερπούχωφ ἀπό τό Σρατόπεδο Σολόβκι, ἡ Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν ἔχει στήν πράξη θέσει κάτω ἀπό Ἀνάθεμα τήν ἐπίσημη Ἐκκλησία. Ἤδη πολύ πρίν ἀπό αὐτό ὁ Πατριάρχης Τύχων εἶχε προείπει, ὅτι  ἕνα  κρίσιμο  σημεῖο  στήν Ἱστορία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας θά ἔφθανε, ὅταν ἡ Ἱεραρχία θά πρόδιδε τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί θά παρέδιδε τήν πνευματική ἐλευθερία τῆς Ἐκκλησίας στή Σοβιετική Κυβέρνηση. Οἱ Ἱεράρχες πού ἡγήθηκαν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, εἶδαν στήν πράξη τό σημεῖο αὐτό νά φθάνει μέ τήν "Διακήρυξη" τοῦ Σεργίου.Τό συμπέρασμα μετά τά προηγούμενα εἶναι, ὅτι ὁ Σέργιος καί οἱ ὁπαδοί του, οἱ ὁποῖοι ἡγοῦνται τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας, διέπραξαν τό πλέον σοβαρό κανονικό ἁμάρτημα, ἕνα ἁμάρτημα τέτοιου μεγέθους, τό ὁποῖο δέν ὑπάρχει ἀκόμη μέσα στό Κανονικό Δίκαιο· διότι τό Κανονικό Δίκαιο ἀσχολεῖται μέ αἱρέσεις, ἀλλά ἡ συνεργασία μέ τόν ἀντίχριστο ὑπερβαίνει ὅλες τίς αἱρέσεις.Ἐπί πλέον τό Ἀνάθεμα τό ὁποῖο ἐξαπολύθηκε ἐναντίον τοῦ Σεργίου καί τῶν Κληρικῶν του, "διά τῆς ἰδίας του ἐνεργείας", καθήρησε αὐτούς ἀπό τούς ἱερατικούς τους βαθμούς. Κατά συνέπεια ὅλες οἱ δραστηριότητές τους μετά τήν "Διακήρυξη", θεωροῦνται ἄκυροι καί ἄμοιροι Θείας Χάριτος". (Βλ. γενικά Alfred Gustavson, "The Catacomb Church", 1960).Ὁ Σεργιανισμός δηλαδή γιά τήν Ρωσική Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν ἦταν:·"Λανθασμένη διδασκαλία περί τῆς Ἐκκλησίας", δηλαδή μία Ἐκκλησιολογική αἵρεση· "Χωρισμός ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς σωτηρίας", δηλαδή ἕνα σωτηριολογικό πρόβλημα. Γιά τοῦτο καί ἀντιμετωπίσθηκε σάν σχίσμα καί αἵρεση μέ σωτηριολογικές συνέπειες». [(*) Βλ.καθηγ. Ἀντωνίου Μάρκου: «Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν» https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2020/10/blog-post_23.html]. (σ.σ. Αὐτά λοιπόν που ζοῦμε ἀπό το 2016, με την ψευδοσύνοδο τῶν οἰκουμενιστῶν στο Κολυμπάρι, ἒχουν ξαναγίνει και μάλιστα πρόσφατα (τον 20^ο αἰώνα), και ὑπάρχουν ἀναθέματα για ὃσους συντάσσονται με αὐτή τη παρασυναγωγή τοῦ ἀντιχρίστου, ὂχι μόνο ἀπό τον Ἃγιο Ἱερομάρτυρα Τύχωνα Πατριάρχη Μόσχας, και ἀπό την Ρ.Ο.Ε.Δ. με την ἀπόφασή της στην Σύνοδο τοῦ Καναδᾶ το 1983 (βλέπε στο β’ μέρος τῆς παρούσας μελέτης), ἀλλά και ἀπό ὃλες τις Οἰκουμενικές Συνόδους τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ἐνδεικτικά 7^η Οἰκουμ.Σύνοδος: “Ἀνάθεμα σὲ  ὅλους τους αἱρετικούς!”).

Ὁ Ἱερομάρτυς Νικόλαος Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ  Βλαδιμήρ: (ἐκτελέστηκε τό 1937), ἔγραψε τά ἐξής χαρακτηριστικά: "Ὑπογράφοντας ὁ “Μητροπ.” Σέργιος (ὁ ὁποῖος παρέδωσε την Ρωσική «’Εκκλησία» στους ἂθεους κομμουνιστές), τήν Διακήρυξή του, ὑπέγραψε  κατά  τῆς  Ἀποστολικότητος  τῆς  Ἐκκλησίας, εἰσάγωντας σ' αὐτήν γήϊνες και  κοσμικές ἀρχές κατά τῆς Ἁγιότητός της, βλασφημῶντας κατά τῆς Ὁμολογίας της· καί κατά τῆς Καθολικότητός της, μέ τήν ἀπό μέρους του μονομερή διοίκησή της" (ἐνν.τῆς Ρωσ. Ἐκκλησίας). (σ.σ. Ὑπ’ὃψιν ὃτι οἱ Σεργιανιστές δεν εἶχαν ἀποκλίνει δογματικά ἀπό την ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, παρά μόνο εἶχαν παραδώσει την «ἐκκλησία» τους, στους ἂθεους κομμουνιστές, ἐνῶ σήμερα οἱ οἰκουμενιστές ἐκτός τοῦ ὃτι παρέδωσαν την «ἐκκλησία» τους, στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν =αἱρέσεων-Π.Σ.Ε.», ἒχουν ἀλλάξει τα πάντα δογματικά, γι’αὐτό και χαρακτηρίζεται ὡς παναίρεση ὁ οἰκουμενισμός ἀπό τον Ὃσιο Ἰουστίνο Πόποβιτς).(*)

Ὁ Ρῶσος συγγραφέας Σέργιος Ἀλεξάνδροβιτς Νεῖλος ὁ Ὀμολογητής: (εἶναι ὁ παγκόσμια γνωστός Ρῶσος συγγραφέας πού ἀπεκάλυψε τά σχέδια γιά παγκόσμια Σιωνιστική κυριαρχεία, μέ τήν κυκλοφορία τοῦ βιβλίου "Τά Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών", τό 1905). Σε ἀπάντηση ἐπί τοῦ ἐρωτήματος «τί θά κάνωμεν τώρα πού ὁ “Μητροπολίτης” Σέργιος ἐπρόδωσε τήν Ἐκκλησίαν καί ὅλοι ἐδῶ οἱ Ἱερεῖς τόν μνημονεύουν;», ἔδωσε τήν ἑξῆς ὁμολογιακή ἀπάντηση: «Εἰς τούς ναούς ὅπου μνημονεύουν τόν Σέργιο νά μήν πηγαίνετε, διότι αὐτοί πλέον συμπαρετάχθησαν μέ τήν μερίδα τοῦ προδότου Ἰοῦδα, τά δέ μυστήριά των δέν ἁγιάζονται. Προτιμότερον οἱ πιστοί, ὅπου δέν ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι ναοί, νά προσεύχωνται εἰς τάς οἰκίας των, διά νά φυλαχθοῦν ἀπό τήν αἵρεση καί τήν ἀποστασία, παρά νά κολάζωνται μαζί μέ αὐτούς πού μνημονεύουν τόν “Μητροπ”. Σέργιο!».(*)

Ὁ Ἱερομάρτυς Ἰλαρίων Ἐπίσκοπος τοῦ Πόρετς: († 1937) δέν ἀναγνώριζε ἔγκυρα Μυστήρια στό Σεργιανισμό καί ἐπαναλάμβανε τό Βάπτισμα καί τόν Γάμο.(*)

Ὁ Ἱερομάρτυς Μακάριος Ἐπίσκοπος τοῦ Δνεπροπετρόβσκ: (ἐκτελέστηκε τό 1937), ἐπανελάμβανε τά Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Γάμου τῶν ἐπιστρεφόντων ἀπό τόν Σεργιανισμό στήν Ἀληθινή Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν.(*)

Ἡ Ὁσία Ἀγάθη τῆς Λευκορωσίας: († 1939) δίδασκε τούς πιστούς γιά τήν Σοβιετοποιημένη Ἐκκλησία τοῦ “Μητροπολίτη” Σεργίου: «Αὐτή δέν εἶναι πραγματική Ἐκκλησία. Ἔχει ὑπογράψει συμφωνία μέ τόν ἀντίχριστο. Μή λαμβάνετε Μυστήρια ἀπό τούς Λειτουργούς της. Μή συμπροσεύχεσθε μαζί τους». (Ivan Andreyev σελ. 422) (*)

Ὁ  Ἃγιος Θεοδόσιος ὁ Θαυματουργός τοῦ Μονβόντι Καυκάσου: (†1948) «ὅταν πρίν τήν κοίμησή του ρωτήθηκε ἀπό πνευματικά του τέκνα, ποιός θά τόν ἐνταφιάσει, ἐκεῖνος ζήτησε νά μήν καλέσουν Ἱερέα τοῦ “Πατριαρχείου”, ἀλλά νά τό ἀφήσουν στήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ. Πράγματι ὅταν κοιμήθηκε, ἕνας παράξενος ἐπισκέπτης Κληρικός ἐμφανίσθηκε ἀπό τό πουθενά, τόν ἐνταφίασε καί ἔπειτα ἐξαφανίσθηκε!» (*)

Ὁ Ἱερομόναχος Σεραφείμ τοῦ Χαρκόβου: († 1955) «….μή δεχόμενος γνησία Ἀποστολική Διαδοχή καί Ἱερωσύνη στό Πατριαρχεῖο Μόσχας, εἶπε πρίν τήν κοίμησή του στά πνευματικά του τέκνα: "Δέν μπορῶ νά σᾶς ἐξασφαλίσω ἕναν Ἱερέα, ἀλλά σᾶς δίνω ὁδηγίες, πώς νά ζήσετε, ἄν θέλετε νά σωθῆτε"». (*)

Ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Ἱερόθεος τοῦ Νικόλσκ (δολοφονήθηκε το 1928): «….στήν ἀπό 12ης Ἰανουαρίου 1928 Ἐγκύκλιό του, γράφει· "Ὁ ὀργανισμός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἕνας. Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός. Τό στόμα Της, τά χέρια, τά πόδια καί οἱ ὀφθαλμοί, εἶναι οἱ Ἱερεῖς καί διδάσκαλοι, τά ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας. Καί τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού πιστεύουν στό ὄνομα τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό ὅλον Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας κινεῖται μέ ἕνα πνεῦμα καί τροφοδοτεῖται ἀπό μία καρδιά.Ἕνα μέρος τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο δέν τρέφεται ἀπό τό αἷμα τῆς καρδιᾶς, πέφτει καί χάνεται. Αὐτό ἔγινε μπροστά στά μάτια μας μέ τούς "ἀνακαινιστές" (ἐνν. τήν λεγόμενη "Ζωντανή Ἐκκλησία") καί μέ τούς "ἀκέφαλους", δηλαδή τούς ὀπαδούς τοῦ Ἀρχιεπ. Γρηγορίου τοῦ Αἰκατερίενμπουργκ.... Τώρα ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει καταστραφεῖ ἀπό τόν “Μητροπ.” Σέργιο....Ὁ “Μητροπ.” Σέργιος χρησιμοποιεῖ ἀπάτη, ἀποκαλῶντας τήν "Σύνοδό" του Ὀρθόδοξη καί Πατριαρχική, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἡ ὀργάνωσή του εἶναι μία πλήρης ἀνατροπή τῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας. Ὅ,τι οἱ Ἀνακαινιστές καί οἱ Γρηγοριάτες ἀπέτυχαν νά κάνουν, τό πέτυχε κυνικώτατα ὁ “Μητροπ.” Σέργιος. Ὑπέταξε τήν Ἐκκλησία στήν Πολιτική Ἀρχή, ἐκφράζοντας πνευματική ὑποταγή σ'αὐτή. Ἀναγνωρίζοντας τήν εὐθύνη μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά τό ποίμνιο πού μοῦ ἐμπιστεύθηκε, γνωστοποίησα... τόν διαχωρισμό μου ἀπό τόν Σέργιο καί τήν Σύνοδό του... (δηλαδή ἀποτειχίστηκε). Παρακαλῶ πατρικῶς ἡ Ἐγκύκλιός μου αὐτή να ἀναγνωσθεῖ στίς συγκεντρώσεις τῶν πιστῶν, ὥστε ὅλοι νά γνωρίσουν πῶς ἔχουν τά πράγματα καί ἐλεύθερα νά ἑνωθοῦν μαζί μου, παραμένοντες πιστοί στόν Τοποτηρητή τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Μητροπ. Πέτρο καί ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ρωσική Ἐκκλησία"». (*)

Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀλέξιος τοῦ Βορονέζ: (ἀπεβίωσε, το †1930 καταδικασμένος ἀπό τόν Μητροπ. Σέργιο σέ ἀργία ὡς σχισματικός!). Στήν ἀπό 9/1/1928 Ἐγκύκλιό του γράφει: «Ὁ “Μητροπ”. Σέργιος μέ τίς πράξεις του ἐναντίον τοῦ πνεύματος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τήν κοινωνία μέ τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ἔχει στερηθεῖ τοῦ δικαιώματος νά ἡγεῖται τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας». (*)

Ὁ Ἱερομάρτυς Ἐπίσκοπος Σεραφείμ τοῦ Δημητρώφ (ἐκτελέστηκε το 1937): θεωροῦσε τόν “Μητροπολίτη” Σέργιο, ἐκτός Ἐκκλησίας. (*)

Ὁ Ἱερομάρτυς Ἐπίσκοπος Βίκτωρ τοῦ Γκλαζώφ (ἀπεβίωσε στην ἐξορία το 1934): «…..ἀνακρινόμενος ἀπό πράκτορες τῆς Μυστικῆς Ἀστυνομίας, εἶπε τά ἐξῆς·: "Ἡ "Διακήρυξη" ἀπό ἐκκλησιαστικῆς θέσεως εἶναι μία λανθασμένη διδασκαλία περί τῆς Ἐκκλησίας καί περί τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μας, μία βασική πλάνη τοῦ “Μητροπ”.  Σεργίου…. Εἶναι ἕνας χωρισμός ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς σωτηρίας. Βλέπει τήν σωτηρία σάν φυσική - ἠθική τελείωση τοῦ ἀνθρώπου· τοῦτο εἶναι μία παγανιστική - φιλοσοφική ἀντίληψη περί σωτηρίας καί λόγῳ αὐτῆς τῆς τοποθετήσεως, εἶναι οὐσιώδης μία ἐξωτερική ὀργάνωση (ἐνν. τῆς Ἐκκλησίας)….Ἐγώ προσωπικά μεγάλωσα ἀνάμεσα σέ ἁπλούς ἀνθρώπους - εἶμαι γιός Ἀναγνώστη τῆς Ἐκκλησίας - καί ἔχω περάσει ὅλη μου τήν ζωή ἀνάμεσα σέ ἁπλούς ἀνθρώπους, σέ Μονές. Ὅ,τι πιστεύει ὁ λαός, αὐτό πιστεύω καί ἐγώ. Πιστεύω, ὅτι σωζώμεθα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι παροῦσα μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί μᾶς δίδεται μέσῳ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. Πιστεύω, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό κατοικητήριο τῆς Χάριτος καί ὄχι ἕνα εἶδος πολιτικῆς ὀργανώσεως"». (*)

Ὁ Ἱερομάρτυς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας τῆς Οὒφα: (ἐκτελέστηκε τό 1937, ἀφοῦ προηγουμένως χειροτόνησε 42 μυστικούς Ἐπισκόπους!), ἀποκαλοῦσε τον “Μητροπολίτη” Σέργιο: "ψευδο-κεφαλή τῆς ψευδο-Πατριαρχικῆς Ἐκκλησίας".

Ὁ Ὃσιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς Ἐπίσκοπος Σαγκάης κ’ Σαν Φρατζίσκο (1896-1966): “Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του. Ὁ δρόμος μας δὲν εἶναι ὁ δικός τους. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας. Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιά μᾶς, μία ἐποχὴ ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι. Στὸ βαθμὸ ποὺ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον εἰσέλθει στὶς τάξεις τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καὶ ἔχουν ὡς ἐκ τούτου προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία, ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομονώσεώς μας. Δὲν μποροῦμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ἐὰν ἀπαιτηθεῖ, νὰ ἀναχωρήσουμε στὶς “κατακόμβες”. Ἡ θέση μας ὡς μαχητὲς καὶ ὁμολογητὲςτῆς καθαρῆς καὶ ἀμόλυντης ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, μᾶς θέτει κάτω ἀπὸ μεγάλη ὑποχρέωση, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορᾶ στὸ παρελθόν».(Γραμμένο τὸ 1969Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς)

Καί: «Στα  ἒσχατα χρόνια το κακό και ἡ αἳρεση θα ἒχουν  τόσο   ἐξαπλωθεῖ, πού  οἱ  πιστοί  δεν  θα βρίσκουν Ἰερέα και Ποιμένα   να  τους  προστατέψει   ἀπό  την  πλάνη   και  να τους συμβουλεύσει  στη  Σωτηρία. Τότε  οἱ  πιστοί, δεν θα  μποροῦν να δεχθοῦν ἀσφαλεῖς   ὁδηγίες ἀπό ἀνθρώπους,  ἀλλά ὁδηγός τους  θα  εἶναι τα κείμενα  τῶν Ἁγίων  Πατέρων. Ἰδίως  σε  αὐτήν  την  ἐποχή  ὁ  κάθε  πιστός  θα   εἶναι ὑπεύθυνος για ὃλο το πλήρωμα τῆςἘκκλησίας. Ἀδελφοί, καιρὸς νὰ ἀναλάβουμε ὅλοι τὶς εὐθύνες μας ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τὴν ἱστορία. Μὴν ἀνέχεστε ἄλλες λοξοδρομίες καὶ πλάνες ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς σας! Μὴν κάνετε τὰ «στραβὰ μάτια», εἶστε συνυπεύθυνοι! Οἱ Ἅγιοι σᾶς προειδοποιοῦν…». (Πηγή: Ἀγάπη ἐν Χριστῶ)

Ὁ Στάρετς Νεκτάριος τῆς Ὂπτινα (1853-1928): “Ἐνδεικτικό τῶν ἐκκλησιολογικῶν θέσεων καί τῆς Ὁμολογίας του εἶναι ὅτι ἀπαγόρευε στούς πιστούς νά κάνουν ἀκόμη καί τόν σταυρό τους περνῶντας ἔξω ἀπό Ναούς τῶν “Σεργιανιστῶν”, διότι θεωροῦσε τό Πατριαρχεῖο Μόσχας ἄμοιρο Χάριτος καί τά Μυστήριά του ἄκυρα!  Τήν πρακτική τοῦ Στάρετς Νεκταρίου τηροῦσε καί ὁ Ἱερομάρτυς Ἱερεύς Δημήτριος (Ivanov, †1930), ἡγέτης τῶν Ἰωσηφιτῶν τοῦ Κιέβου, μετά τή σύλληψη τοῦ Ἱερομάρτυρος Ἀνατολίου (Zhurakovsky, † 1931)”. (καθηγ. Ἀντωνίου Μάρκου: “Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν”)

Ὁ Ὃσιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς (20ος αἰών):  «Ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι κοινὸ ὄνομα γιὰ τοὺς ψευδοχριστιανούς, διὰ τις ψευδοεκκλησίες τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του βρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν Εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν παπισμό. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ψευδοχριστιανοί, ὄλες οἱ ψευδοεκκλησίες δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ μία αἵρεση παραπλεύρως, στην ἄλλη αἵρεση. Τὸ κοινὸ Εὐαγγελικὸ ὄνομά τους εἶναι ἡ παναὶρεση». (Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία και Οἰκουμενισμός, Θεσ/κη 1974, σ.224)

Καί: «ὅταν θὰ ἔλθει καιρὸς ποὺ μία γιαγιὰ δὲ θὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἐλέγχει τὸν πατριάρχη, θὰ ἔρθει ἡ καταστροφὴ τῆς Ἐκκλησίας». (Ἃγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

Ἁγιασμένος Γέροντας Ἰερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ (1934-1982):  «Ναί, εἴμαστε μία μειοψηφία. Ναί, ἡ ὑπόλοιπη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἀποκόψει – καὶ θὰ διπλασιάσει τὶς προσπάθειές της…. Ναί, εἴμαστε συνειδητοὶ ὅτι ὑπερασπιζόμαστε τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν ὁποία ποδοπατοὺν σήμερα οἱ ἴδιοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες. Ἀλλὰ πὼς εἴμαστε διαφορετικοὶ σὲ αὐτὸ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν 4ο αἰώνα, ποὺ βρήκε κάθε ναὸ στὴν πόλη, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν, στὰ χέρια τῶν Ἀριανῶν; Πὼς εἴμαστε διαφορετικοὶ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ὁ ὁποῖος ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι τρεῖς Πατριάρχες εἴχαν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Μονοθελῆτες, δήλωσε: “Ἀκόμη καὶ ἄν ὄλος ὁ κόσμος κοινωνήσει μαζὶ τους, ἐγὼ μόνος δὲν θὰ τὸ κάνω!;”  Πὼς εἴμαστε διαφορετικοὶ ἀπὸ τὸν ἅγιο Μάρκο τῆς Ἐφέσου, ποὺ ἀψήφισε μία “oἰκουμενικὴ Σύνοδο” καὶ κάθε ἱεραρχία μὲ τὴν “καθαρὴ, σεκταριστική, παραληρηματικὴ” πεποίθηση ὅτι μόνος του ἤταν στὴν ἀλήθεια;!» (π. Σεραφείμ Ρόουζ, ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ ἔτους 1970) (Μια ἀκόμα μικρή ἀπάντηση, ἀποστομωτική για ὃσους ἀντιμάχονται τη διακοπή κοινωνίας με την παναιρετική πιά ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης και οἱ ὁποῖοι ἀντί να φοβοῦνται την πλάνη τῆς ἐπίσημης Ἰεραρχίας, κατηγορούν την μόνη σωτήρια και ἀσφαλή ὁδό σε καιρό γενικευμένης αἱρέσεως, την ἁγία ἀποτείχιση ἀπό την αἳρεση!!!)

  ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!

 

ΛΟΓΙΟΙ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΝΟΝΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου και Μοναχῶν (5^ος αἱώνας): Ἐπιστολή πρός τον αὐτοκράτορα Θεοδόσιο και Οὐαλεντινιανό: «Ἀλλά και τώρα ὁρισμένοι εὐλαβέστατοι ἱερεῖς  ἤλεγξαν πολλές φορές κατά την διάρκεια τῆς ἁγίας Συνόδου τον Νεστόριο προσωπικά για την ἀπείθειά του προς την ὀρθή πίστι. (Αὐτός κατέλαβε τον θρόνο τῆς ἐπισκοπῆς τῆς Κωνσταντινουπόλεως – ἄν πρέπει κἄν να λέγεται ἐπίσκοπος). Δεν λέγει δηλαδή, ὅτι ἡ ἁγία, Παρθένος Μαρία εἴναι Θεοτόκος και ὅτι ὁ Χριστός εἴναι κατά φύσι ἀληθινός Θεός. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἱερεῖς σταμάτησαν και συνεχίζουν ἕως τώρα να μη ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία με τον Νεστόριο. Για τον ἴδιο λόγο και μερικοί ἄλλοι ἀποφεύγουν κρυφά την ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί του…..Ὁ Ὀρθόδοξος λαός λοιπόν ζητοῦσε την συνηθισμένη  Ὀρθόδοξο διδασκαλία και φώναζε δυνατά λέγοντας: Βασιλέα ἔχουμε, ἐπίσκοπο δεν ἔχουμε».    (P.G. 91, 1472A-1480A)

Ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν κατά τοῦ Ἀναστασίου (6^ος αἰώνας): «Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Ἀναστάσιος ἐξαπάτησε τὸν ἱερὸ Μακεδόνιο, καὶ ἔλαβε ἀπὸ αὐτὸν «ὑπομνηστικόν», διὰ τοῦ ὁποίου ὠμολογοῦσε ὅτι ἀποδέχεται τὶς δύο πρῶτες Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ἐνῶ ἀποσιωποῦσε τὶς δύο ἑπόμενες, οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ μοναχοί του σκανδαλίστηκαν καὶ «ἀγανακτήσαντα τὰ περὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν μοναστήρια ἀφίστανται (ἀποτειχίζονται)τοῦ ἐπισκόπου Μακεδονίου». Ὅταν λοιπὸν ὁ Μακεδόνιος πῆγε νὰ λειτουργήση στὴν περιώνυμη Μονὴ τῶν Δαλματῶν, οἱ μοναχοὶ δὲν δέχτηκαν νὰ λειτουργήσουν μαζί του. Τότε ἀναγκάστηκε νὰ ἀπολογηθῆ ἐπ’ἐκκλησίας, ὅτι ἀποδέχεται τὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ἀναθεματίζει ὅσους δὲν τὴν δέχονται. Μόνο ἔπειτα ἀπὸ τὴν ὁμολογία του αὐτή, οἱ μοναχοὶ καταδέχτηκαν νὰ συλλειτουργήσουν μαζί του». (Νικ.Καλλίστου Ἐκκλησιαστική ἱστορία,P.G.147, 173C και Μ. Γεδεών, Πατριαρχικοί πίνακες, σελ. 137)

Ἐκκλησιαστική ἰστορία Νικηφόρου Καλλίστου (1256-1335):  «Ὁ Θεοδόσιος ὡδήγησε ἔξω ἀπό την πόλι τον ἐπίσκοπο Σεβηριανό και ἐκεῖ τον φόνευσε, ἐπειδή δεν ἤθελε να ὑποταχθῆ στην κακοδοξία του. Ἔπειτα διήγειρε μεγάλο διωγμό σε ὅλη την ἁγία πόλι, ἐναντίον ἐκείνων που δεν ἤθελαν να κοινωνήσουν με αὐτόν. Ἄλλους λοιπόν τυράννησε με βασανιστήρια, ἄλλων ἅρπαξε την περιουσία, ἄλλων κατέκαυσε τα σπίτια, ὥστε ἡ πόλις να φαίνεται ὅτι κυριεύεται ἀπό βαρβάρους». (P.G. 147, 32A, τόμος ιε’, κεφ. θ’)

Ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως Ἱερός Γεννάδιος Σχολάριος ὁ ὁμολογητής (1400-1473): «Μη γένοιτο νά κάνω αἱρετική τήν Ἐκκλησία μου, τήν ἁγία μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων, δεχόμενος τό μνημόσυνο τοῦ Πάπα, ἐφ' ὃσον ὁ πάπας ὁμολογεῖ και πιστεύει ἐκείνα, γιά τά ὁποία δέν τόν δέχεται ἡ Ἑκκλησία μας. Ὃποιος, λοιπόν, ὁμολογήσει ὃτι ἐκεῖνος (ὁ πάπας) ὀρθοτομεῖ τώρα τον λόγο τῆς ἀληθείας, ὁμολογεῖ ὃτι οἱ δικοί μας πρόγονοι εἶναι αἱρετικοί. Ἡ γνώμη μου λοιπόν ἦταν και θα εἶναι αὐτή. Και θα εἶμαι ὁπωσδήποτε πάντοτε ἀκοινώνητος προς τον πάπα και ὃσους ἒχουν κοινωνία μ' αὐτόν, ὃπως οἱ Πατέρες μας. Διότι πρέπει να μιμούμεθα την εὐσέβειά τους, ἀφοῦ δεν ἒχουμε την ἁγιωσύνη και την σοφία τους». (Πατριάρχου Νεκταρίου, Ἐπιτομή εροκοσμικῆς Ἱστορίας, Ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Σινᾶ, Ἀθήναι 1980, σ.231) (*)

Καί: «Τους ἐπισκόπους σας να ἐπιτηρεῖτε, ὣστε να εἶναι Ὀρθόδοξοι, και να μη διδάσκουν δόγματα ἑναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, οὒτε να συλλειτουργοῦν με τους αἱρετικούς, ἢ τους σχισματικούς». (*)

 Καί: "Ἡ πνευματικὴ κοινωνία τῶν ὁμοδόξων, (ὅσοι ἔχουν τὴν ἴδια Ὀρθὴ Πίστη) καὶ ἡ τέλεια ὑποταγὴ πρὸς τοὺς γνήσιους (ἀληθινοὺς) ποιμένες ἐκφράζεται μὲ τὸ Μνημόσυνο. Οἱ Σύνοδοι καὶ οἱ ἄλλοι Πατέρες ὁρίζουν, ὅτι αὐτῶν ποὺ ἀποστρεφόμαστε τὸ φρόνημα, πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε (νὰ παύουμε) καὶ τὴν ἐπικοινωνία μαζί τους”. (*)

Ὁ Πατριάρχης Δοσίθεος Ἰεροσολύμων (1641-1707) μ.Χ.: «το να λέγει κανείς ὃτι οἱ Ἱ. Κανόνες δεν μποροῦν να εφαρμοσθοῦν εἶναι γνώρισμα τῶν αἱρετικῶν»(Ἱερ. Νεοφύτου Καυσοκαλιβύτου, Ἐπιτομή Ἱερῶν Κανόνων, τ.Α, ἐκδ.ΑΣΤΗΡ 2002, σ. 88) (βλέπε και παρόμοιο ἀπόφθεγμα τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου στο Β’ μέρος τῆς παρούσης μελέτης)

Καί: «Κοινωνοῦμε με αὐτούς που μνημονεύουμε καὶ μνημονεύουμε αὐτούς με τους ὁποίους κοινωνοῦμε».

Ὁ Ὀρθόδοξος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Β’ (ὁ Χατζησταύρου) (1880 -1968): «... Ἃς σκεφθῆ ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικὸς λαός, ποῦ ὁδηγεῖται διὰ τῆς νέας αὐτῆς θεωρίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καλεῖται νὰ ἐγκαταλείψη δόγματα καὶ παραδόσεις θεόπνευστες καὶ αἰωνόβιες καὶ νὰ ἀδιαφορήση γιὰ τίς συνέπειες καὶ τίς ἐπιπτώσεις στη θρησκευτικὴ ἀδιαφορία, τὴν ὁποία προβλέποντας “ἐν πνεύματι ἁγίῳ” ὁ πνευματικός τῆς Ἀποκαλύψεως συγγραφ;eaw, ἔγραψε πρὸ δύο χιλιάδων ἐτῶν, γιὰ τὸν Ἄγγελο τῆς Λαοδικείας «Γνωρίζω τὰ ἔργα σου, ὅτι δεν εἶσαι οὔτε ψυχρὸς, οὔτε ζεστός. Ὄφειλες να εἶσαι ἢ ψυχρὸς, ἢ ζεστός. Ἒτσι, διότι εἶσαι χλιαρὸς καὶ δεν εἶσαι οὔτε ζεστός, οὔτε ψυχρός, πρόκειται να σε ξεράσω ἀπό το στόμαμου.Διότι λέγεις, ὅτι εἶμαι πλούσιος, ναί ἒχω πλουτίσει, καὶ δεν ἒχω ἀνάγκη ἀπό τίποτα,  καὶ δεν ξέρεις, ὅτι σὺ εἶσαι ὁ ταλαίπωρος καὶ ἐλεεινὸς (ἀξιολύπητος)  καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός. Σε συμβουλεύω ν’ἀγοράσεις ἀπό μένα χρυσάφι δοκιμασμένο ἀπό την φωτιά, για να πλουτίσης, καὶ ἐνδύματα λευκά, γιά να ἐνδυθῆς καὶ να μὴ φανερωθῆ ἡ ντροπή τῆς γυμνότητός σου καὶ κολλύριο για ν’ἀλείψης τά μάτια σου, ὣστε να βλέπεις. Ἐγὼ, ὅσους ἀγαπῶ ἐλέγχω καὶ θλίβω παιδαγωγικά. Γι’αὐτό δεῖχνε ζῆλο  καὶ μετανόησε»(Ἀποκ. Γ’, 15-19).Πλούσιοι ἔχουμε γίνει καὶ μεῖς σε σοφία κοσμικὴ καὶ ὁδηγούμαστε ν’ἀδιαφορήσουμε γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ νὰ πιστεύσουμεσε ἀνεμώλιες καὶ συγχρόνως κωμικές διδασκαλίες. Ὁδηγεῖται ὁ Ἑλληνικός Ὀρθόδοξος λαὸς νὰ ἀδιαφορήση μὲν πρὸς τὴν πίστη, την ὁποία ἐκράτησαν καὶ δυνάμωσαν οἱ αἰῶνες τῆς ἱστορίας μας, αἰῶνες διωγμῶν, αἱμάτων, βασανιστηρίων, ἐπιδρομῶν βαρβάρων, ἀλλ’ αἰῶνες δόξας καὶ τιμῆς, καὶ ἀναγεννήσεώς μας καὶ ὡς χριστιανῶν καὶ ὡς Ἑλλήνων.....Τοὺς δὲ συγχρόνους πονηροὺς καὶ γόητες τῆς «οἰκουμενικῆς κινήσεως», ἰδοὺ πὼς περιγράφει ἐν πνεύματι ὁ αὐτὸς Ἀπόστολος, «Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ ἀπατεῶνες, θα προκόπτουν ἀλλά προς το χειρότερο. Θα πλανοῦν, ἀλλά καιν θα πλανῶνται.Σὺ ὃμως να μένεις σ’ αὐτά που ἔμαθες καὶ για τα ὁποῖα βεβαιώθηκες. Γιατί,ξέρεις ἀπό ποιόν τα ἒμαθες.... θα ἒρθει δε καιρός, πού δεν θα ἀνέχωνται την ὑγιή διδασκαλία, ἀλλ σύμφωνα με τις ἐπιθυμίες τους, θα μαζεύουν γύρω τους, ἓνα σωρό διδασκάλους, και ἀκούοντας θα αἰσθάνονται γαργαλισμό στ’αὐτιά τους. Ναι θ’ἀποστρέψουν τ’αὐτιά τους ἀπό την ἀλήθεια, και θα τραποῦν προς τους μύθους»(Β΄ Τιμ. γ’13-14 καὶ δ’ 3-4).Δὲν μένει ἄλλο παρὰ νὰ ἐπαναλάβουμε πρὸς τοὺς νεοδιδασκάλους τῆς οἰκτρᾶς κατὰ σύλληψη καὶ ἐκτέλεση οἰκουμενικῆς κινήσεως τὴν μετάθείας ἀγανακτήσεως ἐπιτίμησηΑὐτοῦ τοῦ Θεοῦ τῆς Ἐκκλησίας, πρὸς ὅλους (αὐτούς τους ἁμαρτωλούς ὐποκριτές οἱ ὁποῖοι ἀναπαυόμενοι με το φρόνημα, ὃτι μελετοῦν και διδάσκουν τον νόμο, τον παραβαίνουν συστηματικά), μεἀγανάκτηση καὶ ἀποστροφή ἀπευθύνεται διὰ τοῦ ψαλμωδοῦ καὶ λέγει (Ψαλμ. 49,16)«Ἴνα τί σὺ ἐκδιηγῆ τὰ δικαιώματά μου καὶ ἀναλαμβάνεις διὰ στόματός σου τὴν διαθήκην μου;» (Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Β΄ Πεπραγμένα, τ. γ΄).

Ὁ Ἐπίσκοπος Φλωρίνης Αὐγουστῖνος ὁ Ὀμολογητής (ὁ Καντιώτης) (1907-2010): «Ὃλοι ἀγωνισταί, κανείς λιποτάκτης! Γενναῖοι, με τα ὂπλα τοῦ Χριστοῦ, να εἶστε βέβαιοι για τη νίκη. Οἱ σκοτεινές δυνάμεις θα σημειώσουν προσωρινές ἐπιτυχίες` στο τέλος ὃμως δεν θα νικήσουν οἱ ἂθεοι, οἱ αἱρετικοί, οἱ ἀντίχριστοι καιἀνθέλληνες. Θα νικἠσει ὁ Χριστός` Ὃν παίδες Ἑλλήνων ὑμνεῖτε και ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τους αἰῶνας`Ἀμήν».    

Ζωναρᾶς Ἱστορικός καί Ἐκκλησιαστικός συγγραφέας (12^ος αἰών): «Ὃσοι πέφτουν σε αἱρέσεις και παραμένουν σ’αὐτές, διώχνονται ἀπ’την Ἐκκλησία, ἐπειδή εἶναι ξένοι με αὐτήν. Πῶς λοιπόν εἶναι συγχωρεμένο, αὐτοί να εἰσέρχονται στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ;».(Ἐρμηνεία στόν Στ΄ Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ,  PG 137, 1349Β).

Θεόδωρος ὁ Βαλσαμών Ἱστορικός καί Ἐκκλησιαστικός συγγραφέας (12^ος αἰών): «Οί ἑπίσκοποι ἒχουν χρέος να διδάσκουν καί να φέρνουν τούς ἀπίστους στην πίστη, καί ὃσους σφάλλουν στα δόγματα Χριστιανούς, να τους ὁδηγοῦν στην όρθοδοξία....» (Θεόδωρος ὁ Βαλσαμών, PG 138 σελ, 161 στον μ΄ κανόνα της Καρθαγένης)[σ.σ. σήμερα δυστυχῶς γίνεται ἀκριβῶς το ἀντίθετο, δηλαδή ἀντί οἱ ἐπίσκοποι να φέρνουν τους ἀπίστους στην Ὀρθή πίστη, ὁδηγοῦν τους ὀρθοδόξους στην ἀπιστία και την ἀθεΐα, με την παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ που διδάσκουν και προωθοῦν]. 

Ὁ Κωνσταντίνος Σάθας Ἱστορικός (1842-1914): «…,ἀλλὰ καὶ τὸν ὑπόλοιπο λαό, και τοὺς Ἱερεῖς καὶ τους Μοναχούς τους ἐκβίαζαν τυραννικά (σ.σ. οἱ Λατῖνοι), για να ὁμοφρονοῦν καὶ να συγκοινωνοῦν με αὐτούς καὶ να τους μνημονεύουν. Καὶ ὅσοι μὲν ἐπείθονταν στα δόγματά τους, τους φέρονταν φιλικά, ὅσους δὲ τους ἔλεγχαν ὡς αἱρετικοὺς καὶ ἐντελῶς ἀπεστρέφοντο τὴν ἐπικοινωνία με αὐτούς, τους βασάνιζαν φανερά…»  (Κ. Σάθα, ΜεσαιωνικήΒιβλιοθήκη, τομ. Β΄, σελ. πγ΄)

Ὁ π. Γεώργιος Παχυμέρης  Κληρικός, λόγιος, ἱστορικός, θεολόγος, (1242-1310): «Ὁ γιὸς του Ἀνδρόνικος Β’ δὲν τόλμησε νὰ κηδεύσει τὸν πατέρα του (Μιχαὴλ Παλαιολόγο) μὲ βασιλικὲς τιμὲς καὶ ἐπανέφερε στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τὸν ἱερὸ Ἰωσήφ. Ἡ πρώτη ἐνέργεια τοῦ Πατριάρχη ἦταν νὰ ὁρίσει ἐπιτίμιο στοὺς ἀρχιερεῖς, λοιποὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ ἀποδέχθησαν τὴν ἕνωση. Καθαιρέθηκαν ἐπίσης ὅσοι κληρικοὶ ἦταν παρόντες κατὰ τὴν τέλεση λατινικῆς λειτουργίας στὴ Ρώμη ἡ τὴν Λυών».   (Οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας), σελ. 254) (σ.σ. ἐδῶ ἀποδεικνύεται περίτρανα ὃτι ὁ 15ος κανόνας τῆς ΑΒ’ Συνόδου εἶναι ὑποχρεωτικός, και ὃχι δυνητικός (ὃπως μερικοί ἰσχυρίζονται κακοδοξοῦντες). Διότι ὁ Ὀρθόδοξος Πατριάρχης ἐπέβαλλε ἐπιτίμια σὲ ὅσους ἀποδέχθηκαν τὴν ψευδένωση μὲ τοὺς παπικούς. Τὰ ἐπιτίμια αὐτά, ἀφοροῦσαν καὶ ἁπλοὺς λαϊκούς).

Ὁ Μακαριστός λόγιος και ἁγιογράφος Φώτιος Κόντογλου (1895-1965): «......Ὁ φιλοπαπισμὸς (στὸν ὁποῖο ὁδηγεῖ ὁ οἰκουμενισμὸς) κατάντησε πιὸ σιχαμερὸς κι’ ἂπ’ αὐτὸν τὸν παπισμό, ἂν εἶναι δυνατὸν ἕνα τέτοιο πράγμα. Σὰν μαγνήτης τραβᾶ ὅλο το πνευματικὸ πύον τῆς Ἑλλάδος. Στὸν Ἀθηναγόρα καὶ στοὺς γύρω ἀπ’ αὐτὸν καὶ σε ὃσους εἶναι μαζί του, βρίσκουν προστασία ὅλοι οἱ ἀνήθικοι, γιὰ νὰ πυκνώσουν τὶς τάξεις τῶν προδοτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Θράσος καὶ κολακεία, ὑποκρισία καὶ δωροδοκία, ἰδοὺ τὰ ὅπλα τοῦ θεατρίνου τοῦ Φαναρίου....»(ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», Φεβρουάριος 1966)[και σήμερα τα ἲδια και πολύ χειρότερα, γίνονται με τον οἰκουμενιστή παναιρεσιάρχη Βαρθολομαῖο και τους ἀκόλουθούς του. Βλέπε οἱ αἱρέσεις και οἱ βλασφημίες τοῦ Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη στην ἰστοσελίδα:https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2020/06/1.html].

Ὁ καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου (1922-2004): γράφει: «Ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση καὶ παναίρεση, ὃπως συνήθως χαρακτηρίζεται. Εἶναι κάτι πολὺ χειρότερο τῆς παναιρέσεως.... Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὑπέρβαση, ἀμνήστευση, παραθεώρηση, διὰ νὰ μὴ ποῦμε νομιμοποίηση καὶ δικαίωση τῶν αἱρέσεων. Εἶναι ἡ ἑτεροδοξία παραλλαγμένη καὶ μεταμορφωμένη, που ἐπιζητεῖ νὰ συνυπάρχη ἁρμονικά με την Καθολικότητα (με την Ὀρθοδοξία)….. Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἀσθένεια θανατηφόρος» (Ἀ.Θεοδώρου, Ἡ Ὀρθοδοξία χθὲς καὶ σήμερον, Ἀθῆναι 1973, σ. 21.

Νά, λοιπόν, πῶς χαρακτηρίζουν τοὺς παναιρετικούς οἰκουμενιστές, καταξιωμένα στὴν κοινωνία πρόσωπα!

Ἐπίλογος:   Πρέπει ἀγαπητοί μου, ὃλοι οἱ χριστιανοί ἐπί τέλους, νὰ συνειδητοποιήσουμε τί σημαίνει αἵρεση: ttps://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2020/07/maxomaiyperpistews.html καὶ ἰδιαιτέρως παναίρεση (ποὺ περικλείει αἱρέσεις ποὺ ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπό ὃλες τις Οἰκουμενικές Συνόδους), νὰ κατανοήσουμε πὼς “ἡ αἵρεση χωρίζει ἀπὸ τήνἘκκλησία πάντα ἀνθρωπον”(Mansi 12, 1022), πὼς ἡ αἵρεση εἶναι καταδικασμένη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ τὸ ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα, (το ὁποῖο διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου  ἀναθεματίζει καὶ ἀγγέλους ἀκόμα ὃταν διδάσκουν διαφορετικά ἀπό τὸ κήρυγμα τῆς ἀληθοῦς πίστεως), πὼς βρισκόμαστε σὲ καιρὸ αἱρέσεως, τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τέλος νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς Ἐκκλησία εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἀποτειχισμένοι ποὺ πιστεύουμε: “Οι Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν. Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἠμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διά τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες” (Τριώδιον Συνοδικὸν Κυρ. τῆς Ὀρθοδοξίας).

Ἐκκλησία εἶναι ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ὀρθὴ ὁμολογία πίστεως. Γι’αὐτό,ὁ Ἃγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἔλεγε «αὐτοὶ ἔχουν τοὺς οἴκους, ἐμεῖς τὸν ἔνοικο». Γι’αὐτό, ὁ Μ.Βασίλειος εἶπε: «ὁ ἄγγελος τῆς Ἐκκλησίας ἔφορος συναπῆλθεν ὑμῖν» [Δηλαδή, ὁ ἂγγελος φύλακας τῆς Ἐκκλησίας, ἒφυγε ἀπό τον ναό αὐτόν ὃπου μνημονεύεται ὁ αἱρετικός ἐπίσκοπος, και ἦλθε μαζί μας, (με τους ἀποτειχισμένους)]. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἄγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐνῶ καθαιρέθηκε καὶ ἀναθεματίσθηκε,«δὲν πίστευε πὼς ἦταν ἐκτὸς Ἐκκλησίας». Γι’αὐτό, ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς τόνιζε πὼς: «αὐτοὶ ποὺ δὲν ὁμολογοῦν ὀρθόδοξη πίστη δὲν εἶναι στὴν Ἐκκλησία».

Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀναφέραμε τί σημασία μπορεῖ νὰ ἔχει για τον Χριστιανὸ στὸ θέμα τῆς Ὀρθῆς καὶ Σωτήριας Ὀμολογίας τῆς Πίστεώς του, ἡ στάση καὶ ἡ αὐθαίρετη γνώμη κάποιων “γερόντων”, ἢ κατ’ὄνομα μόνο πνευματικῶν καὶ διάφορων θεολόγων - θολολόγων, ἐνώπιον ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Ἱερῶν , Κανόνων καὶ ἀναρίθμητων διδαγμάτων Θεοφόρων Ἁγίων Πατέρων;

Ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως καὶ Πρόεδρος τῆς Ζ΄ Οικουμενικῆς Συνόδου ὁ Ἅγιος Ταράσιος: «θεωρῶ τὸν πλανώμενο στή πίστη ὡς αἱρετικόν, μᾶλλον ἀπὸ τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία, ἀρνούμενος τὴν ἐπίσημη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, προβάλλει τήν ἲδιά (του αἱρετικὴ) δοξασία ὡς τὴν σώζουσα ἀλήθεια καὶ ἑπομένως ἡ ἐπίσημη ἀπό την Ἐκκλησία ἀποκοπή (του, διά τοῦ ἀφορισμοῦ), ἀποτελεῖ ἁπλῶς μία τυπικὴ πράξη», (Β. Ν. Γιαννόπουλος, Ἡ ἀποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν κατὰ τὴν Ζ΄. Οἰκουμ. Σύνοδον ὑπ. 74, σ. 5).

Ἑπομένως ὅσοι λέγουν ὅτι μποροῦν οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἔχουν ἐκκλησιαστικη κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ψευδεπισκόπους τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, Βαρθολομαῖο, Ἱερώνυμο κλπ, τα ἐπίσημα πλέον μέλη τῆς ψευδεκκλησίας τοῦ ἀντιχρίστου τοῦ (Π.Σ.Ε.) ἒχουν ἀποβάλει τὴν Πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Αὐτοί οἱ ταλαίπωροι νομίζουν ὅτι εἶναι πάνω και απὸ τὴν Ἐκκλησία!!! Ἡ Ἐκκλησία ὃμως δὲν εἶναι “ξέφραγο ἀμπέλι”, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἰδιοκτησία κανενός, ἔχει Θείους Νόμους καὶ Ἱεροὺς Κανόνες καὶ ὅποιος δεν επιθυμεῖ νὰ καταντήσει σχισματο-αιρετικός, πρέπει ἕως αἵματος, ἀπαρασάλευτα νὰ τοὺς τηρήσει.

Ἐὰν πάλι δὲν θέλει νὰ τοὺς τηρήσει, διότι καθὼς μᾶς διαβεβαιώνει και ὁ Μακαριστὸς ἁγιασμένος Ἐπίσκοπος Ἠλίας Μηνιάτης ὅτι, «ὁ ἄνθρωπος ἔχει την ελευθερία ὅ,τι δὲν θέλει νὰ κάνει, νὰ μὴν μπορεῖ κανεὶς νὰ τον ἐξαναγκάσει νὰ τὸ κάνει», τότε οὐδεὶς Ὀρθόδοξος νὰ μην ἀκολουθήσει αὐτὸν καὶ τοὺς λόγους του, διότι τότε θὰ γίνει ἐν γνώσει του συνένοχος καὶ συνυπεύθυνος τούτου τοῦ καταντήματος τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως ποὺ συντελεῖται, ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ τον ἀπαρνηθεῖ καὶ νὰ ἀκολουθήσει τοὺς Θεόπνευστους Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς λόγους τους, οἱ ὁποῖοι κατηγορηματικὰ φωναζουν διά τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, «Κάθε ἓνας πού λέγει διαφορετικά ἀπ’τα διαταγμένα (ἀπό την Ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας), κἂν νηστεύει, κἂν παρθενεύει, κἂν προφητεύει, κἂν κάνει θαύματα, να σοῦ φαίνεται ὃτι εἶναι λύκος με προβειά προβάτου, που ἐνεργεῖ την φθορά τῶν  προβάτων».

Ἡ θεμελιώδης ἀρχὴ τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι νὰ Ὁμολογεῖ φανερὰ την Πίστη του, δίχως νὰ δειλιάζει καὶ νὰ κάνει ὁποιοδήποτε συμβιβασμό μὲ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς αἱρετικούς, ἕως αἵματος, τουτέστιν νὰ παραμείνει ἀμόλυντος καὶ καθαρὸς γιὰ να κληρονομήσει εὔκολα τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, καθὼς ἀκοῦμε το ἀψευδέστατον στόμα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ να ἐκφωνεῖ, «Λέγω δὲ ὑμῖν· πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήση ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώ-πων, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῶ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ· ὁ δὲ ἀρνησάμενός με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ».(Λουκ.Ιβ΄ 8,9)

Πολλοί δυστυχῶς δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι οἱ ἀποδεχόμενοι τὴν αἵρεση, εἴτε συμφωνώντας μὲ αὐτὴν εἴτε συμμετέχοντας σὲ αὐτήν, εἶναι προδότες καὶ παραβάτες τῆς πίστεως καὶ γι'αὐτὸ ἀποχωρίζονται ἀπ'τὸν Θεό. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι τὸ κριτήριο εἰσόδου(καὶ ἐξόδου) στὴν Ἐκκλησία τῆς ὁποίας κεφαλὴ εἶναι ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ μέλη οἱ εὐσεβεῖς πιστοί.

Μόνο ἐν ἀληθείᾳ καὶ ἀκριβείᾳ πίστεως ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες. Kαι το βεβαιώνει αὐτό ὁ Κύριός μας στον διάλογό Του με την Σαμαρείτιδα ὃταν ἀπαντῶντας στην ἐρώτησή της, εἶπε: «Ἀλλ’ἒρχεται ὣρα και νῦν ἐστιν, ὃτε οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τῶ Πατρί ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ» και συνεχίζει (σε μετάφραση): «Ἂλλωστε ὁ Πατέρας, ἒτσι θέλει να εἶναι οἱ λάτρεις Του. Ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα, και ἐκείνοι που τον λατρεύουν, πρέπει να τον λατρεύουν έν πνεύματι και ἀληθείᾳ» (Ἰω.Δ’23-24). Αὐτό για ὃσους ἀναρωτιοῦνται:” ἂν διακόψουμε την ἐπικοινωνία μας με τους ἐκκλησιαστικούς, (ταγούς, πνευματικούς, ἱερεῖς, κ.ἂ.) σε ποιόν ναό θα ἐκκλησιαζόμαστε και θα κοινωνᾶμε;” Και τους ἀπαντᾶμε: Γιατί μέχρι το Κολυμπάρι (2016), που πηγαίναμε και ἐκκλησιαζόμαστε σε Ὀρθοδόξους Ναούς, πόσοι έσώζοντο; Ἐλάχιστοι το λέγει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός: “Εἰσέλθετε διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι’ αὐτῆς·  τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!” (Ματθ. Ζ’13-14)

Ἂρα τα ντουβάρια δεν σώζουν, ὃταν εἶναι μόνο ντουβάρια και δεν ὑπάρχει σ’αὐτά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ που σώζει. Σώζει ἡ προσκύνηση τοῦ Θεοῦ, ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ. Και ἂς μη ὑπάρχουν ντουβάρια (ναοί).

Γι’αὐτό και ὁ Ἃγιος Ἀθανάσιος ὁ Μέγας ἒλεγε:‘ ‘ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος  που εἶναι τα μάτια τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς συναναστρέφονται και σκανδαλίζουν  τον  λαό,  πρέπει  αὐτούς  να  τους  διώχνετε.  Γιατί  σᾶς  συμφέρει χωρίς αὐτούς να μαζεύεσθε  σε σπίτι προσευχῆς  (κατ’οἲκον Ἐκκλησία), παρά να ριφθῆτε μαζί τους, ὃπως  με τον Ἂννα και τον Καϊάφα, στη γέεννα τοῦ πυρός’’.(Ἃγιος Ἁθανάσιος  P.G.35,33 - ΒΕΠΕΣ 33, 311) και ὁ Ἃγιος Γερμανός Κων/πόλεως: ‘‘Ἐξορκίζω ὅλους τοὺς λαϊκούς, ὃσοι  εἶστε γνήσια τέκνα τῆς Καθολικῆς  (Ὀρθοδόξου)  Ἐκκλησίας,  νὰ φεύγετε ὁλοταχῶς μακρυά ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ποὺ ὑπέπεσαν στὴν ὑποταγὴ στοὺς Λατίνους, και μήτε σὲ ἐκκλησία νὰ συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε νὰ παίρνετε ὁποιαδήποτε εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους. Γιατί εἶναι καλύτερα να προσεύχεσθε στον Θεό μόνοι σας στα σπίτια σας, παρά να ἐκκλησιάζεσθε μαζί με τους λατινόφρονες». (Γερμανοῦ Κων/λεως, ἐπιστολή σταλεῖσα ἐν τῆ νήσῳ Κύπρῳ…, παρά Κ.Ν. Σάθα, σελ. 17-19). Βλέπε ἐπίσης και την προφητεία τοῦ Στάρετς Ἀνατολίου τῆς Ὂπτινα στην ἰστοσελίδα: https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2020/06/blog-post_24.html  ).

Χωρὶς τὰ ὑγιῆ δόγματα πῶς μπορεῖ νὰ ὑπάρξει Ἐκκλησία, σωστικὴ Χάρις καὶ Μυστήρια; Ὁ οἰκουμενισμὸς σαφῶς δεν κατέχει τὴν ἀλήθεια καὶ τὰ ὑγιῆ δόγματα. Εἶναι καταδικασμένη αἳρεση ἀπό ὃλες τις Οἰκουμενικές Συνόδους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας και ὀνομαστικά ἀπό τη Ρ.Ο.Ε.Δ. το 1983.  Ἒχει ὃλα τα ἀναθέματα τῶν Ἁγίων Πατέρων ἐπάνω της ὡς παναίρεση, πού τα φέρουν βεβαίως και ὃσοι ἒχουν ἐπικοινωνία μαζί της (“κληρικοί”, “μοναχοί” και λαϊκοί).

Σήμερα σώζεται ὁ ἀποτειχισμένος ἀπό τούς παναιρετικούς,  με την ὀμολογία καί ἂν χρειαστεῖ  μέ το μαρτύριο κατά τον ἀψευδή λόγο Τοῦ Κυρίου:‘‘Κάθε ἓνας, που θα με ὁμολογήσει μπροστά στους ἀνθρώπους, θα τον ὁμολογήσω  και ἐγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον Οὐράνιο...." (Ματθ.Ι’32-33, Λουκ.ΙΒ’8-9) Γιά την σημερινή κατάσταση που διώκεται ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη και μάλιστα ἀπό τους ἐντός τῆς “κρατούσας ἐκκλησίας”, ψευδεπισκόπους (ὃρος τοῦ 15^ου κανόνα τῆς Α’ και Β’ Συνόδου στο Ἱερό Πηδάλιο) και ψευτοκληρικούς, αὐτή ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ μας, γίνεται ὑπόθεση σωτηρίας, για τους ἀγωνιστές τῆς πίστεως που ἒχουν διακόψει την ἐπικοινωνία με την παρασυναγωγή τῆς Π.Σ.Ε.υδοεκκλησίας που ἲδρυσαν οἱ ψευδεπίσκοποι στην παναιρετική οἰκουμενιστική ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τοῦ 2016.

Γι'αὐτὸ ἃς ἀσπασθοῦμε ἐπιτέλους τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ: «οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί!». Ἐκκλησία εἶναι ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ὀρθὴ ὁμολογία πίστεως, ἡ ἀλήθεια. Και ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ ἲδιος ὁ Χριστός, ὃπως ὁ ἰδιος μᾶς διαβεβαίωσε: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή».(Ἰω. Ιδ’6) Και «γνώσεσθε την ἀλήθεια και ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». (Ἰω Η’32). 

 “Διά ταῦτα” Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ὁ καλοπροαίρετος πιστός;

Να ἐνημερωθεῖ κατ’ ἀρχάς, τι αἱρέσεις ψήφισαν στην Κρήτη οἱ παναιρετικοί ψευδεπίσκοποι στις ἰστοσελίδες: α) με τίτλο: ”Μήνυση κατά προκαθημένων” https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2020/06/blog-post_23.html  β) Τα ἐπίσημα κείμενα τῆς " Ἁγ(ρ)ίας καί Μεγάλης" Ψευδοσυνόδου τοῦ Ἰουνίου 2016 https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2020/06/blog-post_98.html και γ):Οἰκουμενισμός καί Κολυμπάρι. https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2021/05/blog-post_12.html ). 

     (Και για ὂσους ἀμφισβητοῦν ὃτι αὐτά πράγματι ψήφισαν στην Κρήτη το 2016 οἱ ψευδεπίσκοποι, ἂς ἐπισκεπτοῦν τό  ἐπίσημο ἰστολόγιο τοῦ “πατριαρχείου” Κων/πόλεως και να τα διαβάσουν ἐκεῖ. Αὐτοί δεν τα κρύβουν, ἀντίθετα καυχῶνται για τα διαστρεβλωμένα δόγματα που ψήφισαν στο Κολυμπάρι και την νεοταξίτικη Π.Σ.Ε.υδοεκκλησία τους που ἲδρυσαν ἐκεῖ).

Κατόπιν να μελετήσει την Ὀρθόδοξη διδασκαλία  τῆς Ἁγίας Γραφῆς και τῶν Ἁγίων Πατέρων στήν παρούσα μελέτη (σε 4 μέρη)  και να πράξει το αὐτονόητο. Αὐτό δηλαδή ἀκριβῶς που διατάσσουν ὁ Χριστός μας, ἡ Παναγία μας και ὃλοι οἱ Ἃγιοι Πατέρες, δηλαδή την ἀπομάκρυνση ἀπό τους παναιρετικούς και ἀπό ὃσους τους μνημονεύουν και γενικά ἀπό την ψευδοεκκλησία τους (ἀλλά και ἀπό τους ψευδοαποτειχισμένους).

Και τέλος να ἐπανενταχθεῖ στην Ὀρθόδοξη, στρατευομένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ (τήν πρό τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου τοῦ Ἰουνίου 2016), στο “Πλοῖο” τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, που συνεχίζει την πορεία του στον κόσμο παρόλη την “φουρτούνα” τοῦ Κολυμπαρίου, ὃπως συνέχιζε την πορεία του ἀκύμαντο, παρ’ὃλες τις τρικυμίες τῶν αἱρέσεων που συνέβαιναν στην ἱστορία. Γιατί στο πλοῖο αὐτό Καπετάνιος εἶναι ὁ Χριστός και καμμία φουρτούνα δεν μπορεῖ να τοῦ ἀλλάξει την πορεία προς την αἰωνιότητα, ἒστω και ἂν μέσα σ’αὐτό το Πλοῖο βρίσκονται μόνο τρεῖς πιστοί κατά τον Πανόσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη: «Γι’αὐτό σᾶς ὑπενθυμίζω, να μή σιγήσουμε, για να μή γίνουμε κραυγῇ τῶν Σοδόμων· μη λυπηθοῦμε τά κάτω, για να μή χάσουμε τά ἄνω· μή θέττουμε  σκάνδαλο στην Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ὁρίζεται και σε τρεῖς (3) Ὀρθοδόξους, κατά τούς Ἁγίους, για να μη καταδικαστοῦμε με την ἀπόφαση τοῦ Κυρίου». (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἐπιστολή προς Ἡγούμενο Θεόφιλο, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Β, σελ. 201).

Εὐχόμαστε Καλή φώτιση και Καλή διακοπή ἐπικοινωνίας σύντομα, ἀπό τους παναιρετικούς ψευδεπισκόπους, ἀπό ὃλους τους “κληρικούς” και “μοναχούς” που τους ἀποδέχονται και τους μνημονεύουν, και ἀπό ὃλους τους ἀμετανόητους λαϊκούς, που θεληματικά και ἐν γνώσει, βρίσκονται μέσα στην παναίρεση. Γιατί ἡ ψυχή μας εἶναι ΑΘΑΝΑΤΗ  και ἡ κόλαση θα εἶναι αἱώνια σε ὃσους παραμένουν ἀμετανόητα σε ἐπικοινωνία με ὃλους αὐτούς.

      Πέντε (5) ὁλόκληρα χρόνια στην παναίρεση δεν εἶναι λίγα ἀγαπητοί μου, και ὁ διάβολος ἀποκτᾶ ὃλο και περισσότερα δικαιώματα πάνω στους συμμετέχοντες σ’αὐτήν, ὣστε ἂν δεν βιαστεῖτε να φύγετε μακρυά ἀπ’αὐτούς, ὃπως διατάσσουν ὃλοι οἱ Ἃγιοι που ἀναφέραμε, θα πάθετε, (μη γένοιτο Κύριε Βασιλεῦ), αὐτό που ἒπαθαν ὃλοι αὐτοί οἱ λαοί (1 δἰς 200 ἑκατομύρια), που ἀπό ἂγνοια κυρίως παρέμειναν στην παναίρεση τοῦ παπισμοῦ και χάνονται ἀπο τότε στην κόλαση. Ὁμοίως και οἱ πρωτεστάντες και οἱ ἂλλοι αἱρετικοί, ἀλλά και οἱ πρῶτοι μωαμεθανοί, που πρίν ἦσαν Χριστιανοί καί ἀλλαξοπίστησαν παρασύροντας καί ὃλες τίς μετέπειτα γενεές. Γι’αὐτό οἱ Ἃγιοι μᾶς τονίζουν ὃτι ἡ ἂγνοια εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα καί προηγεῖται τῆς ἀσέβειας. (Ἁγ.Μάρκου Ἀσκητοῦ - 226 κέφ. περὶ αὐτῶν ποὺ νομίζουν ὅτι δικαιώνονται ἀπὸ τὰ ἔργα τους) https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2020/10/normal-0-false-false-false-el-x-none-x.html

Ὁ Θεός δεν λυπήθηκε οὗτε τους ἀγγέλους πού ἀκολούθησαν τον ἀρχηγό τους τον Ἐωσφόρο (που ἒγινε σατανάς) ὃταν ἒπεσε, ἀλλά τους ταρτάρωσε…..(Ἀπ.Πέτρου Καθολ.Β’ἐπιστ.Α’:20-21, Β’:1-9 ὃπ.ἂ.) (βλέπε   κείμενο στην ἰστοσελίδα: https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/search?updated-max= 2021-03-20T18:56:00-07:00&max-results=7  ).  Μην ἒχουμε την ψευδαίσθηση ὃτι θα λυπηθεῖ ὃσους παραμείνουν σε κοινωνία με τους ἀμετανόητους παναιρετικούς οἰκουμενιστές, τους ἐχθρούς τοῦ Υἱοῦ τῆς Παρθένου (ὃπως τους χαρακτήρισε ἡ ἰδία και βλέπε στο τέλος τοῦ 1^ου μέρους αὐτῆς τῆς Μελέτης) και ἀπό ὃσους ἐπικοινωνοῦν μαζί τους και τους μνημονεύουν, καθώς και τους ἀρνητές Του, τους “μπολιασμένους”.

Γιατί «ἐκτός τῆς μίας ἁγίας καθολικῆς και Ἀποστολικῆς, τῆς ἀληθινῆς (ὂχι τῆς Π.Σ.Ε.ύτικης τοῦ Κολυμπαρίου, τοῦ ἀντιχρίστου), Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δεν ὑπάρχει σωτηρία». (Ἃγ.Κυπριανός Καρχηδόνας).

 ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ,  ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ.

ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ:  Μακρυά ἀπό ὃλους ὃσους ἒκαναν το θανατηφόρο “μπόλι” – σφράγισμα τῶν προδρόμων τοῦ ἀντιχρίστου, καθώς και ἀπό ὃσους μεν δεν το ἒκαναν, ἀλλά ἒχουν ἐπικοινωνία με τους “μπολι@σμένους” (κατά τον Β' Κανόνα Ἀντιοχείας "Ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ, ἀκοινώτητος ἒσται")  και μολύνονται οἱ ἲδιοι, ἀλλά και μολύνουν ἂλλους, κατά τους εἰδικούς (*).    ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ.  ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ ΛΟΙΠΟΝ!!! ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ, ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ, ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ (ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ).

(*) Βλέπε περί αὐτῶν και τις σχετικές ἰστοσελίδες με τίτλο: 1) “ΤΡΙΑΝΤΑ 30 ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΩΣ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΑ”  https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2021/06/30.html

2) 050  21.06.21 Ἀνακοίνωση σχετικά με τα “μπόλια” https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2021/06/blog-post.html

3) 051  21/06/2021  «Ἡ μαύρη ἐπέτειος τῆς 5ετίας ἀπό τη παναιρετική ψευδοσύνοδο  και ἡ σχέση της με τα “μπόλια”» https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2021/06/051-21621-5.html

 

Ἒγραφα τελευταίως, την Τρίτη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 22/06/2021

Νεκτάριος Μοναχός ὁ ἐκ Κορίνθου.

pnektariosmon@gmail.com