Το κείμενο (ἀπόσπασμα ἀπό τον βίο τοῦ Ὀσίου):
«Κάποιος Μοναχός, ἁπλός στην διάνοια, ἦταν μαθητής τοῦ ἱεροῦ Παϊσίου, με καλή ὑπακοή σε ὃλα του τα προστάγματα. Πηγαίνοντας αὐτός μια φορά στην Αἲγυπτο, για να πουλήσει το ἐργόχειρο, συνάντησε στον δρόμο κάποιον Ἑβραῖο, που βάδιζε μαζί του. Αὐτός, ἀφοῦ κατάλαβε την ἁπλότητα τοῦ Μοναχοῦ, ἒχυσε σ’αὐτόν με την μολυσμένη του γλῶσσα, το δηλητήριο τοῦ ψυχοφθόρου φιδιοῦ, (τοῦ διαβόλου δηλαδή) που εἶχε στην καρδιά του, λέγοντάς του: «ὦ μοναχέ γιατί πιστεύετε στον Ἐσταυρωμένο ἁπλῶς και ὡς ἒτυχε, ἐνῶ αὐτός δεν εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας; Γιατί ἂλλος θα εἶναι ἐκεῖνος και ὂχι αὐτός που πιστεύετε σεῖς οἱ χριστιανοί». Ὁ Μοναχός ἀπό την ἀκακία και ἁπλότητα τῆς καρδιάς του πλανήθηκε και τοῦ εἶπε: «ἲσως εἶναι ἒτσι, καθώς σύ λέγεις»· και ἀμέσως, άλοίμονο για την συμφορά που ἒπαθε ὁ δυστυχισμένος! ἒχασε την χάρι τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, καθώς θα γίνει φανερό ἀπό τα παρακάτω· γιατί ὃταν ἐπέστρεψε στην ἒρημο και τον εἶδε ὁ θεῖος Παϊσιος, δεν τον δεχόταν καθόλου, οὒτε κἂν να τον δεῖ ἢθελε, οὒτε να πλησιάσει σ’αὐτόν και να συνομιλήσει μαζί του, ἀλλά τον ἀποστρεφόταν.
Βλέποντας ὁ μαθητής τον γέροντά του ὃτι τον ἀποστρέφεται, εἶχε πικρή λύπη και ἀποροῦσε για την αἰτία· γι’αὐτό πέφτοντας στα πόδια του, τοῦ εἶπε· «γιατί, πάτερ, με ἀποστρέφεσαι τον ἂθλιο και δεν θέλεις να με δεῖς, ἀλλά με συχαίνεσαι σαν βδέλυγμα, πρᾶγμα που ἂλλοτε δεν μοῦ το ἒκανες;» Και ὁ γέρων τοῦ εἶπε· «και ποιος εἶσαι σύ ἂνθρωπε, γιατί δεν σε γνωρίζω». Και ὁ μαθητής τοῦ εἶπε· «και ποιό ἀσυνήθιστο πρᾶγμα εἶδες πάτερ σε μένα, για το ὁποῖο δεν με γνωρίζεις; Δεν εἶμαι ἐγώ ὁ τάδε μαθητής σου;» Και ὁ γέρων τοῦ εἶπε· «ἐκεῖνος ὁ μαθητής μου ἦταν Χριστιανός και εἶχε βάπτισμα, ἐνῶ σύ δεν εἶσαι Χριστιανός· ἐάν ἐσύ εἶσαι ἐκεῖνος ὀ μαθητής μου, γνώριζε, ὃτι το βάπτισμα και τα σημεῖα τῶν Χριστιανῶν ἒφυγαν ἀπό σένα· πές μου, τι σοῦ συνέβει και τι ἒπαθες στον δρόμο;» Ὀδυρόμενος ἐκεῖνος ἒλεγε· «δεν ἒπαθα τίποτε, πάτερ». Και ὁ γέροντας τοῦ λέγει· «πήγαινε τέκνο μου, μακρυά ἀπό μένα, γιατί δεν ὑποφέρω να ἀκούω ὁμιλία ἀνθρώπου, που ἀρνήθηκε τον Χριστό· γιατί ἐάν ἦσουνα σύ ὁ μαθητής μου ἐκεῖνος, θα σε ἒβλεπα ὃπως ἦσουν πρῶτα». Τότε ὁ δυστυχής ἐκεῖνος Μοναχός άναστέναξε και χύνοντας δάκρυα, που κινοῦσαν σε εὐσπλαχνία τον γέροντα, εἶπε, ὃτι εἶναι έκεῖνος ὁ ἲδιος μαθητής του και ὂχι ἂλλος, και ὃτι καθόλου δεν γνωρίζει το ἒγκλημά του ποιό εἶναι, οὒτε ἒκανε κανένα κακό.
Και ὁ μέγας Παϊσιος τοῦ λέγει· «με ποιόν συνωμίλησες στον δρόμο πού πήγαινες;» Και ὁ μαθητής τοῦ ἀποκρίθηκε· με ἓναν Ἑβραῖο συνωμίλησα, και ὂχι με κάποιον ἂλλο. «Τι σοῦ εἶπε ὁ Ἑβραῖος και τι τοῦ ἀποκρίθηκες ἐσύ;» Δεν μοῦ εἶπε κάτι ἂλλο παρά μόνο τοῦτο, ὃτι ὁ Χριστός δεν εἶναι αὐτός πού προσκυνᾶτε σεῖς οἱ Χριστιανοί, ἂλλος εἶναι ἐκεῖνος πού μέλλει να ἒρθει· και ἐγώ τοῦ εἶπα· “ἲσως εἶναι ἒτσι, ὃπως το λές”. Τότε ὁ γέροντας τοῦ εἶπε· «ἂθλιε, ποιό ἂλλο εἶναι χειρότερο και αἰσχρότερο ἀπό αὐτό που εἶπες, με το ὁποῖο και τον Χριστό ἀρνήθηκες και το Ἃγιο Βάπτισμα ξεντύθηκες, ταλαίπωρε; Λοιπόν πήγαινε, κλαῦσε τον ἑαυτό σου, ὃπως θέλεις· καμμία σχέση δεν ἒχεις πλέον μαζί μου, γιατί το ὂνομά σου γράφτηκε μαζί με ἐκείνους που ἀρνήθηκαν τον Χριστό, και μαζί με αὐτούς μέλλεις να κολαστῆς».
Αὐτά ἀφοῦ ἂκουσε ὁ μαθητής, ἀναστέναξε ἀπό τα βάθη τῆς ψυχῆς του και ἐθρήνησε και ὀδυρόμενος ἒλεγε· «ἐλέησέ με πάτερ τον δυστυχή, γιατί δεν ξέρω τι θα γίνω, που ἀπό την ἀπροσεξία μου ξεντύθηκα το θεῖο Βάπτισμα και ἒγινα βορά τῶν δαιμόνων· ὃμως σε σένα μετά τον Θεό καταφεύγω· μη με παραβλέψεις τον ἂθλιο».
Κατ’ αὐτόν τον τρόπο παρακαλῶντας ὁ μαθητής, με δάκρυα περισσότερο παρά με λόγια, κίνησε σε εὐσπλαγχνία τον γέροντα, που τοῦ εἶπε· «ἒχε ὑπομονή τέκνο, να παρακαλέσω τους οἰκτιρμούς και το ἒλεος Τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ για σένα»· αὐτά ἀφοῦ εἶπε, παρακαλοῦσε θερμά Τον Θεό και ζητοῦσε ἀπό Αὐτόν την συγχώρηση τοῦ μαθητή του. Και ὁ Θεός δεν ἂργησε, ἀλλά ἀμέσως συγχώρησε την ἁμαρτία τοῦ μηθητή του, και τον ἀξίωσε πάλι να λάβει την χάρι τοῦ θείου Βαπτίσματος· γιατί ὁ θεῖος Παϊσιος εἶδε σαν περιστέρι Το Πνεῦμα Το Ἃγιο να εἰσέρχεται ἀπό το στόμα τοῦ μαθητή, και το βλάσφημο πνεῦμα να ἐξέρχεται σαν καπνός και να διαλύεται στον ἀέρα· με αὐτόν τον τρόπο ὁ Ὃσιος πληροφορήθηκε, ὃτι πραγματοποιήθηκε ἡ παράκλησή του και ἀφοῦ στράφηκε εἶπε στον μαθητή του· «δόξασε Τον Θεό, τέκνο, και να Τον εὐχαριστήσεις μαζί μου, γιατί το ἀκάθαρτο πνεῦμα τῆς βλασφημίας βγῆκε ἀπό σένα, και ἀντί ἐκείνου, μπῆκε σε σένα Το Πνεῦμα Το Ἃγιο και σοῦ δόθηκε πάλι το χάρισμα τοῦ Βαπτίσματος· λοιπόν πρόσεχε καλά, να μη πέσεις ἂλλη φορά στις παγίδες τῆς άσέβειας με την ἀπροσεξία και την ἀμέλειά σου, οὒτε να προδώσεις την ψυχή σου, για να μη φλέγεται στην φωτιά τῆς κολάσεως για κανένα ἂλλο ἁμάρτημα». Και με αὐτόν τον τρόπο διώρθωσε τον μαθητή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου