ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ

ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ  

 

ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ

 

Προς την Πανορθόδοξη Σύνοδο, στην οποία θα έχουν αυτοτελές αποφασιστικό δικαίωμα ψήφου όλοι οι Επαρχιούχοι Αρχιερείς – μέλη των αντιπροσωπειών των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, και όχι οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες (δεδομένου ότι, αν οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες είναι μέλη, τότε δεν υφίσταται Σύνοδος με αποφασιστική εξουσία, αλλά Συνέδριο Εκκλησιών με γνωμοδοτική αρμοδιότητα). 

 

ΤΟ ΒΙΤΡΩ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΗΣ «ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ» ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ. ΙΟΥΝΙΟΣ 2016: ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ, ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ «ΔΑΥΪΔ» ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΗΜΙΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ ΔΕΞΙΑ (ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΑΡΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ «ΤΡΑΒΟΥΝ» ΤΑ 3 ΣΥΜΒΟΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΦΕΡΟΥΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΠΡΟΩΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ).

 

ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΜΗΝΥΣΗ

 

Των κατωτέρω αναφερόμενων και υπογραφόντων μηνυτών ΚΑΤΑ:

1 – Του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου

2 – Του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου

3 – Του Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου Θεοφίλου, του αντικανονικώς κατέχοντος τον Θρόνο του Πατριάρχη Ιεροσολύμων (δεδομένου ότι ουδέποτε ο κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος δικάστηκε ή παραιτήθηκε κανονικώς)

4 – Του Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίου

5 – Του Πατριάρχη Ρουμανίας Δανιήλ

6 – Του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου

7 – Του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου

8 – Του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου

9 – Του Αρχιεπισκόπου Πολωνίας Σάββα

10 – Του Αρχιεπισκόπου Τσεχίας και Σλοβακίας Ραστισλάβ 

 

(εφόσον εν μετανοία επιστρέψουν στην ορθοτόμηση του Λόγου της Αληθείας, δηλαδή του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, ως προς το Σώμα Του που είναι η Εκκλησία των Αποστόλων κ’ όχι η Νεοφανής Ψευδο-Εκκλησία του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού,με τα Νεοφανή της Δόγματα που περιέχονται στην ψευδο-συνοδική παναιρετική απόφαση «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», η οποία Νεοφανής ΨευδοΕκκλησία ιδρύθηκε από μόνες τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που μετείχαν στο Συνέδριο της Αποστασίας της Κρήτης, και οι οποίες εκπροσωπούν μόνο το ένα τρίτο (1/3) των Ορθόδοξων πιστών, ήτοι ως προς τα Άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως «Εις Μίαν,Αγίαν,Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» και «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών», όπως ο καταδικασθείς σε καθαίρεση και αφορισμό, στη Σύνοδο του 1344 από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα, Αγιορείτης ιερομόναχος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο μαθητής του μοναχός Ιωσήφ ο Καλόθετος απάντησαν στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα το 1344 (δηλαδή πριν την καθαίρεση αυτού του τελεταίου το 1347) για την καινοτομία στην Ορθόδοξη Πίστη που αφορά τη λατινόφρονη αίρεση της κτιστής Χάριτος, δηλαδή ότι ο τότε Πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας, αποδεχόμενος την εν λόγω καινοτομία, ίδρυσε την Νεοφανή Ψευδο-εκκλησία του με τα νεοφανή του δόγματα, κ’ δεν μπορεί  να αφορίσει  από  την  Εκκλησία  του Χριστού  τον  Άγιο Γρηγόριο  τον Παλαμά και  τον  μαθητή  του μοναχό  Ιωσήφ  Καλόθετο, οι οποίοι διώχθηκαν από τον Πατριάρχη Καλέκα επειδή παραμένουν στην Εκκλησία των Αποστόλων ως Σώμα  Χριστού)….

        ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ στοιχειοθετείται με την εκ προθέσεως 1) απόκλιση από την Ορθόδοξη πίστη, δηλαδή από τους Όρους πίστεως που διατύπωσαν οι Σύνοδοι Επισκόπων και οι οποίοι έγιναν αποδεκτοί από το πλήρωμα τηςΕκκλησίας, ή 2) προσχώρηση σε δογματική διδασκαλία καταδικασμένη ως αιρετική από τους Αποστόλους, τις Συνόδους ή τους Πατέρες της Εκκλησίας, ή 3) εκδήλωση επικοινωνίας (intercommunio) με ετερόδοξη ομολογία που κηρύσσει δογματική διδασκαλία που αποκλίνει από την Ορθόδοξη πίστη.

          Το αδίκημα της αιρέσεως προβλέπεται ιδίως από τους εξής Κανόνες: 45, 46 και 64 Αγίων Αποστόλων, 6 Γ ́ Οικουμενικής, 2 Αντιοχείας, 32 και 33 Λαοδικείας, 1, 5 και 20

Μεγάλου Βασιλείου. Ο κηρυσσόμενος ένοχος διαπράξεως του αδικήματος της αιρέσεως τιμωρείται, αν είναι κληρικός, με την ποινή της καθαίρεσης και του μεγάλου αφορισμού, αν είναι λαϊκός ή μοναχός, με την ποινή του μεγάλου αφορισμού.

Α. Η ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Ή ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ Ή ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ

 

          Η Ψευδο-Σύνοδος της Κρήτης εισήγαγε «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά  για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν, την Παναίρεση του Οικουμενισμού. Ο Οικουμε-νισμός,  Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός, είναι Νεο-γνωστικισμός ή Θρησκευτικός Συγκρητισμός, και αναμειγνύει την Ορθοδοξία με αιρέσεις, με θρησκεύματα, με Φιλοσοφικά συστήματα, με τον Σατανισμό. Τον πολέμησαν σθεναρά οι Απόστολοι, όπως ο Ιωάννης και ο Παύλος, και οι Πατέρες  των  πρώτων χριστιανικών αιώνων, όπως  ο Άγιος Ειρηναίος, Επίσκοπος Λουγδούνου (σημερινής Λυών της Γαλλίας) στο έργο του «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως». Διότι ανατρέπει συνολικά την Ορθόδοξη πίστη, μέσω της αντιπατερικής ή μεταπατερικής θεολογίας, η οποία αλλοιώνει τους θεολογικούς όρους με δαιμονικές και ορθολογιστικές ερμηνείες τους.

          Η λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη ή Πανορθόδοξη Σύνοδος» δεν είναι Ορθόδοξη Σύνοδος, αλλά Ψευδο-Σύνοδος. Τούτο σημαίνει  ότι δεν είναι έγκυρη, ούτε αυτοδικαίως άκυρη,  αλλά  είναι  ακυρώσιμη, ήτοι  μπορεί να ακυρωθεί από μια όντως Ορθόδοξη Πανορθόδοξη Σύνοδο, η οποία μπορεί ενδεχομένως να συγκληθεί στο μέλλον.  Αυτή η  ΨευδοΣύνοδος συγκλήθηκε ουσιαστικά  από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ  δια στόματος της κυρίας  Ελισάβετ Προδρόμου, αξιωματούχου του ίδιου Υπουργείου  και Ειδικής Συμβούλου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο.

          Οι λόγοι για τους οποίους η λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη ή Πανορθόδοξη Σύνοδος» είναι Ψευδο-Σύνοδος είναι οι ακόλουθοι:

1 – Δεν καταδίκασε την Παναίρεση του Οικουμενισμού, αλλά την εισήγαγε «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν.

2 – Στην Ψευδο-Σύνοδο δεν συμμετείχαν όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, αλλά μόνον δέκα (10), που εκπροσωπούν μόνο το ένα τρίτο (1/3) των Ορθοδόξων πιστών, ενώ τέσσερις (4) Αυτοκέφαλες δεν συμμετείχαν που εκπροσωπούν τα δύο τρίτα (2/3) των Ορθοδόξων.

3 – Η Ψευδο-Σύνοδος συγκλήθηκε χωρίς έγκυρη απόφαση σύγκλησης,  δηλ.  κατά παράβαση της πάγιας  αρχής  της ομοφωνίας  στη συνεργασία  των Αυτοκέφαλων  Εκκλησιών, δεδομένου ότι δεν υπογράφηκε από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.

4 – Λειτούργησε  χωρίς  έγκυρο  κανονισμό, δηλ. κατά  παράβαση  της  πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δεδομένου  ότι  δεν υπογράφηκε από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.

5 – Είχε, μη έγκυρα, στην ημερήσια διάταξή της ως θέματα το σχέδιο κειμένου «Το

μυστήριον του γάμου και τα κωλύματα αυτού», το οποίο δεν είχε υπογραφεί από τα

Πατριαρχεία Αντιοχείας και Γεωργίας στη Σύναξη των Προκαθημένων του Σαμπεζύ του Ιανουαρίου 2016, όπως και τα λοιπά πέντε (5) σχέδια κειμένων τα οποία δεν είχαν

υπογραφεί από το Πατριαρχείο Αντιοχείας, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της

ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών.

6 – Μέλη με αποφασιστική ψήφο στην Ψευδο-Σύνοδο δεν ήταν οι συμμετέχοντες

Αρχιερείς, αλλά οι δέκα (10) Αυτοκέφαλες Εκκλησίες [τόσο κατά το πρότυπο του Συνεδρίου Εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης του 1923 επί Πατριάρχη Μελετίου Δ ́ (Μεταξάκη), το οποίο επέτρεψε στις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες να εισάγουν καινοτομίες (νέου εορτολογίου, δευτέρου γάμου κληρικών κλπ.) όσο και κατά το πρότυπο του λεγόμενου Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών], ενώ όλα τα είδη Ορθοδόξων Συνόδων έχουν ως μέλη τους μόνον Αρχιερείς με αποφασιστική ψήφο, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και κατά το κοινό Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο. Τούτο συνιστά εκκλησιο-λογική αίρεση.

7 – Η Ψευδο-Σύνοδος αυτοαναγορεύθηκε σε ανώτατη αυθεντία σε θέματα πίστης, πράγμα το οποίο συνιστά αίρεση, ενώ η ανώτατη αυθεντία σε σχέση με το απλανώς θεολογείν (ή το αλάνθαστο σε θέματα πίστης) ανήκει μόνο στο Σώμα της Εκκλησίας (δηλ. στις Συνόδους των Συνοδικών Αρχιερέων, εφόσον οι αποφάσεις τους σε θέματα πίστης εκ των υστέρων εγκρίνονται από τους λοιπούς Αρχιερείς και γίνονται δεκτές από τους λοιπούς κληρικούς, τους μοναχούς και τους λαïκούς, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και το κοινό Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο.

8 – Στις «συνοδικές» (ή δεσμευτικές) αποφάσεις της  η Ψευδο-Σύνοδος  απαρνήθηκε τηνΟρθόδοξη μέθοδο επιστημονικής θεολογίας, και υιοθέτησε την αντιπατερική ή μεταπα-τερική δαιμονική θεολογία, η οποία συνδυάζει την αλήθεια με το ψεύδος, ως μέθοδο δήθεν «Ορθόδοξης» θεολογίας στα πλαίσια της Νέας Εποχής, καθ’ υπόδειξη  του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ δια στόματος της ανωτέρω αναφερόμενης κυρίας Ελισάβετ Προδρόμου.

9 – Η  συμμετοχή  στην  Ψευδο-Σύνοδο  όχι  του  Κανονικού  Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Ειρηναίου, αλλά του Ιερώτατου Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ.Θεοφίλου, ο οποίος εξελέγη αντικανονικά στον Πατριαρχικό Θρόνο Ιεροσολύμων, διότι αντικανονικώς και αυθαιρέ-τως η λεγόμενη «Πανορθόδοξη Αγία και Ιερά Σύνοδος» αποφάσισε στις 24-5-2005 την έκπτωση του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.Ειρηναίου, κατόπιν πολιτικής παρέμ-βασης, χωρίς κατηγορητήριο και χωρίς δίκη, και χωρίς να υφίσταται κανονική παραί-τησή του από τον Πατριαρχικό Θρόνο.

10 – Ο  Κανονικός  Πατριάρχης  Ιεροσολύμων  κ. Ειρηναίος, με το υπ’ αριθ. 86/20-6-2015 Διάγγελμά του προς το Ποίμνιό του, τους Αγιοταφίτες, τους Προκαθημένους των  Αυτοκέφαλων  Εκκλησιών  και  το Χριστεπώνυνο Πλήρωμα της ανά την Οικουμένη Ορθοδοξίας, καθιστά σαφές  ότι καταψηφίζει  τις αποφάσεις  της Ψευδο-Συνόδου,  οι  οποίες εισάγουν «συνοδικώς» την Παναίρεση του Οικουμενισμού, και κατά συνέπεια,

1) δεν  είναι  έγκυρη  η  θετική  ψήφος  για  τις  εν  λόγω  αποφάσεις  του Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ.Θεοφίλου, ο οποίος εξελέγη αντικανονικά στον Πατριαρχικό Θρόνο Ιεροσολύμων, αλλά είναι έγκυρη η αρνητική ψήφος του

Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.Ειρηναίου, και

2) δεν ελήφθησαν εγκύρως οι αποφάσεις της Ψευδο-Συνόδου, διότι δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των δέκα (10) Αυτοκεφάλων που συμμετείχαν στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο (όπως ορίζει ο, κατά τα ανωτέρω, μη έγκυρος Κανονισμός της), δεδομένου ότι ο Κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.Ειρηναίος καταψήφισε τις αποφάσεις της ίδιας Ψευδο-Συνόδου.

11 - Δεν είναι έγκυρη η ψήφος του Πατριάρχη Σερβίας κ.Ειρηναίου, διότι παραβιάζει τον Κανονισμό  της  Ψευδο-συνόδου  της  Κρήτης  (άρθρο 12 παρ. 3),  επειδή  η συντριπτική πλειοψηφία των Μητροπολιτών που αποτελούσαν την αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της  Σερβίας, δηλαδή δεκαεπτά (17) από τους είκοσι πέντε (25), ήταν αντίθετη στην ψήφο του Πατριαρχείου Σερβίας υπέρ της δογματικής απόφασης με τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», όπως προκύπτει από το γεγονός ότι οι εν λόγω δεκαεπτά (17) Μητροπολίτες δεν υπέγραψαν την συγκεκριμένη δογματική απόφαση.

12 – Ενώ αναγνωρίζει τις αιρετικές ομάδες  ως  Εκκλησίες  και  το  Παγκόσμιο Συμβούλιο «Εκκλησιών» ως διαχριστιανικό οργανισμό που προάγει την «Εκκλησία του Οικουμενισ μού» ως την δήθεν Καθολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως, αποφεύγει να αναγνωρίσει τυπικά ως Οικουμενικές Συνόδους  τις ήδη αναγνωρισμένες στη συνείδηση  του Χριστεπωνύμου  Πληρώματος  της  Εκκλησίας–Σώματος Χριστού, Η ́ Οικουμενική Σύνοδο επί  Μεγάλου Φωτίου  και  Θ ́ Οικουμενική Σύνοδο επί Αγ.Γρηγορίου του Παλαμά,  όπως έπρατταν, κατά πάγια πρακτική, οι  Άγιες  και  Μεγάλες Οικουμενικές Σύνοδοι  σε σχέση με τις προηγηθείσες.

Η Παναίρεση του Οικουμενισμού εισήχθη «συνοδικώς» μέσω της δογματικής απόφασης της Ψευδο-Συνόδου με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον». Αυτή η δογματική απόφαση αλλοιώνει δογματικά τα άρθρο του Συμβόλου  της  Πίστεως  Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως  «Και  εις  το Πνεύμα το Άγιον ...το  εκ  του  Πατρός  εκπορευόμενον»,  «Εις  Μίαν,  Αγίαν, Καθολικήν  και  Αποστολικήν Εκκλησίαν» και «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών». Διότι:

Α - Αναγνωρίζει τον Παπισμό ως Εκκλησία εντασσόμενη στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», χωρίς οι εκπρόσωποι και οι οπαδοί του να μετανοήσουν για τις πλάνες τους, το μη προβλεπόμενο στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και στο Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο «δογματικό» πρωτείο επισκοπικής εξουσίας επί όλης της Εκκλησίας, το filioque (που έχει καταδικαστεί από την Η ́ Οικουμενική Σύνοδο και το οποίο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο της Πίστεως «Και εις το Πνεύμα το Άγιον... το εκ του Πατρός εκπορευόμενον...», τη σχολαστική νεοπλατωνική αυγουστίνεια θεολογία η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Ορθόδοξη Πνευματικότητα της θεραπευτικής μεθόδου της κάθαρσης – φωτισμού – θέωσης κλπ.

Β – Αναγνωρίζει, μαζί με τον Παπισμό,  και  τις  λοιπές  αιρέσεις,  Μονοφυσίτες,  Παλαιο- καθολικούς,  Αγγλικανούς  και  λοιπούς  Προτεστάντες  ως  Εκκλησίες  εντασσόμενες στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».

Γ – Αναγνωρίζει  το  Παγκόσμιο  Συμβούλιο  των  «Εκκλησιών»,  τα  κείμενά του  και τους σκοπούς του, ήτοι:

1) Ότι  το εν λόγω  Παγκόσμιο  Συμβούλιο  είναι «Αδελφότητα Εκκλησιών», στη βάση της ισότητας  ως  προς  την κατεχόμενη  από αυτές θεολογική αλήθεια (αρθ. 1 Καταστατικού ΠΣΕ). Δηλ. όταν μια Εκκλησία (ορθόδοξη ή προτεσταντική), γίνει μέλος του Π.Σ.Ε. Αναγνωρίζει ως Εκκλησίες τις λοιπές ορθόδοξες ή προτεσταντικές Εκκλησίες – μέλη.

2) Ότι οι «Εκκλησίες – μέλη του» (12 Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και περίπου 340 Προτεσταντικές «Εκκλησίες») έχουν  στόχο  την  ορατή  ενότητά τους,  η οποία είναι διαφορετική από την ενότητα εν Χριστώ των Ορθοδόξων Εκκλησιών (αρθ. 3 Καταστατικού ΠΣΕ). Δηλ. έχουν ως στόχο τους την ενότητα της «Εκκλησίας του Οικουμενισμού» ή της Πράσινης Παγκόσμιας Θρησκείας του Σατανά, με βάση τη λεγόμενη «βαπτισματική θεολογία» (του Κειμένου Β.Ε.Μ. της Λίμα – Περού του 1982 για μερική αποδοχή των ετερόδοξων τελετών βαπτίσματος, ευχαριστίας και ιερωσύνης), δηλ. την ένταξη στην ακόμη αόρατη αδιαίρετη Εκκλησία «Εκκλησία του Οικουμενισμού» («θεολογία της ενωμένης αόρατης, αλλά διαιρεμένης ορατής Εκκλησίας») των Χριστιανών εν γένει μέσω βαπτίσματος στο όνομα της Αγίας Τριάδος χωρίς να απαιτείται ούτε ο κανόνας του τύπου της τριπλής κατάδυσης στο νερό ούτε η ακριβής Ορθόδοξη πίστη. Η μεν «θεολογία της αδιαίρετης αόρατης Εκκλησίας» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», η δε «βαπτισματική θεολογία» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών».

Το  εκκλησιολογικό  κείμενο «Προσκεκλημένοι  να  είμαστε  η  Μία  Εκκλησία (= του Οικουμενισμού) (Called to be the One Church)» της 23-2-2006 της Θ ́ Γενικής Συνέλευσης του Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών» στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας το 2006, το οποίο  αποδέχθηκε  η  πλειονότητα των Ορθόδοξων εκπροσώπων, αμφισβητεί και προσβάλλει δογματικά το άρθρο της Πίστεως «Εις Μίαν...Καθολικήν...Εκκλησίαν»  και  συγκεκριμένα  τις ιδιότητες της «Μίας» (δηλ. της ενότητας στην πίστη των τοπικών ορθόδοξων εκκλησιών) και της «Καθολικής» (δηλ. της πληρότητας της πίστης). Διότι οι εν λόγω Ορθόδοξοι εκπρόσωποι αποδέχθηκαν το εν λόγω κείμενο το οποίο προβλέπει:

1 – Η Ορθόδοξη Εκκλησία, της οποίας δώδεκα (12) Αυτοκέφαλες Εκκλησίες είναι μέλη του Π.Σ.Ε., δεν αποτελεί καθ’ εαυτήν την Καθολική Εκκλησία, αλλά η Καθολική Εκκλησία ταυτίζεται με την «Εκκλησία του Οικουμενισμού». Κατά την παρ. 6 του εν λόγω εκκλησιολογικού κειμένου, «... Κάθε εκκλησία (είτε ορθόδοξη είτε προτεσταντική) είναι η Καθολική Εκκλησία, αλλά δεν είναι το σύνολο αυτής.  Κάθε εκκλησία  (ορθόδοξη  ή  προτεσταντική) εκπληρώνει την καθολικότητά της σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες.

Επιβεβαιώνουμε ότι η καθολικότητα της Εκκλησίας εκφράζεται πιο ορατά στη συμμετοχή στη θεία κοινωνία και σε αμοιβαία αναγνωρισμένους και συμφιλιωμένους (δηλ. χωρίς ακριβή Ορθόδοξη πίστη) κληρικούς (“... Each church is the Church catholic, but not the whole of it. Each church fulfils its catholicity when it is in communion with the other churches. We affirm that the catholicity of the Church is expressed most visibly in sharing holy communion and in a mutually recognized and reconciled ministry”).

2 –Είναι θεμιτή η ύπαρξη ποικιλίας δογμάτων μέσα στην «Εκκλησία του οικουμενισμού» δηλαδή η ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα των πίστεων (unity in diversity), ήτοι η περιεκτικότητα  των  πίστεων  ( comprehensiveness )  αντί  της   αποκλειστικότητας  της ακριβούς Ορθόδοξης πίστης (exclusiveness).

        Κατά την παρ. 5 του ίδιου εκκλησιολογικού κειμένου, «... Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν διαφορετικές εκκλησιολογικές αφετηρίες και ένα φάσμα απόψεων για τη σχέση της «Εκκλησίας του Οικουμενισμού» με τις εκκλησίες (μέλη του Π.Σ.Ε., ορθόδοξες ή προτεσταντικές). Μερικές διαφορές εκφράζουν ... την καλοσύνη... Άλλες διαφορές διαιρούν την «Εκκλησία του Οικουμενισμού», αυτές πρέπει να υπερπηδηθούν.. έτσι ώστε ο χωρισμός και η απόκλιση να μην έχουν την τελευταία λέξη...». (... We acknowledge that there are different ecclesiological starting points, and a range of views on the relation of the Church to the churches.Some differences express...goodness...Other differences divide the Church, these must be overcome... so that separation and exclusion do not have the last word”). Και το εκκλησιολογικό κείμενο «Δήλωση Ενότητας – Αναθεωρημένη (Unity Statement – Revised)» της 10ης Γενικής Συνέλευσης του Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών» στο Πουσάν της Νοτίου Κορέας (8-11-2013), το οποίο αποδέχθηκαν επίσης οι περισσότεροι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι, αναφέρεται σε «διαιρέσεις μεταξύ των εκκλησιών μας και μέσα σε αυτές (divisions among and within our churches)” (παρ. 14), δηλ. δεν αναφέρεται σε αιρετικές αποσχίσεις των αιρετικών από την Αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία. Η παρ. 15 του ίδιου κειμένου, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Σε πιστότητα προς την κοινή κλήση μας, θα επιζητήσουμε μαζί με την πλήρη ορατή ενότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας όταν θα εκφράσουμε την ενότητά μας γύρω από τη μία Τράπεζα του Κυρίου (in faithfulness to this our common calling, we will seek together the full visible unity of the One, Holy, Catholic and Apostolic Church when we shall express our unity around one Table of the Lord)». Επιβεβαιώνεται δηλ., μετά το ανωτέρω κείμενο του Πόρτο Αλέγκρε, και σε αυτό το κείμενο του Πουσάν, ότι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν είναι η Αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά η νέα «Εκκλησία του Οικουμενισμού» ή Πράσινη Παγκόσμια Θρησκεία του Σατανά, ο οποίος είναι ο «Κύριος» αυτού του κειμένου και η προγραμματιζόμενη Τράπεζά του είναι η «Τράπεζα των δαιμονίων». 

 

Β. Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Ή ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ Ή ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ, ΤΙΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

 

Η Παναίρεση του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, η οποία εισήχθη ψευδο-συνοδικώς από το Συνέδριο της Αποστασίας της Κρήτης, είναι ήδη κατεγνωσμένη:

α) από τους Αποστόλους και ενδεικτικά τον Απόστολο Ιωάννη (Α ́Καθολική Επιστολή του, Αποκάλυψη κλπ.) και τον Απόστολο Παύλο (Επιστολές του προς Κολασσαείς, προς Τιμόθεο Α ́ και Β ́, προς Τίτο κλπ.),

β) από τις Οικουμενικές Συνόδους και ενδεικτικά την Β ́ Οικουμενική Σύνοδο (Κανόνας 7, ο οποίος, μεταξύ άλλων, συγκαταλέγει  μεταξύ  των  αιρέσεων  τους Γνωστικούς Μοντα-νιστές), την Ε ́ Οικουμεν. Σύνοδο  [η οποία καταδίκασε  το δόγμα του Γνωστικού Απελλή, μαθητή  του  Γνωστικού  Μαρκίωνα  (κατά  τον  οποίο  «όθεν και  έφασκε  μη  δειν όλως εξετάζειν τον λόγον, αλλ’ έκαστον, ως πεπίστευκε, διαμέν.........ν.  Σωθήσεσθαι  γαρ τους επί τον εσταυρωμένον ηλπικότας απεφαίνετο, μόνον εάν εν έργοις αγαθοίς ευρίσ-κωνται», δηλ. «γι’ αυτό έλεγε ότι δεν είναι καθόλου ανάγκη να εξετάζουμε τους  λόγους,αλλά καθένας να παραμείνει στις πεποιθήσεις του.  

       Διότι ισχυριζόταν ότι θα σωθούν οι ελπίζοντες στον εσταυρωμένο, μόνον αν βρεθούν πράττοντας αγαθά έργα», βλ. Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο Ε ́, κεφάλαιο 13, στίχος 5) μαζί με τους Μαρκιωνιστές (βλ. Μελετίου Καλαμαρά, Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος, Κεφάλαια δογματικά, ΙΒ ́ Κεφάλαιον, Αθήναι 1985, σελ. 592-593)], την ΣΤ ́ Οικουμενική Σύνοδο (Κανόνας 95, ο οποίος, μεταξύ άλλων, συγκαταλέγει στους αιρετικούς τους Γνωστικούς Μανιχαίους, Ουαλεντιανούς, Μαρκιωνιστές),

γ) από τους Πατέρες της Εκκλησίας και ενδεικτικά τον Άγιο Ειρηναίο Λουγδούνου (στο έργο του με τίτλο «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως»), τον Άγιο Ιππόλυτο Ρώμης (στο έργο του με τίτλο «Κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος», P.G., τομ. 16, ΙΙΙ, σελ. 3017-3454), Μέγα Φώτιο (στο έργο του με τίτλο «Διήγησις περί της Μανιχαίων Αναβλαστήσεως», Λόγοι 4, ΕΠΕ, Μ. Φώτιος, τομ. 4, σελ. 10-337) 

 

Γ. ΟΙ ΔΕΚΑ (10) ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΙ (ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΝΝΟΙΑ) ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΣΤΗΝ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, ΕΙΣΗΓΑΓΑΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ΚΑΙ ΔΙΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ  ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ  Ή  ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ  Ή ΘΡΗΣΚΕΥ-ΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ, ΚΑΙ  ΟΙ  ΛΟΙΠΟΙ  ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ  ΤΩΝ  ΕΝ  ΛΟΓΩ  ΔΕΚΑ (10) ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΩΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ  ΟΥΤΕ ΑΠΟΚΗΡΥΞΑΝ ΤΙΣ ΚΑΚΟΔΟΞΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΛΟΓΩ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟΥ ΟΥΤΕ ΕΠΑΥΣΑΝ - ΟΠΩΣ ΟΦΕΙΛΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 15ο ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ - ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΤΟΥΣ 

 

Οι δέκα (10) Προκαθήμενοι (με την ανωτέρω έννοια) οι οποίοι συμμετείχαν στην Ψευδο-σύνοδο της Κρήτης,

1 - παραβίασαν την πάγια και θεμελιώδη - συμφωνημένη από το έτος 1961 - διορθόδοξη αρχή της ομοφωνίας στη λήψη των πανορθόδοξων συνοδικών αποφάσεων, παρά την εκκλήσεις των άλλων τεσσάρων Ορθόδοξων Αυτοκέφαλων Εκκλησιών που δεν συμμετείχαν στην εν λόγω Ψευδο-σύνοδο, για αναβολή της με σκοπό να εφαρμοστεί αυτή τη αρχή της ομοφωνίας,

2 – ψήφισαν, για λογαριασμό των Αυτοκέφαλων τις οποίες εκπροσωπούσαν, υπέρ των έξι (6) κακόδοξων αποφάσεων της εν λόγω Ψευδο-συνόδου και μάλιστα της δογματικής της απόφασης με τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» (www.holycouncil.org), με τις οποίες εισήγαγαν ψευδο-συνοδικώς την Παναίρεση του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, και

3 – διέδωσαν τις έξι (6) κακόδοξες αποφάσεις της εν λόγω Ψευδο-συνόδου και μάλιστα τη δογματική της απόφαση με τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», μέσω της Εγκυκλίου και του Μηνύματος της λεγόμενης «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» και (www.holycouncil.org),

4 – δεν   αποφάνθηκαν  για   τις   κακόδοξες  δημόσιες  πράξεις  και  λόγους  Ορθόδοξων Εκκλησιαστικών  ηγετών  και  κληρικών  οι  οποίοι  τεκμηριώνονται  στο βιβλίο  με τίτλο «Άγιον  Όρος – Διαχρονική μαρτυρία  στους αγώνες  υπέρ της Πίστεως», έκδοση Αγιορειτών Πατέρων–Άγιον Όρος 2014 (http://www.filoumenos.com/download/periodiko.pdf).

       Οι λοιποί αρχιερείς των δέκα (10)Αυτοκέφαλων Εκκλησιών των οποίων οι Προκαθήμενοι και οι Αντιπροσωπείες συμμετείχαν στην Ψευδο-σύνοδο της Κρήτης,  ούτε αποκήρυξαν τις κακόδοξες αποφάσεις της εν λόγω Ψευδο-συνόδου ούτε έπαυσαν – όπως όφειλαν σύμφωνα με τον 15ο Κανόνα, παράγραφος 4, της Πρωτοδευτέρας Συνόδου (της συγκληθείσης επί Μεγάλου Φωτίου)  – το μνημόσυνο των Προκαθημένων τους.

Κατόπιν των ανωτέρω, εμείς οι υπογράφοντες Ορθόδοξοι πιστοί, προκειμένου να παραμείνουμε στην Εκκλησία των Αποστόλων που είναι το Σώμα Χριστού [η οποία είναι άσπιλη και άμωμη από οποιαδήποτε αίρεση («και πύλαι Άδου ού κατισχύσουσιν αυτής», Ματθ. 16, 18)],

1 – απορρίπτουμε, ως κακόδοξες και αιρετικές, τις έξι (6) αποφάσεις της Ψευδο- συνόδου της Κρήτης και μάλιστα τη δογματική απόφαση με τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», επειδή έχουμε ως Ορθόδοξοι πιστοί τούτο το δικαίωμα και την υποχρέωση από την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, όπως το αναγνωρίζει η Εγκύκλιος των τεσσάρων (4) Πατριαρχών και των Πατριαρχικών τους Συνόδων του έτους 1848,

2 - παύουμε, σύμφωνα με τον 15ο Κανόνα, παράγραφος 4, της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, την εκκλησιαστική κοινωνία με τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν στην Ψευδο-σύνοδο της Κρήτης, που εκπροσωπούν μόνον το ένα τρίτο (1/3) των Ορθόδοξων πιστών, και οι οποίες, με την εν λόγω Ψευδο-σύνοδο, ίδρυσαν τη Νεοφανή Ψευδο-Εκκλησία του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, με τα Νεοφανή της Δόγματα που περιέχονται στην ψευδο-συνοδική παναιρετική απόφαση «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», αλλοιώνοντας δογματικά τα Άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» και «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών» και με όσους κληρικούς μνημονεύουν τους προκαθημένους των παραπάνω Αυτοκεφάλων και έχουν κοινωνία με τους επισκόπους που έλαβαν μέρος σ’αυτήν την ψευδοσύνοδο και με όσους δεν έλαβαν μέρος, αλλά τους μνημονεύουν και διατηρούν κοινωνία με αυτούς,  όπως ο καταδικασθείς σε καθαίρεση και αφορισμό, στη Σύνοδο του 1344 από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα, Αγιορείτης ιερομόναχος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (ο οποίος είχε παύσει το μνημόσυνο του Πατριάρχη Καλέκα) και ο μαθητής του μοναχός Ιωσήφ ο Καλόθετος (ο οποίος είχε παύσει την εκκλησιαστική κοινωνία με τον Πατριάρχη Καλέκα) απάντησαν  στον  Πατριάρχη  Κωνσταντινουπόλεως   Ιωάννη  Καλέκα  το  1344  (δηλαδή πριν  την  καθαίρεση  αυτού του τελευταίου το 1347) για την καινοτομία του Καλέκα στην Ορθόδοξη Πίστη που αφορά τη λατινόφρονη αίρεση της κτιστής Χάριτος, δηλαδή ότι ο τότε Πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας, αποδεχόμενος την εν λόγω καινοτομία του λατινόφρονα Ακινδύνου, ίδρυσε την Νεοφανή Ψευδο-εκκλησία του με τα νεοφανή του δόγματα, και δεν μπορεί να καθαιρέσει και να αφορίσει από την Εκκλησία του Χριστού τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και τον μαθητή του μοναχό Ιωσήφ Καλόθετο, οι οποίοι τιμωρήθηκαν με αυτές τις εκκλησιαστικές ποινές από τον Πατριάρχη Καλέκα, επειδή παραμένουν στην Εκκλησία των Αποστόλων που είναι το Σώμα Χριστού.

20-01-2017  Οι Ορθόδοξοι πιστοί που απορρίπτουμε τις αποφάσεις

 της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης ως κακόδοξες και αιρετικές

(Βλέπε και “Μελέτη για την ψευδοσύνοδο της Κρήτης και συνέπειες αυτής” του ιδίου,

στην Ιστοσελίδα: «Θεογνωσία»)