Ἡ ἀγάπη πρός τους ἐχθρούς, σημαίνει και την ἀγάπη πρός τους αἱρετικούς; Τι λέγουν οἱ Ἃγιοι Πατέρες; (μέρος β’)
Νεκταρίου Μοναχοῦ τοῦ ἐκ Κορίνθου
Πρόλογος:
Το θράσος και το μένος μερικῶν οἰκουμενιστῶν (παρ’ὃλο που ὑποκρίνονται τους ἀντιοικουμενιστές και τους “ἀγαπουλιάρηδες” (κατ’ ἐξοχήν ἰδίωμα τῶν “γνησίων” οἰκουμενιστῶν), σε ὃσους ἀγωνιστές τῆς πίστεως τολμοῦν να προβάλλουν την ἀλήθεια, εἶναι δυστυχῶς στις μέρες μας ὑπεράνω πάσης φαντασίας.
Αὐτοί θέλουν την ἀγάπη προς ὃλους ἀνεξαιρέτως και στους πιστούς και στους αἱρετικούς, ἀκόμα και στους ἀλλοθρήσκους, ἀντίθετα ἀπό τους Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά ἂμα θεωρήσουν ὃτι τους θίγεις στο μικρό τους δακτυλάκι, ταράσσονται, ἐπαναστατεῖ ὁ ὑπέρμετρος ἐγωϊσμός μέσα τους.
Για ὃλους θέλουν να ἒχουν ἀγάπη και για τους αἱρετικούς και για τους παναιρετικούς οἰκουμενιστές, και για τους τζιχαντιστές, και για τους ἑβραίους (που ἀλληλοσκοτώνονατι στην Παλαιστίνη), και για τους λαθροεποίκους μωαμεθανούς, που ἒρχονται κατά χιλιάδες, για να μας πάρουν την πατρίδα και να βεβηλώσουν ὃ,τι ἱερό ἒχει ἀπομείνει σ’αὐτή την ἀνίερη χώρα ὃπως την κατάντησε ἡ ἀποστασία τῶν πολλῶν και εἰδικἀ τῶν “κληρικῶν” και “μοναχῶν” τῆς ἐποχῆς μας.
Μήπως οἱ παπούδες μας και οἱ πατεράδες μας δεν πολέμησαν κατά τῶν Ἰταλογερμανῶν φασιστῶν κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, τους αἱρετικούς ψευδοχριστιανούς τοῦ πάπα και τους πρωτεστάντες του Χίτλερ; Ἀλλά και στην ἐπανάσταση τοῦ 1821 τους ἀλλόπιστους και βάρβαρους Τούρκους; Μήπως τους ἀντιμετώπισαν με ἀγάπη; Μήπως δεν τους ἒσφαζαν; μήπως δεν ὀνομάζονταν Τουρκοφάγοι, για να εἲμαστε ἐμεῖς τώρα “ἐλεύθεροι” και να ἒχουμε τα Ἱερά Σεβάσματά μας ἀκέραια και ἀμόλυντα ἀπ’αὐτούς; Μήπως ἒπρεπε να τους ἀγγαλιάσουν με ἀγάπη και να μη πολεμήσουν για την Πίστη πρῶτα και μετά γιά την ἐλευθερία τῆς Πατρίδας τους (ὃπως διαλαλοῦσαν ὃλοι σχεδὀν οἱ ὀπλαρχηγοί), ἀφοῦ ὁ Χριστός ἐδίδαξε την ἀγάπη και προς τους ἐχθρούς Του;
Αὐτά δυστυχῶς ἒχει βλασφημίσει και ὁ ἀπύθμενος βόθρος τῆς βλασφημίας ἀρχιπαναιρεσιάρχης Ἀρχοντώνης “Κων/πόλεως” ὁ “ξεβράκωτος” κατά την πίστη, τους Ἓλληνες ἀγωνιστές τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 (χωρίς να ἒχει ἀνακαλέσει) λέγοντας: «Δυστυχώς οι δυο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές». [*1]
Ἀλλά αὐτή ἡ βλασφημία τοῦ Ἀρχοντώνη, δεν εἶναι τόσο μεγάλη, ὃσο αὐτές που ἒχει ἐκστομίσει κατά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως και κατά τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. [*2]
Μήπως και οἱ προπαπούδες μας στην Κων/πολη (την πρωτεύουσα τῆς Ἑλληνικῆς Ρωμανίας) το 1204, δεν ἐπρεπε να πολεμήσουν λόγω ἀγάπης, τους αἱρετικούς “Σταυροφόρους” τοῦ “πάπα” ὃταν αὐτοί πολιόρκησαν την Πόλη και την κατέλαβαν, σφαγιάζοντας τον πληθυσμό και τους κληρικούς και μοναχούς, ἀπό μικρό παιδί μέχρι και τους ὑπερήλικες, και βιάζοντας τις γυναίκες και μάλιστα πάνω στις Ἃγιες Τράπεζες, βεβηλώνοντας τους Ναούς και ἀνατρέποντας τις Ἃγιες Τράπεζες και κάνοντας τέτοιες βαρβαρότητες που οὓτε οἱ Τούρκοι δεν εἶχαν κάνει; Ἀφήνω τις ἂλλες χιλιάδες σφαγές, αἱσχρότητες και βαρβαρότητες που ἒχουν διαπράξει οἱ “παπικοί” αἱρετικοί και ἀλλόθρησκοι κατά τῶν Ὀρθοδόξων και ἂλλων λαῶν ἀνά την οἰκουμένη στο παρελθόν, ἀλλά και στην σημερινή ἐποχή (βλέπε Χιτλερικούς, Σταλινικούς, Μαοϊστές, τζιχαντιστές και ἂλλους ἀντιχρίστους).
Για ὃλους τους ἂλλους θέλουν να ἒχουν ἀγάπη, ἐκτός ἀπό σένα που τους ἒθιξες τον ἐγωϊσμό τους. Και ἀρχίζουν τις λοιδωρίες, τις εἰρωνείες και τις συκοφαντίες και μάλιστα κατά τοῦ Μοναχικοῦ Σχήματος ὃταν δεν ἒχουν λόγο Ἁγιοπατερικό να ἀντιτάξουν. Κι’ἂς εἶσαι Ὀρθόδοξος, ὃπως και αὐτοί διατείνονται και διακηρύσσουν ὃτι εἶναι, χωρίς βεβαίως να εἶναι στην πραγματικότητα, ἀφοῦ βρίσκονται μέσα στην παναίρεση και μάλιστα ἐν γνώσει τους και μάλιστα ὑπερασπίζοντάς την και δικαιώνοντάς την, πράγμα που ἐπιφέρει τα ἀναθέματα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὃπως θα δοῦμε παρακάτω.
Αὐτά ὃμως τα πάθη τους, τους φέρνουν ὃπως φαίνεται σε μεγάλη ταραχή ὃταν κάποιος τολμήσει να πεῖ κάτι ἀντίθετο ἀπό αὐτά που οἱ ἲδιοι πιστεύουν και εἰδικά ὃταν τους ἐλέγξει για κακοδοξίες, λάθη και πλάνες τους, ὃπως φαίνεται στην ἀπάντησή μας προς δύο ἀπό αὐτούς τον Ἂρη Στεφανίδη και την Μαρία Παπαδάκη στον σύνδεσμο: https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2023/10/096-27102023.html
Ἡ ἀγάπη πρός τους ἐχθρούς, σημαίνει και την ἀγάπη πρός τους αἱρετικούς; Τι λέγουν οἱ Ἃγιοι Πατέρες; (μέρος β’)
Στην Ὀρθοδοξία, ὑπάρχει το διαβολικό μῖσος και ὁ χωρισμός, ἀλλά ὑπάρχει και το ἃγιο μῖσος και ὁ ἃγιος χωρισμός.
Ἂς πάρουμε τα πράγματα ἀπό την ἀρχή, κάνοντας μια μικρή ἱστορική ἀναδρομή στα χρόνια πρό Χριστοῦ και στα χρόνια μετά Χριστόν, ὃπου κυριαρχοῦσαν οἱ κοσμοκράτορες Ρωμαῖοι τότε.
Ἐκείνη τὴν ἐποχή, κυριαρχοῦσε σὲ ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο ἡ λεγομένη PAX ROMANA, ἡ Ρωμαϊκὴ εἰρήνη, ἀφοῦ παντοῦ ἁπλωνόταν ἡ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία. Αὐτή, ὅμως, ἡ εἰρήνη, κυριαρχοῦσε θεωρητικά. Γιατί, στὴν πράξη, ἐπαναστάσεις καὶ πόλεμοι και σφαγὲς καὶ ποικίλες καταστροφὲς συνέβαιναν, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, ἰδιαίτερα στὴν περιοχὴ τῆς Παλαιστίνης, ὅπου οἱ ἑβραῖοι κάθε τόσο ἐπαναστατοῦσαν ἐναντίον τῶν Ρωμαίων. Πουθενά δεν εὓρισκες εἰρήνη και ἀγάπη, παρά μόνο ἀνάμεσα στους πιστους Χριστιανούς.
Ἀλλὰ καί, γενικώτερα, ἡ ἀνθρωπότητα ἦταν ὑποδουλωμένη στὰ σαρκικὰ πάθη, στὴν διαφθορὰ καὶ στὴν ἁμαρτία. Καὶ σ’ αὐτὸ συντελοῦσε ἡ λατρεία τῶν ψεύτικων θεῶν, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἡ προσωποποίηση τῶν ποικίλων παθῶν, κάνοντας τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὶς κοινωνίες νὰ ζοῦν σὲ μιὰ μόνιμη ψυχικὴ ἀναστάτωση καὶ ταραχή.
Ὅλα αὐτά, ὅμως, τὰ ἄλλαξε μὲ τὴν Γέννησή Του ὁ Χριστός. «Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα» (Ἀποκ.κα΄5) διεκήρυξε. Ὅλα τὰ κάνω καινούργια. Καὶ κυρίως τὶς καρδιές, ὅπως θὰ βεβαιώσῃ ὁ ἀπόστολος Παῦλος : «εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Β΄ Κορ. Ε΄ 17). Δηλαδή, κάθε ἕνας, ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι νέο δημιούργημα. Ἡ ἀρχαία κατάσταση, τὴν ὁποία εἶχε δημιουργήσει ἡ ἁμαρτία, πέρασε. Ὅλα ἔχουν γίνει καινούργια.
Κι’ αὐτὸ φάνηκε πάνω στὰ πράγματα. Ἡ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ἄλλαξε τὴν Σαμαρείτιδα, τὸν ληστή, τὴν ἁμαρτωλὴ γυναῖκα, τοὺς δημίους τῶν Χριστιανῶν, τοὺς βαρβάρους λαούς, φέρνοντας τὴν εἰρήνη και την ἀγάπη Τοῦ Χριστοῦ στὶς ταραγμένες καρδιές. Κι’ ἀπὸ ἐκεῖνο τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο, ξεπήδησε τὸ «νέφος», τὸ σύννεφο τῶν μαρτύρων καὶ τῶν ἁγίων, μέχρι καὶ τὰ νεώτερα χρόνια ἀπὸ τὰ διάφορα «γκουλάγκ», στην Σοβιετική ἓνωση, τὸ «νέφος», ποὺ εἶναι τὸ στολίδι καὶ τὸ καύχημα τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτό το δῶρο Τοῦ Θεοῦ λοιπόν, ἡ κατά Χριστόν Μετάνοια, ἀλλάζει τον ἂνθρωπο. Ἀπό βάρβαρο τον κάνει ἃγιο (βλ. Μωϋσής ὁ Αἱθίωψ, κ.ἂ.), ἀπό εἰδωλολάτρη και αἱρετικό, τον κάνει ἃγιο (βλ. Ἃγιος Εὐστάθιος, Ἃγιος Ἐπιφάνειος Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, Ἀπόστολος Παῦλος κ.ἂ.), ἀπό δήμιο τον κάνει ἃγιο (βλ. πολλούς δημίους που ὁμολόγησαν και μαρτύρησαν για Τον Χριστό και ἁγίασαν).
Πρέπει να διευκρινήσουμε ἐδῶ ποιός θεωρεῖται αἱρετικός γιά τήν Ἐκκλησία. Αὐτός πού, ὅπως ἀναφέραμε, ἀλλοιώνει τήν ὀρθή πίστη της, τήν πίστη δηλαδή πού ἔφερε ὁ Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστός, καί γι᾽ αὐτό προσφέρει ἕναν Χριστό ὄχι ἀληθινό, ὄχι τήν εἰκόνα πού ᾽Εκεῖνος ἀποκάλυψε, ἀλλά ἕνα κατασκεύασμα τοῦ δικοῦ του μυαλοῦ, ἕνα εἴδωλο πού ἁπλῶς τό ντύνει μέ τό ὄνομα Τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ λέξη αἵρεση προέρχεται ἀπό τό ρῆμα αἱροῦμαι πού σημαίνει προτιμῶ, ἐκλέγω. Κι αὐτό θά πεῖ ὅτι, ὁ αἱρετικός κάνει ἐπιλογή: ἀπό τό ὅλο τῆς ἀλήθειας ἐπιλέγει ἕνα κομμάτι της, τό ὁποῖο κομμάτι τό ἀπολυτοποιεῖ θεωρώντας το ὡς τό ὅλο. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι τελικῶς τήν ἀλήθεια τήν διαστρεβλώνει.
Γιά παράδειγμα, ἐνῶ ὁ Χριστός μας εἶναι Θεός καί ἄνθρωπος, ὁ αἱρετικός μπορεῖ νά τόν παρουσιάζει μόνον Θεό ἤ μόνον ἄνθρωπο. Τί ἀποτελεῖ κριτήριο συνεπῶς γιά ἕναν αἱρετικό; ῎Οχι ἀσφαλῶς ἡ πίστη τῆς ᾽Εκκλησίας, ἀλλά ἡ κρίση ἡ δική του. Τήν δική του λογική ἔχει ὡς βάση ὁ αἱρετικός, αὐτήν πρωτίστως ἐμπιστεύεται καί μέ βάση αὐτήν κρίνει καί τήν ἴδια τήν ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτό καί τό βάθος πάντοτε μίας αἵρεσης εἶναι ἕνας ἀπύθμενος ἐγωισμός. Κατά συνέπεια δέν παραξενευόμαστε ὅταν ἀκοῦμε ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες μας ὅτι δέν ὑπάρχει χειρότερο πράγμα ἀπό τήν αἵρεση.
«Μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ….»᾽ λέγει ὁ Ἀπόστολος. ῾Η διάθεσή μας δηλαδή νά βοηθήσουμε τόν ἄλλον μέ τόν λόγο μας πρέπει νά ἔχει ὅρια. Τό εἴπαμε μία φορά, τό εἴπαμε δεύτερη, ἔπειτα σταματᾶμε. ῾Ο Ἀπόστολος εἶναι σαφής: ἡ ἐπιμονή στήν αἵρεση, παρ᾽ ὅλη τήν νουθεσία, φανερώνει ὅτι ὁ αἱρετικός ἔχει ἀποφασίσει τόν χαμό του. «Εξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» λέει ὁ Ἀπόστολος (ὃ.κ).
Αἱρετικός λοιπόν εἶναι κατά πρῶτον, αὐτός που ἒλαβε και πρώτη και δεύτερη νουθεσία τῆς Ὀρθοδόξου διδαχῆς, ἀλλά δεν την δέχθηκε την ἀπέρριψε και ἐξακολουθεῖ να κηρύττει σε ἂλλους αἱρετικά. Ἂλλη κατηγορία αἱρετικῶν εἶναι και αὐτοί που ἐνῶ γνωρίζουν ὃτι μια “ἐκκλησία” εἶναι αἱρετική, ἐντάσσονται σ’αὐτήν, ὡφελείας χάριν, εἲτε δηλ. τους τάζουν οἱ αἱρετικοί χρήματα, δάνεια, θέσεις, ἐργασίες, ἲδρυση ἐπιχειρήσεων κλπ. και πουλοῦν την πίστη τους για τα ἀργύρια σαν τον Ἰούδα. Ἂλλη κατηγορία εἶναι αὐτοί που δεν γνωρίζουν ὃτι βρίσκονται στην αἳρεση. Αὐτοί διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: τους καλοπροαίρετους, και τους κακοπροαίρετους μαζί και τους θεληματικά ἀδιάφορους.
Αὐτούς τους καλοπροαίρετους, προσπαθοῦμε να τους βοηθήσουμε, με ὑπομονή, ἀλλά και με προσοχή, να μη μολυνθοῦμε ἀπό την αἳρεση, ὃπως μᾶς διατάσσει ὁ Κύριος λέγοντας στους Μαθητές Του: «Και ἂν κάποιος δεν σᾶς δεχθεῖ και δεν ἀκούσει τους λόγους σας, βγαίνοντας ἒξω ἀπ’ το σπίτι ἢ την πόλη ἐκείνη, τινάξατε καλά την σκόνη τῶν ποδιῶν σας…..». (Ματθ. Ι’ 14-15) (ὃ.κ.) Ἀλλά και ὁ Ἃγιος Ἀπόστολος Ἰούδας ὁ Ἀδελφόθεος που λέγει: «μισώντας ἀκόμη και το ἒνδυμά τους, το μολυσμένο ἀπό την σάρκα». (ὃ.κ.)
Λέγει ὁ Κύριος: «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν · οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν. Ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς · καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ». (Ματθ. ι΄ 34-36). (**) (Δηλαδή, δὲν ἦρθα νὰ φέρω εἰρήνη σὰν κοσμικὸς ἄρχοντας, ὅπως κάποιοι φαντάζονται. Ὄχι· ἀλλὰ ἦλθα νὰ φέρω διαίρεση καὶ διχασμό, (το ἃγιο μῖσος, τον ἃγιο χωρισμό) γιὰ τὰ ὁποῖα, ὅμως, δὲν εἶναι ὑπεύθυνο τὸ Εὐαγγέλιό μου, ἀλλὰ ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων. Διότι ἦλθα νὰ χωρίσω τὸν πιστὸ καὶ εὐθὺ ἄνθρωπο ἀπὸ τοὺς ἄπιστους συγγενεῖς του. Κι’ ἔτσι ἐχθροὶ τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου θὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ του, ποὺ δὲν θὰ δεχθοῦν τὸ εὐαγγέλιό μου, τὸ ὁποῖο φέρνει τὴν ἀληθινὴ καὶ Οὐρἀνια εἰρήνη).
Αὐτὰ διεκήρυξε ὁ Κύριος. Καὶ τὰ βλέπουμε ὄχι μόνο μέσα στὴν οἰκογένεια, ἀλλὰ καὶ στὴν κοινωνία καὶ σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Ἐφ’ ὅσον οἱ ἄνθρωποι παραμένουν πεισματικὰ ἐχθροὶ Τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀμετανόητοι, θὰ πολεμοῦν τὴν ἀλήθεια. Ὁπότε εἰρήνη και ἀγάπη, δὲν θὰ ὑπάρχει. Ἄν δὲν ὑπάρξῃ μετάνοια, βαθειὰ καὶ εἰλικρινὴς στὶς ψυχές, οἱ ἄνθρωποι, κυριολεκτικά, θὰ τρώγονται «μὲ τὰ ροῦχα» τους καὶ μεταξύ τους.
Τὸ μυστικό, λοιπόν, τῆς εἰρήνης και τῆς ἀγάπης ἐν Χριστῶ, εἶναι ἡ μετάνοια καὶ ἡ προσκόλλησή μας στὸν Χριστό, που εἶναι ἡ αὐτοαγάπη, ὁ μοναδικὸς εἰρηνοποιός. Λέγει; «εἴ τις ἔρχεται πρός με καί οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καί τήν μητέρα καί τήν γυναῖκα καί τά τέκνα καί τούς ἀδελφοὺς καί τάς ἀδελφάς, ἔτι δέ καί τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι». (Λουκά ΙΔ’ 26) Ὁ Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος ἑρμηνεύει το χωρίο αὐτό: «Ὅποιος, ἐνῶ βλάπτεται στὴ Θεοσέβεια ἀπὸ κάποιον ἀπὸ τοὺς πολὺ δικούς του, ἀποδέχεται τὴν σχέση μὲ αὐτοὺς καὶ τὴν θεωρεῖ προτιμότερη ἀπὸ τὴν εὐαρέστηση στὸ Θεό, ἀλλὰ ἐπίσης καὶ ὅταν, λόγω τῆς ἀγάπης γιὰ τὴ ζωή, πολλὲς φορὲς ἐνῶ εἶναι μπροστά του τὸ μαρτύριο, παρασύρεται σὲ ἄρνηση, αὐτὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μαθητὴς Τοῦ Χριστοῦ».
Ὁ Κύριος ὅμως ἀπαριθμεῖ τὶς θυσίες, στὶς ὁποῖες αὐτὸς ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ὑποβληθεῖ. Δὲν θὰ εἶναι αὐτὸς εἰλικρινὴς καὶ σταθερὸς μαθητής, ἐὰν δὲν ἀγαπᾶ τὸ Χριστὸ πάνω ἀπὸ κάθε ἄλλο στὸν κόσμο καὶ ἐὰν δὲν εἶναι πρόθυμος νὰ χωριστεῖ ἀπὸ ὅλους καὶ νὰ ἐγκαταλείψει τὰ πάντα, εἴτε ὡς θυσία, ὅταν μὲ αὐτὴν πρόκειται νὰ δοξαστεῖ ὁ Χριστός, ὅπως ἔπραξαν οἱ Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι προτίμησαν ἀπὸ τὴ ζωὴ τους τὸν θάνατο.
Παίρνουμε παράδειγμα καὶ ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, ποὺ ἐγκατέλειψε τὴ γῆ καὶ τὴν συγγένειά του, κάνοντας ὑπακοή στην πρώτη ἐντολὴ Τοῦ Θεοῦ σ’αὐτόν, καὶ τὸν Μωϋσῆ, ποὺ ἀρνήθηκε νὰ λέγεται γιὸς κόρης τοῦ Φαραώ, προτιμώντας νὰ συγκακουχεῖται μὲ τὸ λαὸ Τοῦ Θεοῦ μᾶλλον, παρὰ νὰ ἔχει πρόσκαιρη ἀπόλαυση τῆς ἁμαρτίας, παραμένοντας μέσα στο παλάτι με τους ἀσεβεῖς εἰδωλολάτρες.
Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Κωνσταντῖνος ὁ Ὑδραῖος, ποὺ εἶχε ἀλλαξοπιστήσει δουλεύοντας στὸ παλάτι τοῦ Πασᾶ στὴν Ρόδο, ὅταν μετὰ τὴν περιτομὴ ποὺ τοῦ ἔκαναν οἱ Τοῦρκοι καὶ τὸν ὀνόμασαν Χασάν, ἐνῶ ἦταν ζαλισμένος ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ζωὴ τοῦ Σαραϊοῦ καὶ τὸ ποτό, ὅταν ξύπνησε, συνῆλθε καὶ ἀναζήτησε τὸ φυλαχτὸ ποὺ τοῦ εἶχε φορέσει ἡ μάνα του, δὲν τὸ βρῆκε πάνω του. Μὲ κόπο τὸ βρῆκε στὰ σκουπίδια. Κατάλαβε σὲ ποιὸ λάθος εἶχε πέσει. Οἱ τύψεις τὸν βασάνιζαν. Ἐπὶ μέρες τριγύριζε σκεφτικός, λιγομίλητος, σκυθρωπός. Ὁ Πασὰς τοῦ δίνει τὴν ἄδεια νὰ πάει νὰ δεῖ τὴν μητέρα του στὴν Ὕδρα. Ὅμως ἐκεῖ τὸν περιμένει μιὰ μεγάλη ἔκπληξη. Τὰ νέα τὸν ἔχουν προλάβει. Μόλις πατᾶ τὸ πόδι του στὸ λιμάνι τῆς Ὕδρας, ὅλοι τὸν ἀποστρέφονται, κανεὶς δὲν τοῦ μιλᾶ, στὸ πέρασμά του τὰ παντζούρια καὶ οἱ πόρτες σφαλίζουν.
Ὅταν φτάνει στὸ πατρικό του σπίτι, ἡ μάνα του δὲν τὸν δέχεται οὔτε νὰ τοῦ μιλήσει, δὲν τοῦ ἀνοίγει τὴν πόρτα, οὔτε ἡ νονά του. Καὶ μιὰ γειτόνισσα ἀπὸ τὴν ὁποία ζήτησε νερὸ γιατί εἶχε στεγνώσει τὸ στόμα του, καὶ τοῦ ἔφερε μιὰ κανάτα καὶ ἕνα ποτήρι μὲ νερό, μόλις αὐτὸς τὸ ἤπιε, καὶ ἀπομακρύνθηκε λίγο, αὐτὴ τὰ πέταξε στὸ πλακόστρωτο καὶ τὰ ἔσπασε, γιὰ νὰ τοῦ δείξει τὴν ἀποστροφή της πρὸς αὐτὸν ποὺ εἶχε προδώσει τὴν πίστη τῶν πατέρων του. Αὐτὸ μαζὶ μὲ τὴν ἄρνηση τῆς μητέρας του καὶ τῆς νουνᾶς του, τὸν συγκλόνησαν. Ὕστερα καὶ ἀπὸ αὐτὸ ξαναπαίρνει τὸ καράβι γιὰ τὴν Ρόδο, ἔχοντας πάρει καὶ τὴν μεγάλη ἀπόφαση. Τρέχει στὸ δάσος, στὸ Ροδίνι, κι ἐκεῖ συναντᾶ ἕνα γέροντα, στὸν ὁποῖο ἐξομολογεῖται. Καὶ ἀφοῦ κατόπιν πῆγε στὸ Ἅγιον Ὅρος, καὶ ἀσκήθηκε, πῆρε εὐλογία νὰ πάει στὸν Πασὰ στὴν Ρόδο καὶ νὰ Μαρτυρήσει Τὸν Χριστό, ἐκεῖ ποὺ Τὸν εἶχε ἀρνηθεῖ. Ὅπως καὶ ἔγινε καὶ τὸν Ἅγιο Νεομάρτυρα τὸν ἑορτάζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὶς 14 Νοεμβρίου. Δὲν τοῦ ἔδειξαν ἀγάπη ἡ μάνα του ποὺ τὸν εἶχε γεννήσει, οὔτε ἡ νουνά του ποὺ τὸν εἶχε βαπτίσει, οὔτε οἱ πρώην συμπατριῶτες του καὶ φίλοι γιατί αὐτοί, ἂν και ἀγράμματοι οἱ περισσότεροι, εἶχαν Ὀρθόδοξο φρόνημα. Ἀντίθετα τὸν ἀποστρέφονταν ἐφόσον εἶχε γίνει ἐχθρός Του Χριστοῦ. Καὶ ἐδῶ βλέπουμε τὸν ἅγιο χωρισμό, καὶ τὸ ἅγιο μίσος στὸν ἀρνητὴ Τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο ὃμως ἐπειδή ἦταν καλοπροαίρετος, τὸν βοήθησε νὰ μετανοήσει.
Ἀλλά και στην παραβολή τῶν μνῶν, (Λουκ. ΙΘ’11-27) διαβάζουμε τα σημεῖα τῆς παραβολῆς, που μᾶς ἐνδιαφέρουν στο παρόν μας πόνημα: «….λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι παντὶ τῷ ἔχοντι δοθήσεται, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ. (Λουκά ΙΘ’ 26). (Νὰ τί γίνεται στὴν πνευματικὴ ζωή. Ὅσοι καλλιεργοῦν, αὐξάνουν. Ὅσοι ἀμελοῦν, ἀκόμα καὶ ἂν ἔχουν κάτι καλό το χάνουν διότι ἀποδεικνύονται ἀνάξιοί τῆς Θεϊκῆς εὐλογίας). Και συνεχίζει ὁ Κύριος: «πλὴν τοὺς ἐχθρούς μου ἐκείνους, τοὺς μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ᾿ αὐτούς, ἀγάγετε ὧδε καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου». (Λουκά ΙΘ’ 27).
Μετὰ τὴν ἐξήγηση τῆς ἐνέργειάς του ὁ ἄρχοντας τῆς παραβολῆς δὲν λησμονεῖ νὰ τιμωρήσει τοὺς συμπολίτες του ποὺ δὲν ἤθελαν νὰ τοῦ δοθεῖ ἡ βασιλικὴ ἐξουσία. Ἡ κινητοποίησή τους καὶ ἡ προσπάθεια νὰ ματαιώσουν τὴν ἐξουσία του (στ.14), ἀποκάλυψε τὴν ἐχθρική τους διάθεση ἔναντι τοῦ ἄρχοντα. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τοὺς ἀποκαλεῖ πλέον πολίτες, ἀλλὰ ἐχθροὺς καὶ μὲ ἐχθρότητα τοὺς ἀντιμετωπίζει. Δίνει, δηλαδὴ τὴν ἐντολὴ «ἀγάγετε ὧδε», φέρτε τοὺς ἐδῶ, «καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου», καὶ νὰ τοὺς κατασφάξετε μπροστά μου.
Στὴν ἐφαρμογὴ τῆς παραβολῆς, ἡ ἐντολὴ δίδεται ἀπὸ Τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ἀφορᾶ στὴν τιμωρία τῶν συμπατριωτῶν του Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀπέρριψαν, καθὼς καὶ ὅλων τῶν ἀμετανόητων ἐχθρῶν του (ὅπως οἱ αἱρετικοί, οἱ ἀλλόθρησκοι, οἱ ἄθεοι, οἱ σατανιστές, οἱ μάγοι, οἱ μασόνοι, ἰλουμινάτοι κλπ.
Ἡ πρώτη και σπουδαιότερη πνευματική καταστροφή που ἒπαθαν οἱ Ἰουδαῖοι ἦταν ὁ λόγος τοῦ Θεανθρώπου πρός αὐτούς «Ἰδοῦ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἒρημος». (Ματθ. ΚΓ’38) Τους ἀνήγγειλε ὃτι παίρνει την Χάρη Του ἀπό την Συναγωγή τους (τον ναό τους) και ἀπό το ἒθνος τους. Τους ἐγκατέλειψε λόγω τῆς ἀμετανοησίας τους και τῆς πωρώσεώς τους. Κατόπιν ἒγινε και ἡ ἐκπλήρωση τοῦ λόγου Τοῦ Χριστοῦ περί καταστροφῆς τῆς Ἱερουσαλήμ που την ἔζησαν οἱ Ἰουδαῖοι ὅταν τὸ 70 μ.Χ. εἰσέβαλαν τὰ ρωμαϊκὰ στρατεύματα μὲ ἀρχηγὸ τὸν Τίτο καὶ ἔκαναν φοβερὲς σφαγὲς καὶ καταστροφές και δεν ἒμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα, ὃπως το εἶχε προφητεύσει ὁ Χριστός. Πραγματοποιήθηκε τότε ἐκεῖνο ποὺ ἀσυλλόγιστα ζήτησε τὸ πλῆθος, ὅταν ἀπαιτοῦσε τὴν σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ: «τὸ αἷμα Αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν» (Μτθ. 27,25). Ἐκείνη ἡ καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀποτελεῖ προφητεία τῆς μελλούσης κρίσεως, ὅπου θὰ τιμωρηθοῦν ὅλοι οἱ ἐχθροί Τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ χωρίο ἀποτελεῖ μιὰ ἐπιπλέον μαρτυρία γιὰ τὴν μέλλουσα κρίση καὶ τὴν κόλαση. Ἀλλὰ βλέπουμε ὅτι οἱ τιμωρίες τῶν ἑβραίων, δὲν σταμάτησαν καὶ ἐδῶ στὴν ζωὴ αὐτὴ. Ἔκτοτε ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ δὲν ἔχουν πάψει οἱ πολεμικὲς συρράξεις κάθε λίγο, ὅπως βλέπουμε καὶ τὰ σημερινὰ πολεμικὰ γεγονότα στὴν περιοχή. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν θέλουν Τὸν Χριστὸ νὰ βασιλέψει σὲ αὐτοὺς (οἱ αἱρετικοί, ἄθεοι, ἀσεβεῖς, ἀλλόθρησκοι), συγκαταριθμοῦνται ἀπὸ Αὐτὸν στοὺς ἐχθρούς του. «Ὃποιος δεν εἶναι μαζί μου, εἶναι ἑναντίον μου» λέγει ὁ Κύριος. (Ματθ. ΙΒ’, 30) Ὅσοι δὲν θέλουν νὰ ἐξουσιάζονται ἀπὸ τὴ χάρη Τοῦ Χριστοῦ, ἀναπόφευκτα θὰ ἐξολοθρευτοῦν ἀπὸ τὴν ὀργὴ Τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἱερὸς Αὐγουστίνος περισσότερες ἀπὸ μία φορὲς παραπέμπει στὸ χωρίο αὐτὸ γιὰ νὰ ἀπαντήσει στὴν ἔνσταση, ὅτι ὁ αὐστηρὸς Θεὸς τῆς Π.Δ. δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ταυτίζεται μὲ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης τῆς Κ.Δ.
«Ὄχι μόνο στὸν παλαιὸ νόμο, ἀλλὰ καὶ στὰ εὐαγγέλια ἡ αὐστηρότητα τῆς κρίσης Τοῦ Θεοῦ ἐναντίον αὐτῶν ποὺ μὲ ἐθελοκακία ἀνυπακοῦνε, διδάσκεται σαφῶς». (Αὐγουστ. cont. Faust XXII 14.19).
Ἂν ἢθελε ὁ Χριστός και Το Ἃγιον Πνεῦμα να ἀγαπᾶμε τους ἐχθρούς Τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τους ἀμετανόητους αἱρετικούς και να ἒχουμε ἐπικοινωνία με αὐτούς, ὃπως κάνουν σήμερα οἱ τάχα ἀντιοικουμενιστές που παραμένουν μέσα στην παναιρετική παρασυναγωγή τοῦ Κολυμπαρίου (ἀπό ἀγάπη ὃπως προφασίζονται), δῆθεν για να “πολεμήσουν ἀπό μέσα” την παναίρεση, τότε, γιατί λέγει ὁ Κύριος;
«Ἐάν δε τό χέρι σου καί τό πόδι σου σέ σκανδαλίζει, ἀπόκοψέ τα καί πέταξέ τα· Σέ συμφαίρει νά εἰσέλθης στήν (αἰώνια) ζωή κουτσός ἢ κουλός, παρά ἒχοντας δύο χέρια ἢ δύο πόδια, νά ριχθεῖς στήν αἰώνια φωτιά. Καὶ ἐάν ὁ ὀφθαλμός σου σέ σκανδαλίζει, βγάλ’τον καί πέταξέ τον· Σέ συμφαίρει νά μπεῖς στήν ζωή μονόφθαλμος, παρά ἒχοντας δύο ὀφθαλμοὺς νά ριχτῆς στὴν πύρινη γέεννα». (Ματθ.ΙΗ’6-9) «Αὐτά δέν τά λέγει γιά τά μέλη τοῦ σὠματος΄ μή γένοιτο’ ἀλλά τά λέγει διά τούς φίλους, διά τούς συγγενεῖς, τούς ὁποίους χρειαζόμαστε ὃπως ἀκριβῶς τά μέλη τοῦ σώματός μας». (Ἐρμηνεία Ἁγ.Ἰ.Χρυσοστόμου, ΝΘ’ ὀμιλ. στό κατά Ματθαῖον-Ὑπομνήματα Ε.Π.Ε. 42). (**) (Για τους ἀμετανόητους αἱρετικούς βεβαίως μιλάει, καθώς και για τους θανασίμως ἁμαρτάνοντας που δεν μετανοοῦν. Ἀπό αὐτούς μᾶς διατάσσει, να φεύγουμε μακρυά).
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: “Ὃποιος θά σκανδαλίσει ἓνα ἀπ’αὐτούς τούς μικρούς, πού πιστεύουν σέ μένα, συμφαίρει σ’αὐτόν νά κρεμασθεῖ στόν τράχηλό του μυλόπετρα πού τήν γυρίζει ὁ ὂνος, καί νά καταποντισθεῖ στό πέλαγος τῆς θάλασσας. Ἀλλίμονο στόν κόσμο ἀπό τά σκάνδαλα. Εἶναι βεβαίως ἀνάγκη νά ἒρχονται τά σκάνδαλα. Ἀλλ’ ἀλλίμονο στόν ἂνθρωπο ἐκεῖνο, ἀπό τόν ὃποῖο ἒρχεται τό σκάνδαλο». (σ.σ. σκανδαλοποιοί στην ἐποχή μας εἶναι οἱ ψευδεπίσκοποι με την ψευδοσύνοδό τους στο Κολυμπάρι που ἐπισημοποίησαν την οἰκουμενιστική τους παναίρεση, και ἀπεσχίσθησαν ἀπό την Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καθώς και οἱ “κληρικοί” πού τους μνημονεύουν και ὃσοι ἀπό τους “μοναχούς” και λαϊκούς τους ἀκολουθοῦν και τους προβάλλουν ἢ τους δικαιώνουν. Ἐπίσης σκανδαλοποιοί εἶναι και ὃσοι ἀπό τους “ἀποτειχισμένους” κακοδοξοῦν, διδάσκοντες ὃτι οἱ παναιρετικοί οἰκουμενιστές ψευδεπίσκοποι οἱ ἀναθεματισμένοι ἀπό ὃλες τις οἰκουμενικές και τοπικές Συνόδους, και ὃσοι τους μνημονεύουν ψευδοϊερεῖς, εἶναι και αὐτοί ἐκκλησία και τελοῦν ἒγκυρα μυστήρια, δηλ. λέγουν τα ἲδια με την ψευδοσύνοδο, ἀπό την ὁποία δῆθεν ἀποτειχίστηκαν. Ὃσοι δε ἱεροκανονικῶς ἀντιδροῦν με χωρισμό - ἀποτείχιση ἀπό αὐτούς, «……καὶ προτοῦ νὰ γίνει ἀκόμη συνοδικὴ κρίση για την αἳρεση αὐτή, οἱ χωριζόμενοι αὐτοὶ, ὄχι μόνον γιὰ τὸν χωρισμὸ δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς που τους πρέπει εἶναι ἄξιοι, ὡς ὀρθόδοξοι, ἐπειδὴ ὄχι μόνο σχίσμα δεν προξένησαν στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν χωρισμὸ αὐτό, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεση τῶν ψευδοεπισκόπων αὐτῶν». [βλέπε καὶ τὸν λα’(31ον) Ἀποστολ. Κανόνα)’’. (Πηδάλιον 15ος Κανών τῆς Α’ και Β’ Συνόδου σελ.292-Ἑρμηνεία Ἁγ.Νικοδήμου)).
Καί: ‘‘(Οὐαὶ ὑμῖν), Ἀλλίμονο σέ σᾶς, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, διότι κλείνετε τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μπροστά στούς ἀνθρώπους· Ἐσεῖς βεβαίως δεν μπαίνετε, ἀλλ’οὒτε ἐκείνους, πού θέλουν να μποῦν ἀφίνετε να μποῦν”. ( Ματθ. 23, 13) [σ.σ. Αὐτό που είπε ο Κύριος για τους Γραμματεῖς και Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς του, ἰσχύει και για τους σημερινούς “κληρικούς”, “μοναχούς” και “πιστούς” (που τους ὑποστηρίζουν), τῆς κρατικῆς ψευδοεκκλησίας: «Ἐπί τῆς Μωσέως καθέδρας ἐκάθισαν οἱ γραμματεῖς και οἱ Φαρισαίοι» (Ματθ. 23,2), οἱ ὁποίοι οὓτε οἱ ἲδιοι σώζονται, ἀλλά δεν ἀφήνουν και τους ἂλλους, τους καλοπροαίρετους να σωθοῦν!] Ἀφοῦ πρέπει να τους ἀγαπᾶμε ὃλους, και τους γραμματεῖς και τους Φαρισαίους, (ὃπως λένε οἱ δῆθεν ἀντιοικουμενιστές), γιατί ὁ Κύριος ἐξαπολύει ἑναντίον τους τα φοβερά οὐαί;
Καί: “(Οὐαὶ ὑμῖν), Ἀλλίμονο σέ σᾶς, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, διότι περιέρχεσθε τὴν θάλασσα καὶ τὴν ξηρὰ, γιά νά κάνετε ἓνα προσήλυτο, καὶ ὅταν γίνῃ, τόν κάνετε παιδί τῆς γεέννης (κολάσεως) δύο φορές χειρότερο ἀπό σᾶς….’’(*)
Καί: ‘‘(Οὐαὶ ὑμῖν), Ἀλλίμονο σέ σᾶς, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, διότι δίνετε (στό ναό) τό ἓνα δέκατο ἀπό τὸν δυόσμο καὶ τὸ ἄνηθο καὶ τὸ κύμινο, καὶ ἀφήσατε τὰ σπουδαιότερα τοῦ νόμου, τὴν εὐσπλαχνία καὶ τὸ ἔλεος καὶ τὴν πίστη· καί αὐτά ἒπρεπε νά κάνετε, ἀλλά καί ἐκεῖνα νά μὴ ἀφήνετε. ὁδηγοὶ τυφλοί, πού στραγγίζετε τὸ κουνούπι (ἀπό τό κρασί), ἀλλά καταπίνετε τήν καμήλα!’’(* Ματθ.ΚΓ’ 14-15, 23-24). (μήπως ἐδῶ ὁ Κύριος τους ὑβρίζει λέγοντάς τους ὑποκριτές και τυφλούς ὁδηγούς; Μήπως τους ὑβρίζει ἀπό ἀγάπη;)
Καί: «Γιά νά κριθοῦν οἱ ἂνθρωποι (νά σωθοῦν ἢ νά καταδικαστοῦν) ἐγὼ ἦλθα σέ τοῦτον τόν κόσμο, ὣστε ἐκεῖνοι πού δέν βλέπουν, νά βλέπουν, καὶ ἐκείνοι πού βλέπουν, νά γίνονται τυφλοὶ». Καὶ ἂκουσαν ἀπό τούς Φαρισαίους ὃσοι ἦσαν ἐκεῖ κοντά του, και τοῦ εἶπαν· Μὴπως καὶ ἐμεῖς εἲμαστε τυφλοί; Τούς εἶπε ὁ Ἰησοῦς· «Ἐάν ἢσαστε, δέν θά εἲχατε ἁμαρτία. Ἀλλά τώρα λέγετε, «Βλέπουμε». Ἡ ἁμαρτία λοιπόν παραμένει ἐπάνω σας». (Ἰωάν.Θ’39-41) [σ.σ. πάντα ἐπίκαιρα τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μας και γιά τήν ἐποχή μας τῆς ἀποστασίας ὃλων καί ἱδιαιτέρως τοῦ “κλήρου”, ὃπως προφήτεψε ὁ Ἃγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: «οἱ κληρικοί θά γίνουν οἱ χειρότεροι καί οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὃλων» (Προφητεία 57η Μακαρ.Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου “Kοσμᾶς ὁ Αἰτωλός Προφητείες καί διδαχές” σελ.342)].
Καί: «Ἐάν σεῖς μείνετε σταθεροί στην διδασκαλία μου, πραγματικά εἶστε μαθηταί μου, και θα γνωρίσετε την ἀλήθεια, και ἡ ἀλήθεια θα σᾶς ἐλευθερώσει». (Ἰω Η’ 31-32)
Καί: «Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. (Λουκ. 16,13) (σ.σ. Δεν μπορεῖ λοιπόν ὁ Χριστιανός να ἀγαπᾶ και τους δύο. Τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτά τα λόγια, ὂχι δικά μας).
Καί: «Και ἂν κάποιος δεν σᾶς δεχθεῖ και δεν ἀκούσει τους λόγους σας, βγαίνοντας ἒξω ἀπ’ το σπίτι ἢ την πόλη ἐκείνη, τινάξατε καλά την σκόνη τῶν ποδιῶν σας. Ἀληθινά σᾶς λέγω, κατά την ἡμέρα τῆς Κρίσεως, οἱ κάτοικοι τῆς χώρας τῶν Σοδόμων και τῆς Γομόρρας, θα κριθοῦν ἐπιοικέστερα ἀπό τους κατοίκους τῆς πόλεως ἐκείνης». (Ματθ. Ι’ 14-15) (σ.σ. Οὔτε τὴ σκόνη νὰ μὴν ἔχετε πάνω σας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν δέχονται τὸν Εὐαγγελικὸ λόγο (δηλ. τους ἀμετανόητους αἱρετικούς). Πῶς θὰ ὀνόμαζε τώρα ὁ Κύριος ὅλους αὐτοὺς ποὺ ὄχι μόνο τὴ σκόνη ἔχουν πάνω τους ἀλλὰ καὶ αἱρετικὰ κηρύγματα καὶ θερμοὺς ἐναγκαλισμοὺς καὶ φιλιὰ καὶ συλλείτουργα καὶ συμπροσευχὲς κάνουν μὲ τοὺς ἐχθρούς Του; Τὰ «οὐαί…» εἶναι λίγα! Μόνο χριστιανούς Ὀρθοδόξους δεν θα τους χαρακτήριζε ὁ Κύριός μας, ἀλλά ἀντίθετα σατανοκίνητους. Πολύ χειρότεροι ἀπό αὐτούς, εἶναι ὃσοι τους ἀκολουθοῦν ἐν γνώσει, τους μνημονεύουν και τους δικαιώνουν. Αυτῶν ἡ τιμωρία ἀπό Τον Θεό θα εἶναι ἲση ἣ και μεγαλύτερη ἀπό τῶν αἱρεσιαρχῶν κατά τον Ἃγιο Ἱωάννη τον Χρυσόστομο {*1*} (ὃ.κ.).
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ: ἐμφανίστηκε στὸν ἀσκητὴ τῆς Ἱ.Μονῆς Ζωγράφου Ἁγίου Ὅρους Γέροντα Γαβριήλ, καί τοῦ εἶπε: «Πήγαινε γρήγορα στήν Μονή, καί ἀνάγγειλε στούς Μοναχούς καί στόν Καθηγούμενο, ὃτι οἱ ἐχθροί οἱ δικοί μου καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὃποιος ἀσθενεῖ πνευματικά καί φοβηθῆ, ἂς κρυφθῆ μέχρις ὃτου περάσει ὁ πειρασμός. Ὃσοι ἐπιθυμοῦν τά μαρτυρικά στεφάνια, ἂς παραμείνουν στην Ἱ. Μονή». [σ.σ. Οἱ ἐχθροὶ τῆς Παναγίας καί τοῦ Υἱοῦ της, ἦσαν οἱ αἱρετικοί λατινόφρονες, αὐτοκράτωρ Κων/πόλεως Μιχαήλ Παλαιολόγος καὶ ὁ ψευδοπατριάρχης Βέκκος (οἱ ὁποῖοι μπροστά στοὺς σημερινοὺς παναιρετικούς οἰκουμενιστές, Ἀρχοντώνη “Κων/πόλεως”, Λαμπρινιάδη “Ἀμερικῆς”, Ζηζιούλα “Περγάμου” καί τη συμμορία τους, που ἒχουν ἑνωθεῖ με τον “πάπα” και με ὃλες σχεδόν τις αἱρέσεις, εἶναι μαθητούδια), οἱ ὁποῖοι με στρατιώτες και Λατίνους πῆγαν στο Ἃγιον Ὂρος, γιά νά πείσουν μέ τήν βία τούς Μοναχούς, νά προσκυνήσουν τόν «πάπα». Οἱ Μοναχοί προτίμησαν νά μαρτυρήσουν διά πυρός, παρά νά προσκυνήσουν τόν «πάπα», ὃταν οἱ στρατιῶτες ἒβαλαν φωτιά στόν πύργο τῆς Ἰερᾶς Μονῆς. Βλέπε: http://aktines.blogspot.com/2018/08/blog-post_16.html Αὐτούς τοὺς ἀναιρεθέντες Ἁγίους Ὁσιομάρτυρες ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν λατίνων τοῦ πάπα καὶ τῶν λατινοφρόνων, ἡ Ἐκκλησία τοὺς ἑορτάζει κάθε χρόνο στὶς ἡμερομηνίες: Τὴν 22α Σεπτεμβ. τοὺς ὁσιομάρτυρες Ζωγραφίτες.
Τὴν 4ην Ἰανουαρίου τοὺς ὁσιομάρτυρες Βατοπαιδινούς.
Τὴν 13 Μαΐου τοὺς ὁσιομάρτυρες Ἰβηρίτες.
Τὴν 19ην Μαΐου τοὺς ὁσιομάρτυρες Καντάρας τῆς Κύπρου.
Τὴν 5ην Δεκεμβρίου τοὺς ὁσιομάρτυρες Καρεῶτες.
Την Κυριακή τῶν Ἁγιορειτῶν τους 12ὁσιομάρτυρες Κουτλουμουσιανούς.
Την Κυριακή τῶν Αγιορειτῶν τους ὁσιομάρτυρες Ξενοφωντινούς].
Ἀποστόλου και Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου και μαθητοῦ τῆς ἀγάπης: “Kαθένας που ἐκτρέπεται καί δέν μένει στην διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, Θεὸν δέν ἔχει· Ὃποιος μένει στήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, αὐτός καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸν ἔχει. Ὃποιος ἒρχεται σε σᾶς και αὐτήν την διδασκαλία (την Ὀρθόδοξη, που ἐμεῖς διδάσκουμε) δεν ἒχει, να μην τοῦ λέτε χαίρετε και στο σπίτι σας να μην τον βάζετε. Διότι ὃποιος λέγει σ’αὐτόν «χαίρετε» γίνεται συγκοινωνός (συμμέτοχος) στα πονηρά του ἔργα.’’ (Β’ Καθολ.Ἐπιστ.Ἀποστ.Ἰω. 9-11) (**) [(Πολύ αὐστηρότερα ἐδῶ τοποθετεῖ την ὀρθόδοξη πίστη ὁ Μαθητής και Ἀπόστολος τῆς ἀγάπης. Ἀπαγορεύει και τον ἁπλό χαιρετισμό και ὁποιαδήποτε ἐπικοινωνία σ’αὐτόν, πού μᾶς πλησιάζει, ὁ ὁποῖος δεν ἔχει την ὀρθόδοξη πίστη και την εὐαγγελική διδασκαλία ἀνόθευτες. Καταλαβαίνει κανείς ἀπ’αὐτό ὅτι, ἄν με τον χαιρετισμό γινόμαστε κοινωνοί τῆς αἱρέσεως, σύμφωνα με τον Ἀπόστολο, τι γίνεται με τις συμπροσευχές και συνιερουργίες, τις ἀλληλομνημονεύσεις, τις κοινές δηλώσεις και ἀλληλοαναγνωρίσεις, πόσο μᾶλλον πού τους ἀποδέχονται τους αἱρετικούς στὸ ναὸ ὡς “λειτουργούς”, και τους ἀντιμετωπίζουν οἱ “ἱερεῖς”, οἱ “μοναχοί” και οἱ “πιστοί” σαν να εἶναι Ὀρθόδοξοι, κ.λ.π.). Μήπως φαίνεται πουθενά ἐδῶ ἀγάπη για τους ἐχθρούς Τοῦ Χριστοῦ τους αἱρετικούς; Και ὁ Ἀπόστολος ἐδῶ μιλάει για λαϊκούς ὃπως καταλαβαίνουμε, ἀφοῦ λέγει οὒτε στο σπίτι σας να τον βάζετε τον αἱρετικό].
Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής ὁ Θεολόγος: “Ἀγαπητοί, να μὴ πιστεύετε σε κάθε πνεῦμα, ἀλλὰ να ἐξετάζετε τά πνεύματα (τους πνευματικούς κληρικούς, και ὃσους συναναστρέφεσθε και ὁμιλεῖτε με αὐτούς πνευματικά), για να διαπιστώνετε ἐάν εἶναι ἀπό τον Θεό, γιατί πολλοὶ ψευδοπροφῆτες (ψευδοδιδάσκαλοι) βγῆκαν στὸν κόσμο”. (Α’ Καθολ. Ἐπιστ. Ἀποστόλου Ἰωάννου Δ’1) (Μήπως και αὐτούς τους ψευδοδιδασκάλους που διδάσκουν αἱρέσεις ἀπωλείας, πρέπει να τους ἀγαπᾶμε;)
Ὁ Ἃγιος Ἀπόστολος Παῦλος: «Σᾶς παρακαλῶ δὲ ἀδελφοί, να προσέχετε ἐκείνους που δημιουργοῦν τις διαιρέσεις καὶ τὰ σκάνδαλα ἀντίθετα προς την διδασκαλία, πού ἐσεῖς μάθατε (δηλ.τους αἱρετικούς), να τους σημαδεύετε και να τους ἀποφεύγετε· Τέτοιοι ἂνθρωποι βεβαίως δεν ὑπηρετοῦν τον Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ την κοιλιά τους, καὶ με τους καλούς λόγους και τους ἐπαίνους ἐξαπατοῦν τίς καρδιές τῶν ἀπονηρεύτων·» (Ρωμ. ΙΣΤ’ 17-18)·
Καί: «Να μην λαμβάνετε ὡς συζύγους ἀπίστους. διότι ποιά σχέση ἒχει ἡ ἀρετή με την φαυλότητα; και τι κοινό ἒχει το φῶς με το σκοτάδι; Και ποιά ἁρμονία μπορεῖ να ὑπάρχει μεταξύ τοῦ Χριστοῦ και τοῦ Βελίαλ (τοῦ σατανᾶ); Ἢ ποιά θέση μπορεῖ να ἒχει ὁ πιστός με τον ἂπιστο; Και πῶς μπορεῖ να συνυπάρχει στον ἲδιο τόπο ὁ ναός τοῦ Θεοῦ με τον ναό τῶν εἰδώλων; Ἐσεῖς δε εἶστε ναός τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ, σύμφωνα με τον λόγο τοῦ Θεοῦ ὃτι· Θα κατοικήσω ἀνάμεσά τους και θα περιπατῶ ἀνάμεσά τους, και θα εἶμαι Θεός τους και αὐτοί θα εἶναι λαός μου. Γι’αὐτό φύγετε και χωριστεῖτε ἀπ’αὐτούς, λέγει ὁ Κύριος και ἀκάθαρτο μη ἐγγίζετε, και ἐγώ θα σᾶς δεχθῶ στην ἀγγαλιά μου. Και θα εἶμαι σε σᾶς Πατέρας, και σεῖς θα εἶστε σε μένα υἱοί και θυγατέρες λέγει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ». (Β´Κορ.ΣΤ’:14-18) (**) [(σ.σ.) Ἀντίθετα, οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστές, που διοικοῦν την κρατοῦσα “ἐκκλησία” τους (που ἲδρυσαν στην ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, τον Ἰούνιο τοῦ 2016), ἀνέτρεψαν ἐκ βάθρων την διδασκαλία τοῦ Θεοπνεύστου Ἀποστόλου Παύλου και τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί με την ἀθεοφοβία που τους διακρίνει, νομοθέτησαν στην ψευδοσύνοδό τους στο Κολυμπάρι το 2016, ἀντίθετα ἀπό τους ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, την σύναψη μικτῶν γάμων και εἶναι μία ἀπό τις πολλές αἱρέσεις που ψήφισαν. (Βλέπε Μήνυση κατά προκαθημένων τοῦ καθηγητή Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου Κυριάκου Κυριαζόπουλου στην ἰστοσελίδα: https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2020/06/blog-post_23.html καθώς και ἂρθρο κατά τῶν μικτῶν γάμων τῆς αἱρετικῆς ἐγκυκλίου τοῦ “μητροπολίτη” Φαναριοφερσάλλων: https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2020/06/blog-post_30.html ) Και σε αὐτά τά χωρία ὁ Ἀπόστολος μιλάει βέβαια κυρίως για λαϊκούς]. (**)
Ὁ Ἃγιος Ἀπόστολος Παῦλος: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπο μετὰ πρώτη καὶ δεύτερη νουθεσία να ἐγκαταλείπεις. Να ξέρεις ὃτι ἓνας τέτοιος ἂνθρωπος ἒχει διαστραφεῖ καὶ ἁμαρτάνει και ἒχει ὁ ἲδιος ὃλη την εὐθύνη για την καταδίκη του (εἶναι αὐτοκατάκριτος)». (Τἰτον Γ’10-11) [Αἰρετικός λοιπόν εἶναι αὐτός που ἒχει ἐνημερωθεῖ, μία και δεύτερη φορά, ἀλλά παραμένει πεισματικά και ἀμετανόητα στην αἳρεσή του. Τό «αὐτοκατάκριτος» σημαίνει και τήν αὐτόματη ἀποκοπή τοῦ ἀμετανόητου αἱρετικοῦ ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς ἀπόφαση Συνόδου, ἡ ὁποία ἂν γίνει στο μέλλον, θα γίνει τυπικά, για να τον καθαιρέσει στην πράξη και να ἐνημερώσει ἐπισήμως το πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὣστε να τον ἀποφεύγουν. Βλέπε και τον Α’ Κανόνα τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στο Ἱ.Πηδάλιο]. (**)
Καί: «Ἐάν κανείς διδάσκει διαφορετικά καὶ δεν ἀκολουθεῖ τους ὑγιεῖς λόγους, αὐτούς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ την εὐσεβή διδασκαλία, αὐτός εἶναι φουσκωμένος ἀπό ὑπερηφάνεια, ἐνῶ δεν ξέρει τίποτε, ἀλλ’ἒχει την νόσο να ρέπει σε συζητήσεις και λογομαχίες, ἀπό τις ὁποῖες προέρχονται φθόνος, διχόνοια, βλασφημίες, πράγματα κακά, συνήθειες ἀνθρώπων που εἶναι διεφθαρμένοι στὸν νοῦ καὶ ἒχουν χάσει την ἀλήθεια, που νομίζουν ὃτι ἡ εὐσέβεια (τῶν πιστῶν) εἶναι πηγή κέρδους· Μακρυά ἀπό τέτοιους ἀνθρώπους. (Α’Τιμοθ. ΣΤ’ 3-5) (**) (Για σκεφθῆτε, μήπως αὐτά πού λέει ὁ Ἀπόστολος σᾶς ἀφοροῦν ὃσους δεν δέχεσθε την διδασκαλία και τη συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων;)
Καί: «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἐμεῖς ἢ ἄγγελος πού κατέβη ἀπ’τον Οὐρανό σᾶς διδάσκει ἂλλα ἀπό αὐτά πού σᾶς διδάξαμε, να εἶναι ἀνάθεμα». (Γαλ’.Α’ 8) (*) (**) (Ἀφορισμός ἢ Ἀνάθεμα σημαίνει τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀποβολὴ τῆς ἰδιότητας τοῦ μέλους της» (Τρωϊάνου Σπ., Παραδόσεις Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, σελ. 417-418). Στὴν Η΄ Πράξη τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, § 12, διαβάζουμε: «ἡ ποινὴ τοῦ ἀναθέματος δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, εἰ μὴ χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Θεό». Τοῦτο, ὅμως, τὸ προκαλεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν συμπεριφορά του. «Ὅμως ὁ ἀσεβὴς δὲν λαμβάνει τὸ ἀνάθεμα μὲ τὰ λόγια κάποιου ἄλλου, ἀλλὰ τὸ ἐπιφέρει εἰς τὸν ἑαυτόν του μὲ τὰ ἴδια του τὰ ἔργα, ἀφοῦ μὲ τὴν ἀσέβειά του ἀποχωρίζει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν ἀληθινή ζωή». Καὶ συμπεραίνει ὁ Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος: «Ἐδῶ ἡ Σύνοδος, δογματίζουσα, ὁρίζει, ὅτι τὸ ἀνάθεμα εἶναι τέλειος χωρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ἄρα, τέλεια καταδίκη καὶ ἀπώλεια» (Μελετίου, Μητροπ. Νικοπόλεως, Ἡ Πέμπτη Οἰκουμ. Σύνοδος, σελ. 577). «Ὁ τιμωρηθεὶς δι’ ἀφορισμοῦ -ἐφ’ ὅσον δὲν ἀνεκλήθη», στερεῖται ἀκόμη καὶ «τῆς ἐκκλησιαστικῆς κηδεύσεως» (Ροδοπούλου Παντελεήμονος, Ἐπιτομὴ κανονικοῦ Δικαίου, σελ. 169). (σ.σ. μήπως το ἀνάθεμα στους αἱρετικούς σημαίνει και ἀγάπη σε αὐτούς; Ναί τους λυπόμαστε για την κατάντοια τους που ἒγιναν ἐχθροί Τοῦ Χριστοῦ, προσευχόμαστε γι’αὐτούς να τους δώσει ὁ Θεός μετάνοια, θα τους συμπαρασταθοῦμε στην ἀνάγκη τους, ἀλλά δεν μποροῦμε να τους ἀγαπᾶμε, με την ἐν Χριστῶ ἀγάπη τους ἐχθρούς Τοῦ Χριστοῦ).
Καί: «Κανείς ἂς μη σᾶς ἐξαπατᾶ με κούφια λόγια· διότι ἐξαιτίας αὐτῶν ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στοὺς ἀπειθεῖς ἀνθρώπους. Μή γίνεσθε λοιπόν σαν και αὐτούς (τους υἱούς τῆς ἀπειθείας) … καί να μην ἒχετε σχέση με τα ἂκαρπα ἒργα τοῦ σκότους, ἀλλά μᾶλλον και να τα ἐλέγχετε» (Ἐφ. Ε’6-7 , 11)· (σ.σ. Τα κούφια λόγια εἶναι τα “κομψά” τῶν ἀσεβῶν, οἱ αἱρετικές διδασκαλίες τους, τους ὁποίους πρέπει ὂχι μόνο να τους ἀποφεύγουμε, ἀλλά και να τους ἐλέγχουμε).
Καί: «….σᾶς ἔγραψα να μὴ συναναστρέφεσθε ἐάν κανείς, ἐνῶ ὀνομάζεται ἀδελφὸς (χριστιανός), εἶναι ἀνήθικος ἢ ἀνώμαλος ἢ εἰδωλολάτρης ἢ ὑβριστής ἢ μέθυσος ἢ ἐκβιαστής. Με τέτοιον ἂνθρωπο οὒτε να συντρώγετε. (Α’Κορ.Ε’ 11-13) (**) [σ.σ. βλέπουμε λοιπόν ὃτι ὂχι μόνο δεν εἶναι ἁμαρτία να κρίνουμε τους αἱρετικούς, ὃπως κακοδιδάσκουν οἱ παναιρετικοί οἰκουμενιστές, (ἐπειδή δεν τους συμφαίρει να πληροφορεῖται το ποίμνιό τους για τα ἒργα και τις ἡμέρες των και για ὃσα αἱρετικά διδάσκουν), ἀλλά ἀντίθετα ἒχουμε καθῆκον ὃπως διατάσσει ὁ Ἀπόστολος να το κάνουμε σε θέματα ὃμως που δεν ἃπτονται τοῦ βίου, ἀλλά κυρίως τῆς πίστεως (ὃπως διδάσκει και ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος) και για να προστατέψουμε τους πιστούς, ἀπό ἀνθρώπους διεστραμμένους ὃπως τους ἐκθέτει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος. Ἐπίσης ὃπου ἀναφέρει “εἰδωλολάτρης”, ἰσχύει και για αἱρετικό και για ἀλλόθρησκο και για ἂθεο, ἀρνητή και ἐχθρό Τοῦ Χριστοῦ, σατανολάτρη και τους ὁμοίους τους, καθ’ὃσον ὃλοι αὐτοί λατρεύουν ὂχι τον ἀληθινό Θεό, ἀλλά εἲδωλα]. (Και ἐδῶ λοιπόν ὃπως βλέπουμε, ὁ Ἀπόστολος μιλάει για λαϊκούς κυρίως).
Ὁ Ἃγιος Ἀπόστολος Πέτρος: «…προσεύχεσθε ἀκόμη νὰ ἁπαλλαγοῦμε καὶ να γλιτώσουμε ἀπὸ τοὺς ἀδίκους καὶ πονηροὺς ἀνθρώπους. Διότι, ἡ πίστη δὲν γίνεται ἀπὸ ὅλους δεκτή, ἀλλ’ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν τὴν ἀγαθὴν διάθεση». (Θεσσ.Γ’2) (**) (Μήπως αὐτό συνιστᾶ ἀγάπη προς τους ἀδίκους και πονηρούς ἀνθρώπους;)
Ὁ Ἃγιος Ἀπόστολος Ἰούδας ὁ Ἀδελφόθεος: «Ἀλλά σεῖς ἀγαπητοί οἰκοδομώντας τους ἑαυτούς σας πάνω στην ἁγιωτάτη Πίστη σας, και προσευχόμενοι με την ἒμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διατηρήσατε τους ἑαυτούς σας στην ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, περιμένοντας το ἒλεος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ για ζωή αἰώνια. Και ἂλλους μεν (ἀπό τους αἱρετικούς) να ἐλέγχετε ἀποχωριζόμενοι ἀπ’ αὐτούς, ἂλλους δε με φόβο να προσπαθῆτε να σώζετε, ἁρπάζοντας ἀπό τη φωτιά, μισώντας ἀκόμη και το ἒνδυμά τους, το μολυσμένο ἀπό την σάρκα».(ἸούδαΑ’20-23)
(Ὁ Ἀπόστολος Τοῦ Χριστοῦ δηλ. το Πνεῦμα Το Ἃγιο τα λέει στην Ἁγία Γραφή, δεν τα λέμε λοιπόν ἐμεῖς. Ὃτι μισοῦμε ὂχι μόνο τους ἲδιους τους ἀμετανόητους αἱρετικούς, ἀλλά ἀκόμα και το ἒνδυμά τους το μολυσμένο, (ὃσο βέβαια παραμένουν ἀμετανόητοι). (**)
Ὁ Κανόνας τῆς ἐν Καρχηδόνι Συνόδου ἐπί Ἁγίου Κυπριανοῦ (Ἱερό Πηδάλιο) : «Ἐν κοινοβουλίῳ ὄντες, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀνέγνωμεν γράμματα ἀφ’ ὑμῶν σταλέντα περὶ τῶν παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς δοκούντων βεβαπτίσθαι, ἐρχομένων πρὸς τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐστὶ μία, ἐν ᾗ βαπτιζόμεθα καὶ ἀναγεννώμεθα. Περὶ ὧν καὶ πεποίθαμεν, καὶ ὑμᾶς αὐτοὺς ἐκεῖνα πράττοντας, τὴν στερρότητα τοῦ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας κανόνος κρατεῖν. Ὅμως ἐπεὶ συγκοινωνοὶ ἡμῶν ἐστε καὶ ζητῆσαι περὶ τούτου διὰ τὴν κοινὴν ἀγάπην ἠθελήσατε, οὐ πρόσφατον γνώμην, οὐδὲ νῦν ἡδρασμένην προσφέρομεν, ἀλλὰ τὴν πάλαι ὑπὸ τῶν προγενεστέρων ἡμῶν μετὰ πάσης ἀκριβείας καὶ ἐπιμελείας δεδοκιμασμένην, καὶ ὑφ’ ἡμῶν παρατηρηθεῖσαν, κοινούμεθα ὑμῖν καὶ συζεύγνυμεν, τοῦτο καὶ νῦν χειροτονοῦντες, ὅπερ διὰ παντὸς ἰσχυρῶς καὶ ἀσφαλῶς κρατοῦμεν, μηδέν αβαπτίζεσθαι δύνασθαι ἔξω τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, ἑνὸς ὄντος βαπτίσματος καὶ ἐν μόνῃ τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ ὑπάρχοντος. Γέγραπται γάρ· Ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζῶντος, καὶ ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, τοὺς μὴ δυναμένους ὕδωρ συσχεῖν. Καὶ πάλιν, ἡ ἁγία Γραφὴ προμηνύουσα λέγει· Ἀπὸ ὕδατος ἀλλοτρίου ἀπέχεσθε καὶ ἀπὸ πηγῆς ἀλλοτρίας μὴ πίητε. Δεῖ δὲ καθαρίζεσθαι καὶ ἁγιάζεσθαι τὸ ὕδωρ πρῶτον ὑπὸ τοῦ ἱερέως, ἵνα δυνηθῇ τῷ ἰδίῳ βαπτίσματι τὰς ἁμαρτίας τοῦ βαπτιζομένου ἀνθρώπου ἀποσμῆξαι. Διά τε Ἰεζεκιήλ τοῦ προφήτου λέγει Κύριος· Και ῥαντίσω ὑμᾶς καθαρῷ ὕδατι καὶ καθαριῶ ὑμᾶς, καὶ δώσω ὑμῖν καρδίαν καινὴν, καὶ πνεῦμα καινὸν δώσω ὑμῖν. Πῶς δὲ δύναται καθαρίσαι καὶ ἁγιάσαι ὕδωρ ὁ ἀκάθαρτος ὢν αὐτὸς, καὶ παρ’ ᾧ Πνεῦμα ἅγιον οὐκ ἔστι, λέγοντος τοῦ Κυρίου ἐν τοῖς Ἀριθμοῖς· Καὶ πάντων ὧν ἅψεται ὁ ἀκάθαρτος, ἀκάθαρτα ἔσται; Πῶς βαπτίζων δύναται ἄλλῳ δοῦναι ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ὁ μὴ δυνηθεὶς τὰ ἴδια ἁμαρτήματα ἔξω τῆς ἐκκλησίας ἀποθέσθαι; Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ ἐρώτησις, ἡ ἐν τῷ βαπτίσματι γενομένη, μάρτυς ἐστὶ τῆς ἀληθείας· λέγοντες γὰρ τῷ ἐξεταζομένῳ· Πιστεύεις αἰώνιον ζωὴν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν λαμβάνειν; οὐκ ἄλλο τι λέγομεν, εἰ μὴ ὅ,τι ἐν τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ δοθῆναι δύναται. Παρὰ δὲ τοῖς αἱρετικοῖς, ὅπου ἐκκλησία οὐκ ἔστιν, ἀδύνατον ἁμαρτημάτων ἄφεσιν λαβεῖν. Καὶ διὰ τοῦτο οἱ τῶν αἱρετικῶν συνήγοροι ἢ τὴν ἐπερώτησιν ἐναλλάξαι ὀφείλουσιν ἢ τὴν ἀλήθειαν ἐκδικῆσαι, εἰ μη τι αὐτοῖς καὶ τὴν ἐκκλησίαν προσνέμουσιν, οὓς βάπτισμα ἔχειν διαβεβαιοῦνται. Ἀνάγκη δε ἐστι καὶ χρίεσθαι τὸν βεβαπτισμένον, ἵνα, λαβὼν χρῖσμα, μέτοχος γένηται Χριστοῦ· ἁγιάσαι δὲ ἔλαιον οὐ δύναται ὁ αἱρετικός, ὁ μητε θυσιαστήριον ἔχων, μήτε ἐκκλησίαν· ὅθεν οὐ δύναται χρίσμα τὸ παράπαν παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς εἶναι. Πρόδηλον γάρ ἐστιν ἡμῖν, μηδαμῶς δύνασθαι παρ’ἐκείνοις ἁγιάζεσθαι ἔλαιον εἰς εὐχαριστίαν. Εἰδέναι γὰρ καὶ μὴ ἀγνοεῖν ὀφείλομεν, ὅτι γέγραπται «·Ἔλαιον ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου»· ὃ δὴ καὶ πάλαι ἐμήνυσε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐν ψαλμοῖς. Μήπως, ἐξιχνιασθείς τις καὶ ἀπὸ τῆς εὐθείας ὁδοῦ πλανηθείς, παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς, τοῖς τοῦ Χριστοῦ ἀντιπάλοις, χρισθῇ. Πῶς δὲ εὔξεται ὑπὲρ τοῦ Βαπτισθέντος οὐχὶ ἱερεύς, ἀλλ’ ἱερόσυλος καὶ ἁμαρτωλός, λεγούσης τῆς Γραφῆς, ὅτι Ὁ Θεὸς ἁμαρτωλῶν οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα Αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει; Διὰ τῆς ἁγίας ἐκκλησίας νοοῦμεν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν· τις δὲ δύναται δοῦναι, ὅπερ αὐτὸς οὐκ ἔχει; ἢ πῶς δύναται πνευματικὰ ἐργάζεσθαι ὁ ἀποβαλὼν Πνεῦμα ἅγιον; Διὰ τοῦτο καὶ ἀνανεοῦσθαι ὀφείλει ὁ πρὸς τὴν ἐκκλησίαν ἐρχόμενος, ἵνα ἔσω διὰ τῶν ἁγίων ἁγιασθῇ, γέγραπται γὰρ ὅτι· Ἅγιοι ἔσεσθε, καθὼς ἐγὼ ἅγιός εἰμι, λέγει Κύριος· ἵνα καὶ ὁ πλάνῃ βουκοληθεὶς ἐν τῷ ἀληθεῖ καὶ ἐκκλησιαστικῷ βαπτίσματι καὶ αὐτὸς τοῦτο ἀποδύσηται, ὅστις πρὸς Θεὸν ἐρχόμενος ἄνθρωπος καί ἱερέα ἐπιζητῶν, ἐν πλάνῃ εὑρεθείς, ἱεροσύλῳ προσέπεσε. Δοκιμάζειν γάρ ἐστι τὸ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν βάπτισμα, τὸ συνευδοκεῖν τοῖς ὑπ’ ἐκείνων βεβαπτισμένοις. Οὐ γὰρ δύναται ἐν μέρει ὑπερισχύειν· εἰ ἠδυνήθη βαπτίσαι, ἴσχυε καὶ ἅγιον Πνεῦμα δοῦναι· εἰ οὐκ ἠδυνήθη, ὅτι, ἔξω ὤν, Πνεῦμα ἅγιον οὐκ ἔχει, οὐ δύναται τὸν ἐρχόμενον βαπτίσαι, ἑνὸς ὄντος τοῦ βαπτίσματος καὶ ἑνὸς ὄντος τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ μιᾶς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐπάνω Πέτρου τοῦ Ἀποστόλου, ἀρχῆθεν λέγοντος, τῆς ἑνότητος τεθεμελιωμένης· καὶ διὰ τοῦτο τὰ ὑπ’ αὐτῶν γινόμενα, ψευδῆ καὶ κενὰ ὑπάρχοντα, πάντα ἐστὶν ἀδόκιμα. Οὐ γὰρ δύναταί τι δεκτὸν καὶ αἱρετὸν εἶναι παρὰ τῷ Θεῷ τῶν ὑπ’ ἐκείνων γινομένων, οὓς ὁ Κύριος πολεμίους καὶ ἀντιπάλους αὐτοῦ λέγει ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις· «Ὁ μὴ ὢν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει». (Ματθ. ΙΒ’30) Καὶ ὁ μακάριος Ἀπόστολος Ἰωάννης, ἐντολὰς Κυρίου τηρῶν, ἐν τῇ ἐπιστολῆ προέγραψεν· Ἠκούσατε, ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν δὲ ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν, ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν. Ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ’ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν. Ὅθεν καὶ ἡμεῖς συνιέναι ὀφείλομεν καὶ νοεῖν, ὡς οἱ ἐχθροὶ Κυρίου καὶ οἱ ἀντίχριστοι ὠνομασμένοι, δυνατοὶ οὐκ εἶεν χάριν δοῦναι τῷ Κυρίῳ. Καὶ διὰ τοῦτο ἡμεῖς οἱ σὺν Κυρίῳ ὄντες καὶ ἑνότητα Κυρίου κρατοῦντες καὶ κατὰ τὴν ἀξίαν αὐτοῦ χορηγούμενοι, τὴν ἱερατείαν αὐτοῦ ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ λειτουργοῦντες, ὅσα οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, τουτέστι πολέμιοι καὶ ἀντίχριστοι, ποιοῦσιν ἀποδοκιμάσαι καὶ ἀποποιῆσαι καὶ ἀπορρίψαι καὶ ὡς βέβηλα ἔχειν ὀφείλομεν. Καὶ τοῖς ἀπὸ πλάνης καὶ στρεβλότητος ἐρχομένοις, ἐπὶ γνώσει τῆς ἀληθινῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς πίστεως, δοῦναι καθόλου θείας δυνάμεως μυστήριον, ἑνότητός τε, καὶ πίστεως, καὶ ἀληθείας». (Οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας). [σ.σ. ἐδῶ οἱ Ἃγιοι Πατέρες, καθώς και ὁ Ἃγιος Νικόδημος στην ἑρμηνεία που κάνει στον Κανόνα (βλέπε παρακάτω), ἀνατρέπουν το ἐπιχείρημα τῶν λεγομένων ἀντιοικουμενιστῶν καθώς και τῶν κακοδοξούντων “άποτειχισμένων” που δέχονται οἰκονομικῶς μυστήρια ἒγκυρα και ἐκκλησιαστική κανονικότητα στους ἀμετανόητους παναιρετικούς οἰκουμενιστές, με πρόσχημα κάποιες οἰκονομίες που εἶχαν κάνει οἱ Ἃγιες Οἰκουμενικές Σύνοδοι στους μετανοοῦντες πού ἐπέστρεφαν ἀπό αἱρέσεις και ὂχι ὃπως ὑπολαμβάνουν οἱ κακόδοξοι αὐτοί, ὃτι (λόγῳ τῶν οἰκονομιῶν αὐτῶν), ἀναγνώριζαν τάχα οἱ Ἃγιοι Πατέρες ἒγκυρα μυστήρια στους ἀμετανόητους αἱρετικούς. Αὐτούς τους αἱρετικούς “ἱερεῖς”, ὂχι ἱερεῖς, ἀλλ’ ἱερόσυλους καὶ ἁμαρτωλούς, ὀνομάζει ὁ Κανόνας. Και ὅτι, ἔξω εὑρισκόμενος ἀπό την Ἐκκλησία, ὁ αἱρετικός, Πνεῦμα Ἃγιο δεν ἔχει, οὒτε μπορεῖ να βαπτίσει αὐτόν που προσέρχεται για να βαπτισθεῖ….. καὶ διὰ τοῦτο τὰ ὑπ’ αὐτῶν (τῶν αἱρετικῶν) γινόμενα, ἐπειδή εἶναι ψευδή καὶ κούφια, ὃλα εἶναι ἀδόκιμα (ἂκυρα, ἀχαρίτωτα). Και: «οἱ ἐχθροὶ Τοῦ Κυρίου καὶ οἱ ἀντίχριστοι ὀνομασμένοι (οἱ αἱρετικοί), δεν εἶναι δυνατόν να ἒχουν την χάρη Τοῦ Κυρίου». Και: «ὅσα αὐτοί που ἀντιτίθενται στον Χριστό, δηλ. οἱ ἐχθροί Του καὶ ἀντίχριστοι, τελοῦν (τις τελετές τους) ὀφείλουμε να τα ἀποδοκιμάζουμε και να τα ἀποποιούμεθα καὶ να τα ἀπορρίπτουμε καὶ να τα θεωροῦμε ὡς βέβηλα). Βλέπε και την ἑρμηνεία τοῦ Κανόνα κατά τον Ἃγιο Νικόδημο τον Ἁγιορείτη στο Ἱερό Πηδάλιο: (α’- ε’) και στ’: «Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται δεκτὸ ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, ἐπειδὴ αὐτοὶ εἶναι ἐχθροὶ καὶ πολέμιοι μὲ τὸν Θεόν, καὶ ἀντίχριστοι ὀνομαζόμενοι ἀπὸ τὸν Ἰωάννη. Γι’αὐτὰ λοιπὸν ὅλα καὶ ἄλλα, ὁ παρὼν Κανόνας κατὰ τὴν ἀκρίβεια, θέλει νὰ βαπτίζωνται ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοί, καὶ προσθέτει καὶ τοῦτο, ὅτι ἡ γνώμη αὐτή, δηλαδὴ τὸ νὰ μὴ εἶναι δεκτό το βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, δὲν εἶναι καινούρια τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου αὐτῆς, ἀλλὰ εἶναι παλαιά, δοκιμασμένη ἀπὸ τοὺς προγενέστερους αὐτῶν(2), (οἱ ὁποῖοι σχεδὸν ἔφθασαν αὐτοὺς τοὺς διαδόχους των Ἀποστόλων), μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια καὶ ἀκρίβεια, καὶ εἶναι σύμφωνος σὲ ὅλα μὲ τὸν Μς’, Μζ’, καὶ Ξή, τοὺς Ἀποστολικοὺς Κανόνες. Ὄχι μόνο δὲ κοινῶς ὁ παρὼν Κανόνας ἀποβάλλει τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, ἀλλὰ καὶ κατ’ ἰδίαν ὁ καθ’ ἕνας ἀπὸ τοὺς ὀγδόντα τέσσαρες Πατέρες τῆς παρούσας Συνόδου, μὲ ἕνα ξεχωριστὸ ἐπιχείρημα, σὰν νὰ λέμε, μὲ ὀγδόντα τέσσερα ἐπιχειρήματα, τὸ ἀποβάλλουν. Γι’αὐτὸ καὶ ἡ Β’ Οἰκουμενική, στὸν ζ’, Κανόνα της, τὸν παρόντα Κανόνα κατὰ μέρος ἐφύλαξε (ἂν καὶ σ’ ὅλους αὐτὸν δὲν ἐφύλαξε, αὐτὸ τὸ ἔκανε κατ’ οἰκονομία καὶ συγκατάβαση, καὶ ὄχι κατὰ ἀκρίβεια, ὡς εἴπομεν στὴν σημείωση τοῦ μς’ Ἀποστολικοῦ.) καὶ ἡ στ’ (Οἰκουμενικὴ Σύνοδος) στὸν β’ Κανόνα της ἐπισφράγισε (ἐὰν δὲ καὶ λέγει, ὅτι μόνο σ’ἐκείνους τοὺς τόπους τῆς Ἀφρικῆς ἐπεκράτησε, ἀλλά μια φορά ἀφοῦ τὸν ἐπισφράγισε, μάλλον τὸν ἐβεβαίωσε, καὶ ὄχι τὸν κατάργησε)` Τὸν δέχεται δὲ καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος στὸν α’ του Κανόνα. Βλέπε καὶ στὴν ὑποσημείωση τοῦ μς’ Ἀποστολικοῦ ὃπως εἴπαμε. Ἄλλος. Οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἔκαναν δεκτὰ καὶ ἐπικύρωσαν τὰ τῶν μερικωτέρων Συνόδων, καὶ μάλιστα ὀνομαστὶ τοὺς Κανόνες τοῦ μεγάλου Βασιλείου, ὅπως στὸν β’ Κανόνα τῆς ς’ (Οἰκουμενικῆς) προείδαμε. Ἄρα αὐτὲς συναπεδέχθηκαν καὶ ἐβεβαίωσαν ὅσα οἱ τοπικὲς Σύνοδοι, καὶ ὁ μέγας Βσίλειος προεθέσπισαν, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο συνάγεται ὀρθῶς καὶ βεβαίως ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ὅλοι πρέπει ἀναμφίβολα νὰ βαπτίζονται. Ἡ δὲ οἰκονομία ποὺ μεταχειρίσθηκαν κάποιοι Πατέρες κάποτε, οὔτε νόμος, οὔτε παράδειγμα μπορεῖ νὰ νομισθῆ, ἀλλὰ καὶ ἂν ἴσως κάποιος ἐρευνήσει καλά, θὰ βρεῖ τοὺς αἱρετικοὺς τούτους ποὺ τοὺς δέχθηκε κατὰ οἰκονομία ἡ Δευτέρα Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, νὰ ἤσαν βαπτισμένοι, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς τότε ἱερωμένους ποὺ εἶχαν πέσει σὲ αἵρεση, καὶ γιὰ τοῦτο μεταχειρίσθηκε αὐτὴ τὴν οἰκονομία. Ἡ ἀλήθεια ὅμως τῆς θείας Γραφῆς, καὶ ὁ ὀρθὸς λόγος δείχνουν, ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ χωρὶς καμμία ἀντίρρηση πρέπει νὰ βαπτίζονται». [σ.σ. ἐδῶ ὁ Ἃγιος Νικόδημος ἀνατρέπει το ἐπιχείρημα τῶν λεγομένων ἀντιοικουμενιστῶν καθώς και τῶν κακοδοξούντων “άποτειχισμένων” πού δέχονται οἰκονομικῶς μυστήρια ἒγκυρα και ἐκκλησιαστική κανονικότητα στους ἀμετανόητους παναιρετικούς οἰκουμενιστές, με πρόσχημα κάποιες οἰκονομίες που εἶχαν κάνει οἱ Ἃγιες Οἰκουμενικές Σύνοδοι στους μετανοοῦντες ἐπιστρέφοντες ἀπό αἱρέσεις και ὂχι ὃπως ὑπολαμβάνουν οἱ κακόδοξοι αὐτοί, ὃτι (λόγῳ τῶν οἰκονομιῶν αὐτῶν), ἀναγνώριζαν τάχα οἱ Ἃγιοι Πατέρες ἒγκυρα μυστήρια στους ἀμετανόητους αἱρετικούς].
Ὁ ζ’ Κανών τῆς ἐν Ἐφέσῳ Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 431 (Ἱ.Πηδάλιο) Ἑρμηνεία: «….ὥρισε ἡ ἁγία σύνοδος, διαφορετική πίστη σέ κανέναν δέν ἐπιτρέπεται να διαλαλεῖ, ἢτοι να συγγράφει, ἢ συνθέτει, ἀπό αὐτή πού ἒχει ὁρισθεῖ ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού συγκεντρώθηκαν στήν πόλη τῆς Νίκαιας σύν Ἁγίω Πνεύματι. Ὃσους δε τολμοῦν ἢ να συνθέττουν ἂλλη (διαφορετική) πίστη, ἢ να την προσκομίζουν, ἢ να την προσφέρουν (την κακοδοξία τους) σ’αὐτούς που θέλουν να ἐπιστρέφουν στην ἐπιγνωση τῆς ἀλήθειας ἢ ἀπό την εἰδωλολατρεία, ἢ ἀπό τον Ἰουδαϊσμό ἢ και ἀπό ὁποιαδήποτε αἳρεση, αὐτούς, ἐάν μεν εἶναι ἐπίσκοποι, ἢ κληρικοί, εἶναι (ἢδη) ἀποκομμένοι (ξένοι) ἀπό την ἐπισκοπή οἱ ἐπίσκοποι, και ἀπό τον κλήρο οἱ κληρικοί. Ἐάν δε εἶναι λαϊκοί, ἀναθεματίζονται…..». (*) (**) (σ.σ. Βλέπουμε λοιπόν στον Κανόνα αὐτόν τοῦ Πηδαλίου, ὃτι και οἱ λαϊκοί ἀναθεματίζονται. Και στο Κολυμπάρι τόλμησε ἡ παναιρετική συμμορία τῶν οἰκουμενιστῶν ὑπό την προστασία και την ἐπιστασία τῆς C.I.A. τῶν Η.Π.Α. που διοργάνωσε την ψευδοσύνοδο αὐτή, να συνθέσσουν ἂλλη διαφορετική πίστη ἀπό το Σύμβολο τῆς Πίστεως που μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἃγιοι Πατέρες τῶν Α’ και Β’ Οἰκουμενικῶν Συνόδων και δέχθηκε την παναιρετική θεωρεία τοῦ αἱρεσιάρχη Ζηζιούλα, περί δῆθεν ἀοράτου ἐκκλησίας, ἢ θεωρίας “τῶν κλάδων”, ἐκτός βέβαια και τῶν ἂλλων κακοδοξιῶν που ψήφισαν).
Ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος: ‘‘Ἐμεῖς, αὐτούς που προσθέτουν ἢ ἀφαιροῦν κάτι μικρό ἀπό την Καθολική (Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία, ἀναθεματίζουμε”. [*ὃ.κ.] Καί: “Ἐάν κανείς κάθε παράδοση Ἐκκλησιαστική, ἒγγραφη ἢ ἂγραφη ἀθετεῖ, ἀνάθεμα’’. [*] (*) (**) Μήπως αὐτά τα ἀναθέματα δίνονται ἀπό ἀγάπη στους ἀμετανόητους αἱρετικούς, ὃπως εἶναι και αὐτοί που προσθέττουν ἢ ἀφαιροῦν κάτι μικρό ἀπό την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἢ ὃσοι ἀθετοῦν, δηλ. δεν δέχονται τις Ἐκκλησιαστικές Παραδόσεις (ἐννοεῖται τις δογματικές);
Καί: ‘‘ὃποιος δικαιώνει αἳρεση ἃς εἶναι ἀναθεματισμένος’’. [*](*)(**) [Αὐτό κάνουν μερικοί τάχα ἀποτειχισμένοι που δικαιώνουν την παναίρεση, κακοδιδάσκοντας ὃτι αὐτοί οἱ παναιρετικοί τελοῦν τάχα ἒγκυρα μυστήρια κατ’ἀκρίβεια, ἢ κατ’οἱκονομία, ἢ ὃτι μετά την ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου βγαίνουν τάχα στην παναιρετική παρασυναγωγή τους ἃγιοι].
Καί: ‘‘σε αὐτούς που ἐπικοινωνοῦν με ἐπίγνωση (με τους αἱρετικούς) ἀνάθεμα’’. [* πρακτικά Σπ.Μήλια σελ.805, 825, 878, 879] (*) (**)
Ἡ Γ’, ἡ Πενθέκτη και ἡ Ζ' Οἰκουμενικές Σύνοδοι: «Ἀνάθεμα σε ὃλους τους αἱρετικούς και σ’αὐτούς που (ἐπι)κοινωνοῦν μαζί τους». (Ἰερόν Πηδάλιον ζ' κανών τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς, α' κανών τῆς Πενθέκτης και Συνοδικόν τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου) (*) (**)
Το Συνοδικόν τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας (Βιβλίον Ἱεροῦ Τριωδίου): (Ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἀπέβαλε ἀπὸ τοὺς κόλπους της τοὺς πρωταίτιους μόνο αἱρεσιάρχες ὡς τὰ πιὸ διεφθαρμένα μέλη, ἀλλὰ καὶ τοὺς ὀπαδούς τους, γίνεται φανερὸ ἀπὸ τὸ “Συνοδικόν τῆς Ἁγίας και Οἰκουμενικῆς Ζ’ Συνόδου”, τὸ ὁποῖο ἀκριβῶς ἐξέθεσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες κατὰ τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, στοὺς ὁποίους σὲ πληθυντικὸ ἀριθμὸ ἐκφώνησε τὸ «Ἀνάθεμα»). Σε μετάφραση: «Ἀνάθεμα στὸν Βαρλαὰμ καὶ τὸν Ἀκίνδυνο καὶ τοὺς ὀπαδοὺς καὶ διαδόχους τους!». (Το ἀνάθεμα δεν ἀφορᾶ μόνο τους αἱρεσιάρχες ὃπως διατείνονται μερικοί ἀνορθόδοξα, ἀλλά και ὃσους θα τους διαδεχθοῦν “κληρικούς”, καθώς και τους “μοναχούς” και “πιστούς” ὀπαδούς των). (*) (**)
«Ἀνάθεμα τρεῖς φορὲς σ’αὐτοὺς ποὺ δὲν ἐκλαμβάνουν σωστὰ τὴ Θεόπνευστη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτοὺς ποὺ προσπαθοῦν νὰ παρερμηνεύσουν καὶ νὰ ἀλλάξουν αὐτὰ ποὺ ἔχουν εἰπωθεῖ μὲ σαφήνεια καὶ πολὺ φανερὰ μέσῳ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». [Αὐτοί εἶναι οἱ ἀμετανόητοι αἱρετικοί, οἱ ἐχθροί Τοῦ Χριστοῦ. Ἐδῶ οἱ Ἃγιοι Πατἐρες τῆς 7ης Οἰκουμεν. Συνόδου ἀπό “ἀγάπη”!!! τους ἀναθεματίζουν τρίς]. (*)(**)
Καί: «Ἀνάθεμα σὲ ὅλους τους αἱρετικούς!». (Μήπως εἶναι και αὐτό το ἀνάθεμα, ἒνδειξη ἀγάπης στους ἀμετανόητους αἱρετικούς ἐχθρούς Τοῦ Χριστοῦ ἢ εἶναι χειρότερο και ἀπό το ἃγιο μῖσος;) (*)
Ὁ Β’ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχεἰα Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ 341: Ἑρμηνεία: «…..δεν ἐπιτρέπεται (οἱ πιστοί) να ἐπικοινωνοῦν με ἀκοινώνητους, οὒτε να συνάγονται σε σπίτια συμπροσευχόμενοι με αὐτούς που δεν συμπροσεύχονται στην Ἐκκλησία,…...Ἐάν δε φανεῖ κάποιος ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος να ἀθετεῖ τον Κανόνα (πού διατάσσει να μη ἐπικοινωνεῖ κάποιος με ἀκοινώνητον), ὁμοίως και αὐτός να εἶναι ἀκοινώνητος, ἐπειδή συγχέει (ἀθετεῖ) τον Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας». (**) (Δηλαδή ἀπαγορεύεται ρητά ἡ ἐπικοινωνία και ἡ συμπροσευχή με ἀκοινώνητους και ἀφορισμένους, ὃπως εἶναι οἱ σχισματικοί καί αἱρετικοί και πολύ περισσότερο οἱ παναιρετικοί οἰκουμενιστές καθώς και ὃσοι “κληρικοί”, “μοναχοί” και “πιστοί” ἐπικοινωνοῦν με αὐτούς και τους μνημονεύουν, ἀκόμη καί σε σπίτι. Δεν ἐπιτρέπεται οὖτε φιλία μαζί τους). Μήπως οἱ Ἃγιοι Πατέρες ἐδῶ φανερώνουν καμμία αγάπη;)
Ὁ ΛΒ’(32ος) Κανών τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Ἱερᾶς Συνόδου: «Ὅτι δεν πρέπει να παίρνουμε εὐλογίες ἀπό αἱρετικούς, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀλογίες περισσότερο και ὂχι εὐλογίες». [δηλαδή ἀπαγορεύεται αὐστηρά να δεχόμαστε εὐλογίες ἀπό αἱρετικούς διότι αὐτό συνιστᾶ μόλυσμα]. (**)
 |
Ὁ ΛΓ’(33ος) Κανών τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Ἱερᾶς Συνόδου: «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι». [Δηλαδή ἀπαγορεύεται ἡ συμπροσευχή με αἱρετικούς ἢ σχισματικούς ἐχθρούς Τοῦ Χριστοῦ]. (**)
Ὁ Λζ’(37ος) Κανών τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Ἱερᾶς Συνόδου: «Ὅτι οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων, ἢ αἱρετικῶν, τὰ πεμπόμενα ἑορταστικὰ λαμβάνειν, μηδὲ συνεορτάζειν αὐτοῖς». [Δηλαδή ἀπαγορεύεται να συνεορτάζουμε με αἱρετικούς (βλ. παραπάνω Θεοφάνεια στην Γερμανία τῶν οἰκουμενιστῶν) ἢ να ἀνταλλάσουμε θρησκευτικά δῶρα (π.χ. εἰκόνες, βιβλία, κ.ο.κ.). [σ.σ. Πόσο μᾶλλον ἀπαγορεύεται αὐτονόητα ἡ βράβευση και ἀναγνώριση ἀλλήλων]. (Ἀφοῦ πρέπει να τους ἀγαπᾶμε ὃπως κακοδοξοῦν μερικοί δῆθεν ἀντιοικουμενιστές, γιατί να μη μποροῦμε να ἀποδεχόμαστε τα δῶρα τους, οὒτε να συνεορτάζουμε μαζί τους;) (**)
Ἀπαντάει σ’αὐτό Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Διότι ὑπάρχει καί κακή όμόνοια, ὑπάρχει και καί καλή διαφωνία. Διότι και αὐτοί που οἰκοδομοῦσαν τόν πύργον (τῆς Βαβέλ) ὠμονόησαν για κακό δικό τους, και οί ἲδιοι αὐτοί πάλι, χωρίς την θέλησή τους, ὃμως για το συμφέρον τους, διαχωρίστηκαν….. Ὑπάρχει λοιπόν το να διαχωρίζεται καλῶς κανείς ἀπό τους ἂλλους, καί ὑπάρχει το να ὁμονοεῖ κακῶς. Ἐάν το μάτι σου σε σκανδαλίζει, βγάλτο. Ἐάν το πόδι σου, κόφτο.... Ἐάν δε, εἶναι ἀπαραίτητο να ἀποχωριζόμαστε κάποιο μέλος (τοῦ σώματός μας), το ὁποῖο εἶναι ἑνωμένο μαζί μας ἀλλά μᾶς προκαλεῖ κακό, πόσο περισσότερο (πρέπει να ἀποχωριζόμαστε), ἀπό φίλους που ἒχουν ἑνωθεῖ μαζί μας και μᾶς προκαλοῦν κακό. Ὣστε δεν εἶναι πάντοτε καλή ἡ ὁμόνοια, οὒτε πάντοτε κακή ἡ διάσταση». (‘Ιερού Χρυσοστόμου όμιλ. νζ΄ είς τό κατά ‘Ιωάννην) (Εἶναι το ἃγιο μῖσος και ὁ ἃγιος χωρισμός). (**)
Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ὅταν πρέπει νὰ εὐεργετήσεις κάποιον, νὰ εἶσαι κοντὰ σὲ κάθε ἄνθρωπο· ὅταν ὅμως ἐξετάζεται ὁ λόγος τῆς ἀλήθειας, νὰ ἀναγνωρίζεις τὸν δικό σου καὶ τὸν ξένο. Καὶ ἂν ἀκόμη ἔχεις ἀδελφὸ ἀπὸ τὸν ἴδιο πατέρα καὶ τὴν ἴδια μητέρα καὶ δὲν ἔχει κοινωνία μαζί σου ὡς πρὸς τὸ νόμο τῆς ἀλήθειας, ἃς εἶναι γιὰ σένα πιὸ βάρβαρος καὶ ἀπὸ Σκύθης· ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμη εἶναι Σκύθης, καὶ ἂν εἶναι Σαυρομάτης, ἀλλὰ γνωρίζει τὴν ἀκρίβεια τῶν δογμάτων, καὶ πιστεύει αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἀκριβῶς καὶ ἐσὺ ὁ ἴδιος, νὰ εἶναι πιὸ οἰκεῖος καὶ πιὸ κοντινός σου ἀπὸ αὐτὸν ποὺ εἶχε τὴ γέννα ἀπὸ τὴν ἴδια μάνα μὲ σένα» (Ἄγ.Ι.Χρυσόστομος PG 55,461) (**)
Καί: «Ὄχι μόνο οἱ ἁμαρτάνοντες, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐπαινοῦν τοὺς ἁμαρτάνοντες ὑφίστανται τὴν ἴδια ἢ καὶ χειρότερη τιμωρία». {*1*} (**) (Ἁγ.Ἰ. Χρυσοστόμου, Ἐκλογαὶ καὶ Ἀπανθίσματα, Λόγος ΚΔ΄, 40, ἐκδ. Ματθαίου Λαγγῆ.
Ὁ Ἃγιος Εἰρηναῖος Λουγδούνων (Β’αἰών): «Να μην ἒχει ἐπικοινωνία κανείς οὖτε με λόγο, με ὃσους παραχαράσσουν τὴν ἀλήθεια (δηλ. με τους αἱρετικούς). (P.G. 7, 854A) (**)
Και ὁ ἳδιος: μᾶς ἀναφέρει γιὰ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, ὅτι: «τόση μεγάλη εὐλάβεια εἶχαν οἱ Ἀπόστολοι και οἱ μαθητές των, ὣστε οὒτε με λόγο κοινωνοῦσαν με κάποιον ἀπό αὐτούς που παραχαράσσουν την ἀλήθεια (δηλ.τους αἱρετικούς)». (Ἑλληνικὴ Πατρολογία, Σειρὰ MPG, Τόμος 7, Ἅγιος Εἰρηναῖος, Κατὰ Αἱρέσεων, Βιβλίον Γ΄, Κέφ. 3, σελὶς 853-854)
Ὁ Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «… Τὸ ὅτι λοιπὸν ἀπέχεις ἐντελῶς ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀγωνίσθηκες καὶ ἀπεῖχες, ὅπως λές, μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ ἐξακολουθήσεις νὰ ἀπέχεις ἀκόμα. Γιατί ἔτσι θὰ δείξεις τὴν ἀγάπη καὶ τὴν κοινωνία σου μὲ τὸν Θεό, ἀφοῦ ἡ ἀντίθετη κοινωνία σὲ χωρίζει ἀπὸ τὸν Χριστό… Γιατί ἡ ἀκρίβεια ἀπαιτεῖ αὐτὸς ποὺ πιστεύει ὀρθά, νὰ μὴν ἐπικοινωνεῖ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους οὔτε στὸ φαγητό, οὔτε στὸ πιοτό, οὔτε καὶ νὰ ἔχει σχέσεις μὲ αὐτούς…» (Ἐπιστολή ΡΟΔ΄. Φιλοθέω κτήτορι.) (**)
Καί: «Πολύ μεγάλες ἀπειλές ἒχουν ἐκφωνηθεῖ ἀπό τους Ἁγίους, γι’αὐτούς που συγκαταβαίνουσιν στην αἳρεση, μέχρι και συνεστιάσεως. Ἀκόμα και ἄν μόνο στο φαγητό και στο ποτό και στην φιλία συγκοινωνεῖ με τους αἱρετικούς (αὐτός που νομίζει ὃτι εἶναι ὀρθόδοξος), ἒχει εὐθύνη (δηλ.θα δώσει λόγο). Τοῦ Χρυσοστόμου εἶναι αὐτή ἡ ἀπόφαση. Ἀλλά και κάθε Ἁγίου». (P.G. 99, 1048C-D) (**)
Καὶ σὲ ἄλλη, ἐπίσης, ἐπιστολὴ ὁ Πανόσιος ἀναφέρει: «Ἐπειδὴ καθένας που σε ὃλα ὀρθοδοξεῖ, κάθε αἱρετικόν δυνάμει, (μέσα του) τον ἀναθεματίζει, ἀκόμα και χωρίς να το λέει φωναχτά». (Ἁγ.Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Φατ. 49, 142,85). (ὂχι μόνο φανερά λοιπόν πρέπει να χωριζόμαστε ἀπό τους αἱρετικούς, ἀλλά και μέσα μας να τους ἀναθεματίζουμε. Μήπως και ἐδῶ διδάσκει ἀγάπη για τους ἀμετανόητους αἱρετικούς, ὁ Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης;) (**)
Καί: «Ὅταν κάποιος ἔχει ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει φίλος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ παραμένει ἐχθρὸς καὶ ἂν ἀκόμη προσφέρει ὅλα τα χρήματα τοῦ κόσμου. Ἀλλὰ γιατί ὁμιλῶ περὶ κοινωνίας; Ἀκόμη καὶ ἂν συντρώγει ἢ πίνει ἢ συνδέεται φιλικὰ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι ὑπεύθυνος». (Ἐπιστολὴ λβ’, βιβλίο β’,P.G. 99, 1205AB) (**) [σ.σ Ἀπό τα παραπάνω ἀποφθέγματα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, (που ἡ Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδος τον ἀποκάλεσε Πανόσιο και ἐπισφράγισε ὃσα ἒχει διδάξει), φαίνεται ἡ πεποίθηση τοῦ Ἁγίου, ἀλλά και τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου (την ρῆσι τοῦ ὁποίου χρησιμοποιεῖ και συμφωνεῖ και ὁ Ἃγιος Θεόδωρος), στο ὑποχρεωτικό τῆς ἀποτειχίσεως ἀπό αἱρετικούς ψευδεπισκόπους πράγμα που νομοθέτησε με τον 15ο Κανόνα της, ἡ Πρωτοδευτέρα Σύνοδος].
Καί: «Καὶ ἐάν εἶναι φίλοι κατά Θεόν, πῶς ἒχουν κοινωνία με τους ἑτερόδοξους; Δεν εἶναι φίλοι ἀληθινοὶ καὶ πιστοί αὐτοί». (P.G. 99,1081A). (**)
Ὁ Ἃγιος Νικόλαος στην Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο ράπισε τον Ἂρειο και μάλιστα μπροστά στον αὐτοκράτωρα. Ὁ πράος ἔγινε ἐπιθετικός. Ὁ Οὐράνιος κινήθηκε σὰν γήινος ἀλλά ἀπό ἃγιο μῖσος. Ἡ ἀπόφαση ἦταν δεδομένη. Τον καθήρεσαν. Την ἐπομένη θα τοῦ ἒκοβαν το χέρι που ράπισε ἀπό τον ὧμο. Ὁ φάρος τῶν Μυρέων φώτισε τὴ φυλακή. Φεύγοντας, προσεύχεται «Κύριε, ἐνίσχυσέ τους καὶ στεῖλε τὸ Θαβώρειο Φῶς ἔστω καὶ κεκλεισμένων τῶν θυρῶν». Τὴ νύχτα στὴ φυλακὴ τὸν ἐπισκέπτονται ἡ Παναγία με τον Χριστό καὶ τοῦ ἀφήνουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἕνα ἀρχιερατικὸ ὠμόφορο.
Γράφει ὁ Ἃγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ἐγκωμιάζοντας τον Ἃγιο Νικόλαο: «Καὶ μὲ τὴ μάχαιρα τῆς πίστεως ἀποκόπτεις ἀπὸ τὴ ρίζα τὴ διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, μὲ τὴν ὁποίαν χώριζε Τὸν Υἱὸν Τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Θεότητα. Εἶσαι σὰν ἄλλος Φινεὲς ποὺ μὲ τὸ μαχαίρι του, θανατώνεις ἐκείνους ποὺ τολμοῦν νὰ συγχέουν ἢ νὰ χωρίζουν τὴν οἰκονομικὴ ἐνανθρώπιση Χριστοῦ Τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ».
Ὁ ἲδιος λέγει: «ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νὰ κρατᾶ τοὺς λυσσασμένους λύκους μακριὰ ἀπὸ τὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ». (Αυτό ἔκανε ὁ ἅγιος Νικόλαος, ἐπειδὴ πονοῦσε γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Γιατί ὁ αἱρετικὸς δὲν εἶναι μόνο νεκρός, ἀλλὰ εἶναι ἑστία μολύνσεως, δηλ. στέλνει στὸν αἱώνιο θάνατο κι ἄλλους).
Ὁ Ἃγιος Ἀλέξανδρος Πατριάρχης Κων/πόλεως. Ἀναφέρουμε ἐδῶ ἐν συντομίᾳ τα τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου και την Ὀρθόδοξη στάση τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Πατριάρχου Κων/πόλεως: Κατά τό 30ο ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (τό 335) καί κατόπιν πιέσεων ἀπό τόν κύκλο αὐτῶν πού ὑπεστήριζαν τόν αἱρεσιάρχη, κλήθηκε ὁ Ἄρειος ἀπό τόν αὐτοκράτορα (τον μετέπειτα Μέγα) Κωνσταντῖνο, στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἐρωτηθεῖ καί νά ὁμολογήσει «εἰ τήν πίστιν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἔχοι», ἄν ἔχει τήν πίστη, δηλαδή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὀρθή πίστη. Ὁ ἐρχομός τοῦ αἱρεσιάρχη στήν πρωτεύουσα ἀναζωπύρωσε τή διαμάχη τῶν δύο μερίδων τοῦ λαοῦ, τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν αἱρετικῶν, καί πάλι ἐπαναλήφθηκαν ταραχές στήν Πόλη. Ὁ Ἄρειος, χωρίς πότε νά ἔχει μετανοήσει ἤ νά ἔχει ἀλλάξει κάτι στίς αἱρετικές του δοξασίες, βασιζόμενος μόνον στή μεγάλη δύναμη πού εἶχαν οἱ ὑποστηρικτές του, ὡμολόγησε μπροστά στόν βασιλιά, ὅτι πιστεύει τήν κοινή πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἔδωσε μάλιστα γραπτή ὁμολογία τῆς πίστεώς του. Ἡ ὁμολογία αὐτή ἦταν διατυπωμένη μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε, παίζοντας μέ τίς λέξεις, νά κρύβεται ἡ κακοδοξία του, γιά τήν ὁποία εἶχε καταδικασθεῖ ἀπό τήν Α’ Οἰκουμεν. Σύνοδο. Ἔτσι παρουσίασε ὅτι ἡ πίστη του ἦταν ἴδια μέ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας «ὑποκρινόμενος καί αὐτός, ὡς ὁ διάβολος τά τῶν Γραφῶν ρήματα», ὅπως σχολιάζει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Μέ τό δόλιο αὐτό τρόπο κατάφερε να πάρει την ἂδεια ἀπό τον αὐτοκράτωρα για συγκοινωνία με τον Πατριάρχη. Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος στίς μεθοδεύσεις αὐτές μέ παρρησία ἀντέτασσε ὅτι δέν εἶναι σωστό ἔτσι ἁπλά νά δεχθοῦμε σέ κοινωνία «τόν τῆς αἱρέσεως εὑρετήν» ἀφοῦ ἦταν καταδικασμένος ἀπό την Οἰκουμεν.Σύνοδο ἡ ὁποία και μόνο ἧταν ἀρμόδια να ἂρει την καταδίκη τοῦ Ἀρείου. Ἀφοῦ εἶδε ὁ Ἃγιος Πατριάρχης ὃτι δεν γίνεται τίποτα, κατέφυγε στόν παντεπόπτη Θεό. Μέ νηστεῖες καί προσευχές, νύκτα καί ἡμέρα παρακαλοῦσε τόν Θεό μόνος «ὑπό τήν ἱεράν τράπεζαν ἑαυτόν ἐπί στόμα ἐκτείνας ηὔχετο δακρύων»: ἄν μέν οἱ πεποιθήσεις καί τά σχεδία τοῦ Ἀρείου εὐοδωθοῦν, νά μήν εὑρεθεῖ στήν ἀνάγκη νά τόν συναντήσει κατά πρόσωπον, εἲ δ’ἂλλως καλύτερα να τοῦ πάρει την ψυχή ὁ Θεός. Ἂν ὅμως ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὀρθή, τότε ὁ Θεός ἄς ἀποδώσει τό δίκαιο καί ἄς μή ἐπιτρέψει ἡ αἵρεση νά νομισθεῖ ὡς εὐσέβεια. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ ἦρθε πράγματι ἄμεση. Τήν παραμονή τῆς ἡμέρας, κατά τήν ὁποία ὁ Ἄρειος ἐπρόκειτο νά γίνει δεκτός στήν ἐκκλησιαστικη κοινωνία καί ἐνῶ περιεφέρετο στήν ἀγορά τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνοδευόμενος, ὡς συνήθως, ἀπό πλῆθος ὀπαδῶν του, πέρασε ἀπό τά δημόσια ἀποχωρητήρια γιά κάποια σωματική του ἀνάγκη. Ἐκεῖ μέσα βρῆκε οἰκτρό θάνατο «τοῖς σκυβάλοις μέν τά ἔντερα, τοῖς ἐντέροις δέ τήν ψυχήν ὁ δείλαιος συναποβάλλει». Τό γεγονός αὐτό, ὅπως εἶναι φυσικό, προεκάλεσε ἰδιαίτερη αἴσθηση σέ ὅλους. Τό μέρος αὐτό γιά πολλά χρόνια δείχνονταν ἀπό τούς κατοίκους τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποφεύγοταν ἡ χρήση του, μέχρις ὅτου κάποιος ἀρειανόφρων ἀγόρασε τό χῶρο και γκρέμισε τά δημόσια ἀποχωρητήρια.
Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος σχολιάζοντας τόν ἀπροσδόκητο θάνατο τοῦ Ἀρείου μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι τό κοινό τέλος ὅλων μας καί δέν εἶναι συνετό νά εὐχόμαστε τό θάνατο κανενός, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἐχθρός, ἀφοῦ δέν γνωρίζουμε πότε ἂν θά μᾶς βρεῖ τό βράδυ ζωντανούς ὁ θάνατος, ὅπως τοῦ Ἀρείου που ἔγινε κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες πού προκαλεῖ τήν ἔκπληξη καί τόν θαυμασμό μας.
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔμαθε γιά τό θάνατο τοῦ Ἀρείου, ἔμεινε ἐκπληκτος καί αὐτός γιά τό πῶς ἐλέγχθηκε ὁ αἱρεσιάρχης ὡς ἐπίορκος καί, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, μετά τό γεγονός αὐτό ἐξασθένησε κατά πολύ ἡ ἐπιρροή τῶν ἀρειανῶν ἐπισκόπων καί κοσμικῶν ἀρχόντων στόν αὐτοκράτορα. Τήν ἑπομένη ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος καί ὁ ὀρθόδοξος λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνάχθηκαν στήν Ἁγία Εἰρήνη καί εὐχαρίστησαν Τόν Θεό, ὄχι διότι χάρηκαν γιά τό θάνατο τοῦ αἱρεσιάρχη, ἀλλά διότι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τό λαό του καί ἀποδίδει τό δίκαιο, παρά τά ἄδικα σχέδια καί τίς ἄδικες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων. Στήν Κωνσταντινούπολη ἐπανῆλθε ἡ εἰρήνη. Οἱ αἱρετικοί ντροπιάστηκαν καί περιορίστηκαν.
Ὁ Ἃγίος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος το 381 ὃταν ἦταν καί αὐτός πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως σέ ἐποχή ταραγμένη πάλι ἀπό τήν αἵρεση τῶν πνευματομάχων, λέγει στον λαό τῆς Κων/πόλεως, ἐνθυμούμενος τον Ἃγιο προκάτοχό του ὃτι: «ἔχουν παράδοση ὀρθοδοξίας ἀκολουθώντας ὡς μαθητές τόν πρῶτο ἐπίσκοπο τῆς Νέας Πόλεώς τους, τόν Ἀλέξανδρο (τόν πολύ τόν ξακουστό), μεγάλο ὑπέρμαχο καί κήρυκα τῆς ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁποῖος μέ λόγους καί μέ ἔργα ἐξαφάνισε τήν ἀσέβεια ἀπό τήν Ἐκκλησία» καί τούς θυμίζει τή δύναμη τῆς προσευχῆς του, πού κατά τά ἀποστολικά πρότυπα «κατέλυσε τόν ἀρχηγό τῆς ἀσέβειας σέ χῶρο ἀντάξιο τοῦ βορβόρου πού ἔρρεε ἀπό τό στόμα του καί ἔτσι ἡ ὕβρις ἀντιστάθηκε στήν ὕβρι καί ὁ δίκαιος θάνατος (τοῦ Ἀρείου) στηλίτευσε τόν ἄδικο θάνατο πολλῶν ψυχῶν», πού παρασύρονταν ἀπό τίς αἱρετικές διδασκαλίες του. (**) (σ.σ. Μήπως θα ἒπρεπε ὁ Ἃγιος Ἀλέξανδρος να δείξει ἀγάπη στον αἱρεσιάρχη Ἂρειο και να τον δεχθεῖ σε κοινωνία, να τον θυμιάσει μέσα στον Ναό Τοῦ Θεοῦ, να τοῦ ψάλλει το πολυχρόνιο, να τον βάλει στο σύνθρονο, ὃπως κάνουν οἱ παναιρετικοί οἰκουμενιστές ψευδεπίσκοποι, ὃπως ὁ συνώνυμος ὂχι τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου, ἀλλά τοῦ βόθρου που κατάπιε τα σπλάχνα τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος φαντάζει σαν μαθητούδι μπροστά στον Ἀρχοντώνη; Και δεν εἶναι μόνο αὐτός βέβαια παναιρετικός, ἀλλά ὃλοι οἱ “ἀρχιερεῖς”, “κληρικοί”, “μοναχοί” ψευδορθόδοξοι που τον μνημονεύουν και δεν ἀντιδροῦν ὃπως ὁ Ἃγιος Ἀλέξανδρος με τον ἃγιο χωρισμό και το ἃγιο μῖσος κατά τῶν αἱρετικῶν.
Ὁ Πανάγιος Θεός ὃμως και σε αὐτή την περίπτωση ἒδειξε το θέλημά Του ἐκπληρώνοντας την ὀρθόδοξη αἳτηση τοῦ Ἁγίου για τον ἃγιο χωρισμό και το ἃγιο μῖσος πρός τον ἀσεβή αἱρεσιάρχη, καταποντίζοντας το σῶμα του Ἀρείου στον βόρβορο, και την μιαρή ψυχή του, στον ἂδη).
Ἃγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος: «Ποτὲ μὴν κάνεις φιλία μὲ αἱρετικούς. Νὰ μὴν φᾶς μαζί τους, νὰ μὴν πιεῖς μαζί τους, νὰ μὴν ὁδοιπορήσεις μαζί τους. Μὴν μπεῖς στὸ σπίτι τους, οὔτε στὴ συνάθροισή τους. Διότι ὅλα ὅσα ἔχουν, εἶναι ἀκάθαρτα, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι δηλ. ''τίποτε δὲν ἔχουν καθαρό, ἀλλὰ ἔχει μολυνθεῖ ὁ νοῦς τους καὶ ἡ συνείδησή τους». (Τίτ. 1,15). (**)
Καί: «Τοὺς αἱρετικοὺς ὡς βλάσφημους καὶ ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ, ἡ Γραφὴ δὲν τοὺς ὀνόμασε ἀνθρώπους, ἀλλὰ σκύλους καὶ λύκους καὶ γουρούνια καὶ ἀντίχριστους, ὅπως λέει ὁ Κύριος: ''Μην δώσετε τὰ ἅγια στοὺς σκύλους''». (Ματθ. 7,6) (Ἃγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος) (**)
«Εἶναι ἀδύνατον νὰ βγεῖ φλόγα ἀπὸ τὸ χιόνι. Πολὺ πιὸ ἀδύνατο ὅμως εἶναι νὰ ὑπάρξει ταπεινοφροσύνη στοὺς ἑτεροδόξους καὶ τοὺς αἱρετικούς». (Ἃγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος). (**)
«Καλύτερα σκλαβωμένα σώματα στούς Τούρκους, παρά σκλαβωμένο πνεῦμα στόν αἱρετικό πάπα». (Ἃγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός). (**)
«Ἐὰν ἀποκτήσεις μὲ κάποιον φιλία καὶ συμβεῖ νὰ πέσει σὲ πειρασμὸ πορνείας, ἐὰν μπορεῖς, δὸστου χέρι, γιὰ νὰ τὸν τραβήξεις πάνω. Ἐὰν ὅμως πέσει σὲ αἵρεση καὶ δὲν πειστεῖ στὰ λόγια σου, ὥστε νὰ ἐπιστρέψει, γρήγορα ἀπόκοψε τὸν ἀπὸ σένα, μὴν τυχὸν καθυστερώντας, πέσεις καὶ ἐσὺ μαζί του στὸν βόθρο». (Ὃσιος Θεόδωρος τῆς Φέρμης) (**)
«Ὅποιος ἐπιτρέπει σὲ αἱρετικὸ νὰ μπεῖ στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ τοῦ μιλήσει γιὰ τὴν ὀρθὴ πίστη, βάζει μέσα τὸν πονηρὸ καὶ πῶς μετὰ θὰ βγεῖ ἀπὸ ἐκεῖ; Στοὺς αἱρετικοὺς δὲν κάνει νὰ μιλᾶς, γιατί τοὺς δίνεις ἀφορμὴ νὰ βλασφημοῦν περισσότερο Τὸν Κύριο». (Ὃσιος Γαβριήλ ὁ διά Χριστόν Σαλός) (**)
«Ὅπως φοβάστε τὴν φωτιά, ἔτσι νὰ φοβάστε καὶ τὴν συναναστροφή σας μὲ αἱρετικοὺς ἀνθρώπους». (Ἃγ.Λουκᾶς ὁ Ἱατρός) (**)
«Ἔχεις δεῖ κάποιον ποὺ νὰ πλανιέται ἀπὸ ψευδοδιδασκαλίες καὶ νὰ χάνεται ἐπειδὴ διάλεξε λάθος ἀσκητικοὺς ἀγῶνες; Νὰ ξέρεις ὅτι αὐτὸς ἀκολούθησε τὴν δική του γνώμη, τὸ δικό του θέλημα καὶ ὄχι τὶς διδαχὲς τῶν Πατέρων». (Ἀββάς Δωρόθεος τῆς Γάζας) (**) (σ.σ. μήπως αὐτή ἡ διδαχή “λέει” τίποτα στους δῆθεν ἀντιοικουμενιστές; Μακάρι το εὐχόμαστε. Ἀλλά θέλει ὁ Θεός ὂχι μόνο να μαθαίνουμε το θέλημά Του, ἀλλά και να το ἐφαρμόζουμε στην πράξη).
«Μὴν ὁμιλεῖς καθόλου μὲ τοὺς αἱρετικούς, διότι μολύνεται ἡ καθαρή σου ψυχούλα ἀπὸ τὰ βλάσφημα λόγια τους». (ἁγιασμένος Γέροντας Ἱωσήφ ὁ Ἡσυχαστής) (**)
«Τοὺς αἱρετικούς, πρέπει νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε τελείως καὶ νὰ μὴν τοὺς δεχόμαστε. Γιατί ἡ συναναστροφὴ μὲ αἱρετικοὺς εἶναι ἐπικίνδυνη καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς δηλητηριάσει καὶ νὰ μᾶς θανατώσει πνευματικά». (ἁγιασμένος Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης ) (**)
«Εἶναι πολὺ ἀστεῖο, νὰ καταπιάνονται οἱ Χριστιανοὶ μὲ τοὺς αἱρετικούς, γιὰ νὰ τοὺς μεταπείσουν καὶ νὰ μετανοήσουν. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ κοροϊδεύονται ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ ἁγνοῦν, ὅτι ὁ διάβολος εἶναι μέσα στοὺς αἱρετικοὺς καὶ δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ μετανοήσουν. Γι' αὐτὸ ὅταν μιλᾶμε μὲ κάποιον αἱρετικό, δὲν μιλᾶμε μὲ κάποιον πλανεμένο καὶ ἄπιστο, ἀλλὰ μιλᾶμε μὲ τὸν ἴδιο τὸν διάβολο. Ὅλες οἱ αἱρέσεις εἶναι κατασκευάσματα τοῦ σατανᾶ». (Δημήτριος Παναγόπουλος). (**)
«Ἕναν αἱρετικὸ ἄνθρωπο ὁ διάβολος δὲν τὸν πειράζει. Δὲν τοῦ βάζει ἐπιθυμία χρήματος, γυναίκας, κόσμου κ.α. γιὰ νὰ φαίνεται ''ἅγιος'' στὰ μάτια τοῦ κόσμου, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ πλανέψει, ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερους στὴν αἵρεσή του. Ἔτσι ἀκοῦς πολλοὺς αἱρετικοὺς νὰ λένε, ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ μπῆκαν σὲ μιὰ αἵρεση, μπόρεσαν νὰ κόψουν κάποια πάθη τοὺς π.χ. χαρτοπαιξία, κάπνισμα, πορνεία κ.α. Ἔμ, ἔτσι εἶναι. Γίνανε αἱρετικοὶ καὶ δὲν τοὺς πολεμάει ἄλλο ὁ διάβολος μὲ τὰ πάθη τους. Γιατί ἅμα εἶσαι αἱρετικός, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶσαι γιὰ παράδειγμα καὶ πόρνος, ἀφοῦ ἡ αἵρεση ἀρκεῖ νὰ σὲ κολάσει. Καὶ ἐμφανίζεται αὐτὸς στὸν κόσμο ὡς ἄγγελος, ὡς ἀρνάκι, ἐνῶ στὴν οὐσία εἶναι ἕνας ἀρνητὴς τῆς πίστεως καὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶναι ἀπὸ τώρα κολασμένος». (Δημήτριος Παναγόπουλος). (**) (σ.σ. Αὐτό γίνεται στην πράξη, ὃπως μοῦ εἶχε διηγηθεῖ ἓνας ναρκομανής, ἀπό προσωπική του ἐμπειρία, που εἶχε ἒρθει στο Μοναστήρι για ἀποτοξίνωση. Στην Ἰσπανία στην πρωτεσταντική κοινότητα “Repos” ὃσοι Ὀρθόδοξοι πήγαιναν για ἀποτοξίνωση και ἐντάσσονταν στους πρωτεστάντες ἀρνούμενοι το Ὀρθόδοξο βάπτισμά τους, γίνονταν καλά ἀπό τα ναρκωτικά).
«Αἵρεση εἶναι ἡ διαστροφὴ τοῦ Θείου Νόμου καὶ τῶν Θείων Γραφῶν. Αἱρετικὸς σημαίνει, ὅτι βρίσκομαι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Τοῦ Χριστοῦ». (Δημήτριος Παναγόπουλος)
Ἒγραφα τελευταῖα, 26/10/2023
Τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου
τοῦ Μυροβλήτου, ὁμολογητοῦ και
θαυματουργοῦ, και τῶν σύν αὐτῶ.
Νεκτάριος Μοναχός ὁ ἐκ Κορίνθου.
e-mail ἐπικοινωνίας: pnektariosmon@gmail.com
Παραπομπές;
(*) Κανόνες και Κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων που ἐπιρρίπτουν Ἀναθέματα κατά τῶν αἱρετικῶν.
(**) Κανόνες και Κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων που ἀφοροῦν ὂχι μόνο τους αἱρεσιάρχες, ἀλλά και τους “κληρικούς”, “μοναχούς” και “πιστούς”, που τους ἀκολουθοῦν, ἐπικοινωνοῦν και τους μνημονεύουν.
(*1) Ἡ φιλοτουρκικὴ δήλωση τοῦ Πατριάρχη, ἔγινε μιὰ μόλις βδομάδα πρὶν τὴν ἐνθρόνισή του σὲ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως στὶς 2 Νοεμβρίου τοῦ 1991 καὶ δημοσιεύτηκε ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες Αὐριανὴ καὶ Ἐλεύθερη ὥρα – 30 Ὀκτωβρίου 1991 Βλέπε ἀνάρτηση με τίτλο: “Δεν ξεχνάμε – Ο ανθελληνικός λόγος του Πατριάρχη Βαρθολομαίου κατά την ενθρόνιση του” https://www.triklopodia.gr/den-xechname-o-anthellinikos-logos-tou-patriarchi-vartholomeou-kata-tin-enthronisi-tou/
(*2) ΟΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΕΣ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΑΡΧΟΝΤΩΝΗ «Πατριάρχου» Κων/πόλεως: https://maxomaiyperpistews.blogspot.com/2020/06/1.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου