Τα επίσημα κείμενα της "Αγ(ρ)ίας και Μεγάλης" ψευδοσυνόδου

Τα ἐπίσημα κείμενα τῆς " Ἁγ(ρ)ίας καί Μεγάλης" Ψευδοσυνόδου τοῦ Ἰουνίου 2016: Ἐγκύκλιος, Μήνυμα καί Ἀποφάσεις

Pavlos Hadjiprodromou2018-02-27T12:36:18+00:00

Ἐγκύκλιος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Μήνυμα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

α) Ἡ Ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν σύγχρονον κόσμο.

β) Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύμα.τὰ αὐτοῦ.

γ) Ἡ Ὀρθόδοξος Διασπορά.

δ) Τὸ Αὐτόνομον καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ.

ε) Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον.

στ) Ἡ σπουδαιότης τῆς νηστείας καὶ ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον.

Στην φωτογραφία ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Κύπρου

Andreas Matei2016-07-06T14:07:35+00:00

Ε)   ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

1………………………………………………………………..

16.  Ἕν ἐκ τῶν κυρίων ὀργάνων ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως εἶναι τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.). Ὡρισμέναι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ὑπῆρξαν ἱδρυτικά μέλη καί ἐν συνεχείᾳ ἅπασαι ἀπέβησαν μέλη αὐτοῦ. Τό Π.Σ.Ε. εἶναι ἕν συγκεκροτημένον διαχριστιανικόν σῶμα, παρά τό γεγονός ὅτι τοῦτο δέν συμπεριλαμβάνει ἁπάσας τάς ἑτεροδόξους Χριστιανικάς Ἐκκλησίας καί Ὁμολογίας. Παραλλήλως, ὑφίστανται καί ἄλλοι διαχριστιανικοί ὀργανισμοί καί περιφερειακά ὄργανα, ὡς ἡ Διάσκεψις τῶν Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν (Κ.Ε.Κ.), τό Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς (Σ.Ε.Μ.A.) καί τό Παναφρικανικόν Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν. Ταῦτα μετά τοῦ Π.Σ.Ε. τηροῦν σημαντικήν ἀποστολήν διά τήν προώθησιν τῆς ἑνότητος τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι Γεωργίας καί Βουλγαρίας ἀπεχώρησαν ἐκ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ἡ μέν πρώτη ἐν ἔτει 1997, ἡ δέ δευτέρα ἐν ἔτει 1998, ὡς ἔχουσαι αὐτῶν ἰδίαν γνώμην περί τοῦ ἔργου τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καί οὕτω δέν συμμετέχουν εἰς τάς ὑπ᾽ αὐτοῦ καί τῶν ἄλλων διαχριστιανικῶν ὀργανισμῶν δραστηριότητας.

17.  Αἱ Ὀρθόδοξοι κατά τόπους Ἐκκλησίαι–μέλη τοῦ Π.Σ.Ε., μετέχουν πλήρως καί ἰσοτίμως ἐν τῷ ὀργανισμῷ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καί συμβάλλουν δι’ ὅλων τῶν εἰς τήν διάθεσιν αὐτῶν μέσων διά τήν προώθησιν τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως καί τῆς συνεργασίας ἐπί τῶν μειζόνων κοινωνικοπολιτικῶν προκλήσεων. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπεδέχθη προθύμως τήν ἀπόφασιν τοῦ Π.Σ.Ε. νά ἀνταποκριθῇ εἰς τό αἴτημά της περί συστάσεως Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς διά τήν Ὀρθόδοξον συμμετοχήν εἰς τό Π.Σ.Ε., συμφώνως πρός τήν ἐντολήν τῆς Διορθοδόξου Συναντήσεως τῆς Θεσσαλονίκης (1998). Τά ὑπό τῆς Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς καθιερωθέντα κριτήρια, τά ὁποῖα προετάθησαν ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων καί ἐγένοντο δεκτά ὑπό τοῦ Π.Σ.Ε., ὡδήγησαν εἰς τήν σύστασιν τῆς Μονίμου Ἐπιτροπῆς Συνεργασίας καί Συναινέσεως, ἐπεκυρώθησαν δε καί ἐνετάχθησαν εἰς τό Καταστατικόν καί εἰς τόν Κανονισμόν λειτουργίας τοῦ Π.Σ.Ε.

18.  Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πιστή εἰς τήν ἐκκλησιολογίαν αὐτῆς, εἰς τήν ταυτότητα τῆς ἐσωτερικῆς αὐτῆς δομῆς καί εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, συμμετέχουσα ἐν τῷ ὀργανισμῷ τοῦ Π.Σ.Ε., οὐδόλως ἀποδέχεται τήν ἰδέαν τῆς «ἰσότητος τῶν Ὁμολογιῶν» καί οὐδόλως δύναται νά δεχθῇ τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας (!)  ὥς τινα διομολογιακήν προσαρμογήν. --- (σ.σ. Καὶ ἐνῶ ἐδῶ ἰσχυρίζονται, ὅτι ἂν καὶ εἶναι μέλη τοῦ Π.Σ.Ε,. ἐντούτοις φυλάγουν τὴν πίστη τῶν ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ τὴν Γενικὴ συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., πού ἔλαβε χώρα στὸ Ροrto Alegre τὸ 2006, καταφανῶς τὴν πρόδωσαν, διακηρύττοντας καὶ ὑπογράφοντας ὅτι : « Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὄχι ἁπλὰ μέρος της. Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὄχι ὁλόκληρη. Κάθε ἐκκλησία πληρεῖ τὴν καθολικότητά της, ὅταν εὑρίσκεται ἐν κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες .» ---  Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἡ ἑνότης ἡ ὁποία ἀναζητεῖται ἐν τῷ Π.Σ.Ε. δέν δύναται νά εἶναι προϊόν μόνον θεολογικῶν συμφωνιῶν, ἀλλά καί τῆς ἐν τοῖς μυστηρίοις τηρουμένης καί βιουμένης ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ ἑνότητος τῆς πίστεως.

19.  Αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι–μέλη θεωροῦν ὡς ἀπαραίτητον ὅρον τῆς συμμετοχῆς εἰς τό Π.Σ.Ε τό ἄρθρον-βάσιν τοῦ Καταστατικοῦ αὐτοῦ, συμφώνως τῷ ὁποίῳ, μέλη αὐτοῦ δύνανται νά εἶναι ὅσοι πιστεύουν εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα κατά τάς Γραφάς καί ὁμολογοῦν κατά τό Σύμβολον Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως τόν ἐν Τριάδι Θεόν, Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα. Ἔχουν δέ βαθεῖαν τήν πεποίθησιν ὅτι αἱ ἐκκλησιολογικαί προϋποθέσεις τῆς Δηλώσεως τοῦ Toronto (1950), τιτλοφορουμένης «Ἡ Ἐκκλησία, αἱ Ἐκκλησίαι καί τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν», εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας διά τήν Ὀρθόδοξον συμμετοχήν εἰς τό Συμβούλιον. Ὅθεν, αὐτονόητον, ὅτι τό Π.Σ.Ε. δέν εἶναι καί ἐν οὐδεμιᾷ περιπτώσει ἐπιτρέπεται νά καταστῇ ὑπέρ-Ἐκκλησία. ---(σ.σ. Ἡ Ἐπιτροπὴ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε) ποὺ συνῆλθε στὸ Τορόντο τοῦ Καναδᾶ κατὰ τὸ ἔτος 1950, ἡ γνωστὴ «Δήλωση τοῦ Τορόντο» ποὺ τιτλοφορεῖται «Ἡ Ἐκκλησία, οἱ Ἐκκλησίες καὶ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ἐνῶ ἀναφέρει ρητὰ ὅτι τὸ Π.Σ.Ε. δὲν πρέπει ποτὲ νὰ γίνει ὑπὲρ-ἐκκλησία, καταληκτικὰ σημειώνει ὅτι «οἱ ἐκκλησίες ἀναγνωρίζουν ὅτι τὸ νὰ ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιὸ περιεκτικὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποτελεῖ μέλος τῆς ἴδιας του τῆς ἐκκλησίας» --- !!!!

           Σκοπός τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν δέν εἶναι νά διαπραγματεύεται ἑνώσεις μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπερ δύναται νά γίνῃ μόνον ὑπό τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐνεργουσῶν ἐξ ἰδίας πρωτοβουλίας, ἀλλά νά φέρῃ τάς Ἐκκλησίας εἰς ζῶσαν ἐπαφήν πρός ἀλλήλας καί νά προαγάγῃ τήν μελέτην καί συζήτησιν τῶν ζητημάτων τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος. Οὐδεμία Ἐκκλησία ὑποχρεοῦται νά ἀλλάξῃ τήν ἐκκλησιολογίαν αὐτῆς κατά τήν εἴσοδόν της εἰς τό Συμβούλιον […] Ἐν τούτοις, τό γεγονός τῆς ἐντάξεως αὐτῆς εἰς τό Συμβούλιον δέν συνεπάγεται ὅτι ἑκάστη Ἐκκλησία ὀφείλει νά θεωρῇ τάς ἄλλας ὡς Ἐκκλησίας ὑπό τήν ἀληθῆ καί πλήρη ἔννοιαν τοῦ ὅρου» (Δήλωσις τοῦ Toronto, § 2, 3.3, 4.4).

20.  Αἱ προοπτικαί τῶν θεολογικῶν διαλόγων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τοῦ λοιποῦ χριστιανικοῦ κόσμου προσδιορίζονται πάντοτε ἐπί τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καί τῶν κανονικῶν κριτηρίων τῆς ἤδη διαμεμορφωμένης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως.

21.  Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ τήν ἐνίσχυσιν τοῦ ἔργου τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καί Τάξις» καί μετ’ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος παρακολουθεῖ τήν μέχρι τοῦδε θεολογικήν αὐτῆς προσφοράν. Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα, τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἀξιόλογον βῆμα εἰς τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν διά τήν προσέγγισιν τῶν χριστιανῶν. Ἐν τούτοις ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διατηρεῖ ἐπιφυλάξεις διά κεφαλαιώδη ζητήματα πίστεως καί τάξεως, διότι αἱ μή Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι καί Ὁμολογίαι παρεξέκλιναν ἐκ τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

22.  Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ καταδικαστέαν πᾶσαν διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὑπό ἀτόμων ἤ ὁμάδων, ἐπί προφάσει τηρήσεως ἤ δῆθεν προασπίσεως τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας. Ὡς μαρτυρεῖ ἡ ὅλη ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ διατήρησις τῆς γνησίας ὀρθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διά τοῦ συνοδικοῦ συστήματος, τό ὁποῖον ἀνέκαθεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀπετέλει τήν ἀνωτάτην αὐθεντίαν ἐπί θεμάτων πίστεως καί κανονικῶν διατάξεων (κανών 6 τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

23.  Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει κοινήν τήν συνείδησιν περί τῆς ἀναγκαιότητος τοῦ διαχριστιανικοῦ θεολογικοῦ διαλόγου, διό καί κρίνει ἀναγκαῖον νά συνοδεύηται οὗτος πάντοτε ὑπό τῆς ἐν τῷ κόσμῳ μαρτυρίας διά πράξεων ἀμοιβαίας κατανοήσεως καί ἀγάπης, αἱ ὁποῖαι ἐκφράζουν τήν «ἀνεκλάλητον χαράν» τοῦ Εὐαγγελίου (Α’ Πέτρ. 1, 8), ἀποκλειομένης πάσης πράξεως προσηλυτισμοῦ, οὐνίας ἤ ἄλλης προκλητικῆς ἐνεργείας ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ. Ὑπό τό πνεῦμα αὐτό, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ σημαντικόν ὅπως ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ἐμπνεόμενοι ὑπό τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου, προσπαθήσωμεν νά δώσωμεν εἰς τά ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου, μίαν ὁλοπρόθυμον καί ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν, βασιζομένην εἰς τό πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου.

24.  Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει συνείδησιν τοῦ γεγονότος, ὅτι ἡ κίνησις πρός ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν λαμβάνει νέας μορφάς, ἵνα ἀνταποκριθῇ εἰς τάς νέας συνθήκας καί ἀντιμετωπίσῃ τάς νέας προκλήσεις τοῦ συγχρόνου κόσμου. Εἶναι ἀπαραίτητος ἡ συνέχισις τῆς μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τόν διῃρημένον χριστιανικόν κόσμον ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως καί πίστεώς της.

Δεόμεθα ὅπως οἱ Χριστιανοί ἐργασθῶσιν ἀπό κοινοῦ, ὥστε νά ἀποβῇ ἐγγύς ἡ ἡμέρα, καθ’ ἥν ὁ Κύριος θά ἐκπληρώσῃ τήν ἐλπίδα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί «γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» (Ἰω. 10,16).

† ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, Πρόεδρος

† ὁ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος

† ὁ Ἱεροσολύμων Θεόφιλος

† ὁ Σερβίας Εἰρηναῖος

† ὁ Ρουμανίας Δανιήλ

† ὁ Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου Χρυσόστομος

† ὁ Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος

† ὁ Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας Σάββας

† ὁ Τιράνων καί πάσης Ἀλβανίας Ἀναστάσιος

† ὁ Πρέσοβ καί πάσης Τσεχίας καί Σλοβακίας Ραστισλάβ

Ἀντιπροσωπεία Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου

Ἀντιπροσωπεία Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας

Ἀντιπροσωπεία Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων

Ἀντιπροσωπεία Ἐκκλησίας Σερβίας

Ἀντιπροσωπεία Ἐκκλησίας Ρουμανίας

Ἀντιπροσωπεία Ἐκκλησίας Κύπρου

Ἀντιπροσωπεία Ἐκκλησίας Ἑλλάδος

† ὁ Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου Προκόπιος

† ὁ Περιστερίου Χρυσόστομος

† ὁ Ἠλείας Γερμανός

† ὁ Μαντινείας καί Κυνουρίας Ἀλέξανδρος

† ὁ Ἄρτης Ἰγνάτιος

† ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός

† ὁ Νικαίας Ἀλέξιος

† ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος

† ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

† ὁ Καστορίας Σεραφείμ

† ὁ Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ Ἰγνάτιος

† ὁ Κασσανδρείας Νικόδημος

† ὁ Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης Ἐφραίμ

† ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης Θεολόγος

† ὁ Σιδηροκάστρου Μακάριος

† ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος

† ὁ Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως Βαρνάβας

† ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος

† ὁ Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως Ἀθηναγόρας

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Ο ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πολὺ ὀρθὰ στὴν παράγραφο [22] τοῦ κειμένου         τῆς ληστρικῆς Συνόδου τῆς Κρήτης μὲ τίτλο:  "Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον" ἀναφέρεται ὅτι : «Ὡς μαρτυρεῖ ἡ ὅλη ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ διατήρησις τῆς γνησίας ὀρθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διὰ τοῦ συνοδικοῦ συστήματος, τὸ ὁποῖον ἀνέκαθεν ἐν τῇ Ἐκκλησία ἀπετέλει τὴν ἀνωτάτην αὐθεντίαν ἐπὶ θεμάτων πίστεως καὶ κανονικῶν διατάξεων (κανὼν 6 τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου)» .

Διότι ἄλλο εἶναι ἡ ἀκανόνιστη καὶ μεμονωμένη διακήρυξη τῆς αἱρέσεως καὶ ἄλλο ἡ ἐπίσημη ἀποδοχὴ αὐτῆς διὰ Συνοδικῆς ἀποφάσεως.

Ἐπειδὴ "ρητέων, ὅτι, ἠμῖν οὗ μέλει τί εἶπον, ἢ τί ἐφρόνησαν μερικοὶ Πατέρες. Ἀλλά τί λέγει ἡ Γραφή, καὶ αἱ οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, καῖπερ ἡ κοινή τῶν Πατέρων δόξα. Οὐ γὰρ δόγμα συνιστᾶ ἢ γνώμη τινῶν ἐν τῇ Ἐκκλησία" (Ἱερὸν Πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας σελ.7)

"Ὥστε ἀνίσως εἶναι ἀρεστὴ ἡ γνώμη αὐτή, πρέπει νὰ γένη Σύνοδος Ἐπισκόπων, διὰ νὰ ποιήσουν αὐτήν, γνώμη μερικὴν οὖσαν, Κανόνα καθολικὸν καὶ ἀπαράβατον... καὶ ὁ ἀποκρινόμενος εἰς τοὺς αὐτὸν περὶ τούτου ἐρωτώντας ἔχη τὸ ἀξιόπιστον ἀπὸ τοῦ Κανόνος" (Ἱερὸ Πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας σέλ. 618)

Ἑπομένως ὅπως διορίζει ὁ Ἱερὸς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, σὲ κάθε Σύνοδο Τοπική, Πανορθόδοξη ἢ Οἰκουμενικὴ  πρέπει νὰ διακυρήτετται "ἡ πάρα πάσης της Ἐκκλησίας κηρυττομένη Ὀρθόδοξος Πίστις, ἥτις διὰ μέσου των Ἐπισκόπων καὶ εἰς τοὺς ἄλλους λαοὺς παραδίδεται μὲ τὴν ἴσην Ὁμολογίαν, ἢ ὅπου τὴν ὠμολόγησε καὶ ἡ α' Σύνοδος καὶ ὅλη ἡ καθεξῆς Ἐκκλησία, ἢ μὲ ἴσην, ἤτοι κοινὴν καὶ σύμφωνον ἀπὸ ὅλους τους ἐν τῇ Συνόδω εὑρισκομένους. Ἀκολούθως δὲ καὶ νὰ κηρυχθῆ, ὅτι πρέπει νὰ φυλάττεται καὶ ἀπὸ τὸν καθ' ἕνα χωριστὰ Ἐπίσκοπον, καὶ ἀπὸ ὅλους ὁμοὺ ἥ της Ἐκκλησίας διάταξις καὶ Κανόνες " (Ἱερὸ Πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας σέλ. 465)

Δηλαδή, " τὸ νὰ γίνεται ζήτησις περὶ πίστεως, καῖπερ ἀκολούθως νὰ ἐκτίθεται ἀπόφασις, καὶ ὅρος δογματικὸς εἰς κάθε μία ἀπὸ τὰς Οἰκουμενικᾶς ἄλλα καὶ τοῦτο εἰς τινὰς τοπικάς ἠκολούθησεν... τὸ νὰ εἶναι πάντα τα ἐκτιθεμένα παρ' αὐτῶν δόγματα καὶ οἱ Κανόνες, ὀρθόδοξα εὐσεβῆ καὶ σύμφωνα μὲ ταῖς Θείαις Γραφαῖς, ἢ ταῖς προλαβούσαις Οἰκουμενικαῖς συνόδοις.

Δὶ' ὃ καὶ πολυθρύλλητον εἶναι τὸ ἀξίωμα τοῦ ἁγίου Μαξίμου τὸ εἰς τοιαῦτα ὑπόθεσιν ρηθέν. «Τὰς γενομένας συνόδους, ἡ εὐσεβὴς πίστις κυροῖ», καὶ πάλιν, «ἡ των δογμάτων ὀρθότης κρίνει τας συνόδους...»

Ὁμοίως καὶ ἡ Φλωρεντία, καίτοι Οἰκουμενικὴ ὀνομασθεῖσα. Επειδή ὅμως ὁ τοποτηρητὴς τοῦ Ἀντιοχείας καὶ τῶν τῆς Ἀνατολῆς Ἐπισκόπων, καὶ πρότερον αὐτοῦ τοῦ Ἀλεξανδρείας, Μάρκος, λέγω, ὁ ἁγιώτατος ἐκεῖνος τῆς Ἐφέσου, δὲν συνεφώνησεν εἰς αὐτήν, ἡ Οἰκουμενικὴ εἰς τοπικὴν μετετράπη.  Τί λέγω τοπικήν; καὶ εἰς ψευδοσύνοδο μετετράπη δικαίως, διατὶ δὲν εἶχεν οὔτε τοῦ γ' ἰδίωμα τῶν Οἰκουμενικῶν. Ὁ γὰρ παρ' αὐτῆς ὅρος δὲν ἦτο σύμφωνος τῆ Θεία Γραφῆ καὶ ταῖς ἄλλαις συνόδους... 

Συμπεραίνεται ἄρα ἐκ πάντων των εἰρημένων, ὅτι οὐδεὶς δύναται νὰ ἐναντιωθῆ εἰς τὰς Οἰκουμενικᾶς συνόδους, μένων εὐσεβὴς καὶ ὀρθόδοξος , ἀλλ' ἁπλῶς καὶ μόνο ἀδιορίστως ὁ καθεὶς χρεωστεῖ νὰ πείθεται εἰς αὐτᾶς. Ο  γὰρ ἀντιφερόμενος εἰς αὐτάς καὶ ἀντιπίπτων, εἰς αὐτᾶς ἀντιφέρεται καὶ ἀντιπίπτει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιόν το λαλοῦν διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων, καῖπερ αἱρετικὸς καὶ ἀναθεματισμένος γίνεται... 

Τί λέγω αἱρετικός; ὡς ἐθνικὸς καὶ ἀσεβὴς λογίζεται ὁ παρακούων τῆς Ἐκκλησίας, ἧς πρόσωπον ἐπέχει ἡ Οἰκουμενικὴ σύνοδος. «Ἐὰν γάρ, φησιν ὁ Κύριος, καὶ τῆς Ἐκκλησίας παρακούση, ἔστω σοὶ ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης... »  (Ἱερὸν Πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας σελ. 118, 119,120)

Σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἡγούμενο Θεόφιλο καὶ γιὰ την περὶ διαφορᾶς μεταξὺ ἐπισήμου διακηρύξεως τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς σποραδικῆς ὁ Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης ἔχει ἀποφανθεῖ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ λέγοντας,"Ἐὰν ὅμως ρωτάει ἡ ὁσιότητά σου, γιατί... καὶ ἐμεῖς μνημονεύαμε τοὺς Κωνσταντινοπολίτες-Ἐπισκόπους- νὰ γνωρίζει τοῦτο· ὅτι δὲν εἶχε συγκληθεῖ Σύνοδος, οὔτε καὶ εἶχε  ἀκόμα διατυπωθεῖ τὸ πονηρὸ δόγμα καὶ ἀνάθεμα, καὶ ὅτι πρὶν ἀπὸ αὐτὰ ἦταν ἐπικίνδυνο νὰ χωριστοῦμε τελείως ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ παρανομοῦσαν, παρὰ μόνο νὰ ἀποφεύγουμε τὴν ὁλοφάνερη κοινωνία μαζί τους, καὶ μὲ τὴν πρέπουσα οἰκονομία νὰ τοὺς μνημονεύουμε προσωρινά.....Ἀφοῦ ὅμως ἐκδηλώθηκε φανερὰ ἡ αἱρετικὴ ἀσέβεια μὲ τὴν σύνοδο, πρέπει τώρα ἡ εὐλάβειά σου, μαζὶ μὲ ὅλους τους Ὀρθοδόξους, νὰ μὴ κοινωνεῖ μὲ τοὺς κακοδόξους οὔτε νὰ  μνημονεύει κανένα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔλαβαν μέρος στὴν σύνοδο, ἢ ὁμοφρονοῦν μὲ αὐτήν. Γιατί ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος μὲ μεγάλη φωνὴ ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ χαρακτήριζε ὄχι μόνο τους αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ ἐκείνους ποὺ κοινωνοῦν μαζὶ μὲ αὐτοὺς ..."  (Ἐπιστολὴ ΛΘ'(39)-.Θεοφίλω ἠγουμένω.)

Συνεπῶς, χρέος καὶ δικαίωμα ὅλων των Ὀρθοδόξων εἶναι τὸ ἑξῆς: Ὅπως ἀναφέρει ὁ 15ος Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας (μὲ Οἰκουμενικὸ κύρος) Συνόδου (παράγρ.4) [O ΚANONAΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ]: ‘‘.…ἐὰν δὲ οἱ πρόεδροι (ἐπίσκοποι) ποὺ ἀναφέραμε εἶναι αἱρετικοί, καὶ τὴν (κατεγνωσμένη) αἵρεσή τους κηρύττουν δημοσίως, καὶ γιὰ τοῦτο χωρίζονται οἱ ὑποκείμενοι σ’αὐτούς, καὶ προτοῦ νὰ γίνει ἀκόμη συνοδικὴ κρίση (ποὺ θὰ κρίνει τοὺς ἐπισκόπους αὐτοὺς) γιὰ τὴν αἵρεση αὐτή, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον γιὰ τὸν χωρισμὸ δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς ποὺ τοὺς πρέπει εἶναι ἄξιοι, ὡς ὀρθόδοξοι, ἐπειδὴ ὄχι σχίσμα προξένησαν στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν χωρισμὸ αὐτό, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεση τῶν ψευδοεπισκόπων αὐτῶν (βλέπε κ’τὸν 31ον Ἀποστολ. Κανόνα)’’. (Πηδάλιον σέλ.292-Ἑρμηνεία Ἄγ.Νικοδήμου Ἁγιορείτου).

Ἑπομένως, συνάγεται ὅτι: " Ὅσοι χωρίζονται ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπό τους πρὸ συνοδικῆς ἐξετάσεως, διατὶ αὐτὸς κηρύττει δημοσία καμμίαν κακοδοξίαν καὶ αἵρεσιν, οἱ τοιοῦτοι, ὄχι μόνο εἰς τὰ ἀνωτέρω ἐπιτίμια δὲν ὑπόκεινται, ἀλλὰ καὶ τὴν πρέπουσαν εἰς τοὺς ὀρθοδόξους τιμὴν ἀξιονονται, κατὰ τὸν ΙΕ’ κανόνα τῆς ΑΒ συνόδου.” (Ἱερὸν Πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας σελ 40) 

Ἑπομένως γιὰ νὰ μὴ " ...ἴνα μήποτε εἴπη ὁ λαϊκός· ἐγὼ πρόβατον εἰμι καὶ οὐ ποιμήν. Ὥσπερ δὲ τῷ καλῶ ποιμένι τό μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν, οὕτως τῷ πονηρῶ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν πρόδηλον ἔχει τὸν θάνατον, ὅτι κατατρώξεται αὐτό.  Διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθοροποιῶν ποιμένων. (Ἀποστολικὲς Διαταγὲς 2, 19)

Δηλαδὴ ὅπως ἀναφέρει ἐδῶ ὁ Ἀποστολικὸς Κανόνας καὶ τὰ πρόβατα, οἱ πιστοὶ δηλαδή, ἔχουν εὐθύνη γιὰ τὸ ἂν θὰ ἀκολουθήσουν τοὺς κακοὺς ποιμένες, ὅτι ἡ ὑπακοὴ δὲν εἶναι ἀδιάκριτη, ἀλλὰ διακριτική. Εξάλλου, οὐδόλως ἐπιτρέπεται ὑπακοὴ στὴν αἵρεση.

Συνεπῶς, δὲν μποροῦν νὰ ποῦν οἱ λαϊκοὶ ὅτι ἐμεῖς ἤμαστε πρόβατα, δὲν πρέπει νὰ ἀποφασίζουμε μόνοι μας, ὁ ποιμὴν ἔχει τὴν εὐθύνη καὶ αὐτὸς θὰ δώσει λόγο.  Αὐτὸ εἶναι μεγάλο λάθος, διότι, ὅπως, ὅταν τὸ πρόβατο δὲν ἀκολουθεῖ τὸν καλὸ ποιμένα, κατασπαράσσεται ἀπὸ τοὺς λύκους, ἔτσι καὶ ὅταν ἀκολουθεῖ τὸν κακὸ ποιμένα, τὸ περιμένει ἀναπόφευκτα ὁ θάνατος, γι' αὐτὸ καὶ ἡ Διαταγὴ τῶν Ἀποστόλων εἶναι, «Διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθορέων ποιμένων».

Δηλαδὴ πρέπει νὰ φεύγουμε μακρυὰ ἀπὸ τοὺς φθοροποιοὺς Ποιμένες (ἀπὸ ὅσους ποιμένες φθείρουν τὴν πίστη ἢ καὶ τὰ ἤθη).

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ

ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ